Οι φωτογραφίες από τα νοσοκομεία με τους γιατρούς και τους νοσηλευτές να κάνουν ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να σώσουν τους ασθενείς με κορονοϊό, ρισκάροντας την υγεία τους ή ακόμη και τη ζωή τους κάνουν τον γύρο του κόσμου.
Υπάρχουν όμως και εκείνοι που φροντίζουν να δείχνουν τις ιστορίες όλων εκείνων που εργάζονται στην πρώτη γραμμή, κι αυτοί δεν είναι άλλοι από τους φωτογράφους και φωτορεπόρτερ.
Οι άνθρωποι πίσω από τις κάμερες, αποτυπώνουν την πανδημία του κορονοϊού παλεύοντας με τους δικούς τους φόβους, γνωρίζοντας όμως καλά ότι μέσα από τον φακό τους διηγούνται την μεγαλύτερη ίσως ιστορία των καιρών μας. Ένας άγνωστος μέχρι πριν λίγο καιρό ιός έχει αλλάξει τον κόσμο όπως τον ξέραμε. Γεμάτα νοσοκομεία, άδειοι δρόμοι, άδεια γραφεία και καταστήματα, άνθρωποι αιφνιδιασμένοι, φοβισμένοι.
Ο φωτορεπόρτερ του newsbeast.gr Γιάννης Κέμμος, κυκλοφορεί σε μία αλλιώτικη Αθήνα και σας μεταφέρει την εμπειρία του…
«Δεν ξέρω αν φταίει η φύση της δουλειάς, το να παρακολουθούμε τις ειδήσεις από όλο τον κόσμο και να διαβάζουμε ότι πέσει στην αντίληψη μας, αλλά όταν αρχές του χρόνου διάβασα τι συνέβαινε στην Ουχάν το μυαλό μου έκανε αυτόματα σενάρια με το πού θα μπορούσε να φτάσει όλο αυτό και πως θα μπορούσε να εξελιχθεί.
Όσο η επιδημία εξαπλώνονταν στην Κίνα και οι πληροφορίες για τον ιό πολλαπλασιάζονταν τόσο γινόταν στο μυαλό μου πιο ξεκάθαρο πως αυτός ο ιός ήταν διαφορετικός και πως αυτό που ζούμε σήμερα ήταν αναπόφευκτο.
Όταν τα συμπτώματα έφτασαν στην Ιταλία είχα ήδη ξεκινήσει να κάνω την έρευνα μου για το τι θα χρειαστεί να έχω για να δουλέψω όταν φτάσει ο ιός στη χώρα. Στο μυαλό μου ήδη υπήρχε το σενάριο της καραντίνας.
Τις ημέρες εκείνες το θέμα που έτρεχε στην επικαιρότητα στη χώρα μας ήταν οι συμπλοκές στον Έβρο στα σύνορα με την Τουρκία. Πίστευα όμως πως σύντομα η μετέπειτα ανακηρυχθείσα πανδημία, θα σκέπαζε τα πάντα το επόμενο διάστημα.
Κατάφερα να βρω και να αγοράσω μερικές μάσκες μέτριας και κάποιες υψηλής προστασίας και ειδικά γυαλιά, τα έβαλα σε ένα συρτάρι μαζί με γάντια και αντισηπτικά και περίμενα τη μέρα που θα μου χρειαστούν.
Αυτή η μέρα δεν άργησε να έρθει. Ήδη με τα πρώτα επιβεβαιωμένα κρούσματα στην Πελοπόννησο παρατήρησα έξω στους δρόμους τα πρώτα σημάδια ότι ο κόσμος άρχισε να αλλάζει τη συμπεριφορά του, μαζί και όσοι κάνουμε φωτορεπορτάζ.
Στην αρχή λίγοι και στη συνέχεια όλο και περισσότεροι άνθρωποι άρχισαν να φοράνε μάσκες. Αυτό που στην αρχή φαινόταν αστείο να βλέπεις κόσμο να φορά μάσκα, άρχισε να γίνεται σοβαρό και συστηματικό.
Με τη σειρά μας οι φωτογράφοι αρχίσαμε να προσέχουμε τη πιάνουμε, τι αγγίζουμε. Προσπαθούσαμε να κρατάμε αποστάσεις όσο κι αν μας φαινόταν περίεργο στην αρχή.
Μετά ήρθε η καραντίνα και η απαγόρευση κυκλοφορίας. Το πρώτο μεγάλο σοκ ήταν ο εορτασμός της 25ης Μαρτίου. Άδειοι δρόμοι, κλειστά μαγαζιά. Αυτό από τη μία έκανε το άγχος λιγότερο αφού δεν θα έπρεπε να συνωστιζόμαστε με κόσμο. Παρόλα αυτά ο φόβος να μην μολύνουμε τις οικογένειες μας, τους ανθρώπους που ερχόμαστε σε επαφή μας έκανα να φοράμε σταδιακά όλο και πιο συχνά μάσκες και γάντια.
Γρήγορα όλοι καταλάβαμε πως αυτό είναι ένα θέμα που μας ξεπερνά όλους. Που όμοιό του δεν είχαμε καλύψει ποτέ ξανά.
Εγκαταλείψαμε τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Οι περισσότεροι έχουμε να επιβιβαστούμε σε αυτά για να μετακινηθούμε περισσότερο από ένα μήνα. Μπήκαμε όμως αρκετές φορές για να φωτογραφίσουμε, για να κάνουμε ρεπορτάζ. Πάντα με άγχος. Πάντα με μάσκα και ένα αντισηπτικό στην τσέπη μας.
Φόβος την ημέρα για να μην κολλήσουμε τον ιό έξω στους δρόμους. Φόβος και τη νύχτα όταν βγήκαμε για εικόνες της άδειας πόλης. Μιας άδειας πόλης που τρομάζει με την τόση ησυχία και την ερημιά.
Και όσο πιο κοντά χρειάζεται να μπεις μέσα σε νοσοκομεία ή ΜΕΘ τόσο περισσότερο σε γεμίζει το άγχος. Από τη μία νιώθεις ότι ζεις κάτι που δεν έχει συμβεί ξανά στη σύγχρονη ιστορία. Από την άλλη είσαι απλά ένας άνθρωπος το ίδιο ευάλωτος με όλους. Με τον ιό τόσο κοντά σου, τα γάντια, η στολή, τα γυαλιά μοιάζουν η τελευταία γραμμή άμυνας.
Τότε νιώθουμε περισσότερο από ποτέ αυτό που ζούνε και το έργο που επιτελούν οι γιατροί και οι νοσηλευτές και νιώθουμε τυχεροί που μπορούμε να είμαστε εκεί να δείχνουμε τη δουλειά τους. Να δείχνουμε την ιστορία αυτών που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή για να μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε αυτό που ζούμε.
Είναι βάρος, φόβος και άγχος να βρισκόμαστε εκεί έξω τόσο κοντά και τόσο μακριά ταυτόχρονα για να καλύψουμε την μεγαλύτερη ίσως ιστορία των καιρών μας. Αλλά ταυτόχρονα είναι προνόμιο να μπορούμε να πούμε και να δείξουμε στον κόσμο σήμερα αλλά και στις επόμενες γενιές το πως αυτή η χώρα και οι άνθρωποι της αντιμετώπισαν αυτό το κακό…» .
