Στέλεχος εταιρείας που διεκδίκησε μία από τις τέσσερις τηλεοπτικές άδειες περιγράφει τις «άθλιες συνθήκες» υγιεινής στους χώρους της Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης, το φαγητό της «κακιάς ώρας» και την προσπάθεια των συμμετεχόντων να «αναπνεύσουν λίγο καθαρό αέρα».
Αυτά λέει λοιπόν στην κυριακάτικη RealNews.
«Μόλις μας είπαν ότι ολοκληρώθηκε ο διαγωνισμός και μπορούμε να φύγουμε, ήταν σαν να γινόταν μια σύγχρονη έξοδος του Μεσολογγίου. […] Με τα μωρομάντηλα στο χέρι που έκαναν θραύση στα ειδικά διαμορφωμένα δωμάτια όπου ήταν οι 8 αντιπροσωπείες, αφού όλοι όσοι συμμετείχαν δεν είχαν κάνει μπάνιο επί τρεις μέρες.
Από το στρατό είχα να νιώσω τόσο κουρασμένος και βρώμικος. Αφού κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι οι εμπνευστές αυτού του τύπου διαγωνισμού είχαν προβλέψει εξαρχής τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης για να αποπροσανατολίσουν τους συμμετέχοντες.
[…] Η αίσθηση του φυλακισμένου είναι άλλο να το λες και άλλο να το ζεις και να το βιώνεις.
Σε ένα γραφείο 40-50 τμ που είχε μετατραπεί σε δωμάτιο συνυπήρχαν επί τρία μερόνυχτα έξι άτομα, άνδρες και γυναίκες όλων των ηλικιών, χωρίς πρόνοια για ξεχωριστούς χώρους όπου θα φιλοξενούνταν οι γυναίκες και με κλειστά παράθυρα διαρκώς. Ακόμα και στην τουαλέτα πήγαινες με συνοδεία αστυνομικού. […].
Οι τουαλέτες όμως πρέπει να μην είχαν καθαριστεί τις ημέρες πριν την εκκένωση του κτιρίου. Ώρα με την ώρα γέμιζαν με χαρτιά υγείας και οι άθλιες συνθήκες υγιεινής θύμιζαν τουαλέτα από πλοίο που κάνει δρομολόγια άγονης γραμμής. Με τα παράθυρα ερμητικά κλειστά δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ζητούσαν να πάνε στην τουαλέτα για να πάρουν αέρα.
Το δε φαγητό ήταν της κακιάς ώρας. Όσα διαβάσατε στα ΜΜΕ για σολωμούς και ειδικά μενού… καμία σχέση. Οι προμήθειες είχαν γίνει για δύο μέρες και ζεσταίναμε το φαγητό στο φούρνο μικροκυμάτων. Το μπιφτέκι ήταν… φονικό όπλο και καταφέραμε να φάμε καλύτερο φαγητό μόνο την τελευταία μέρα που παραγγείλαμε απέξω γιατί δεν είχαν προβλέψει την παραμονή μας για τρεις μέρες.
Το επίπεδο διαβίωσης θύμιζε κατασκήνωση. […] Δεν υπήρχε ελεύθερος χώρος να κινηθείς. Το καλύτερο το είπε μια συνάδελφός μου με την οποία ζήσαμε μαζί τα τρία μερόνυχτα: «Ακόμα και οι φυλακισμένοι προαυλίζονται και έχουν δικαίωμα ενός τηλεφώνου. Νιώθω ότι κατάφεραν να δημιουργήσουν έστω και για λίγο ένα hotspot για υποψήφιους καναλάρχες που διεκδικούν και αυτοί μία άδεια –όχι παραμονής- τηλεοπτικού καναλιού»».
