Ένας όρος οικονομικός που τροφοδοτεί νέα επεισόδια του θρίλερ «κρίση», συναντά αυτές τις μεγαλοβδομαδιάτικες μέρες ένα τηλεοπτικό θέαμα εξίσου σκοτεινό και µε δυσνόητους στόχους, τις παμπάλαιες χολιγουντιανές υπερπαραγωγές βιβλικών και λοιπών επικών ιστοριών. Θέαµα που, αν και παράταιρο στην ελληνική παράδοση της πασχαλιάς, συνοδεύει κατά τηλεοπτική παράδοση τις ηµέρες της θρησκευτικής κατάνυξης. Μόνο που αυτά τα δύο χαρακτηριστικά της τηλεόρασης των ηµερών συντονίζονται άριστα στην παραγωγή ζοφερού κλίµατος.

Μουδιασμένοι, απορημένοι, βομβαρδισμένοι από όλο και πιο δυσνόητους οικονομικούς όρους που μοιάζουν µε κωδικοποιημένους χρησµούς μιας σκοτεινής µοίρας, το µόνο βέβαιο είναι ότι αυτό το Πάσχα λύτρωση τουλάχιστον ψυχαγωγική ουδόλως διαφαίνεται. Γιατί μπορεί να αποτελεί πάγια καναλική συνήθεια της βολής και της ευκολίας η προβολή διαφόρων βιβλικών δραµάτων και φυσικά της παραδοσιακής πλέον τζεφιρέλιας εκδοχής για τα Θεία Πάθη µε τον τίτλο «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» (Αnt1), αλλά ίσως είναι η πρώτη φορά που το ελληνικό κοινό είχε µμεγαλύτερη ανάγκη τη µνήµη της ελληνικής πασχαλινής παράδοσης, των ωραίων ύµνων και εθίµων που τη συνοδεύουν – έτσι, σαν νοσταλγική µνήµη µιας εποχής όπου δεν είχε πνιγεί στις «αγορές» το νόηµα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Αντί αυτών, την παράδοση εκείνων των ρεπορτάζ της σκανδαλώδους ευφορίας που «έβλεπαν» φτερά στα ζαρζαβατικά και στα αιμοσταγή αρνιά αντικατέστησε το θρίλερ της οικονομίας µε µεγαλοβδοµαδιάτικη κορύφωση του εθνικού δράµατος το επεισόδιο της «Αναδιάρθρωσης», το πιο ακατάληπτο εξ όλων όσων προηγήθηκαν και το οποίο σοφοί της οικονομικής επιστήµης παρελαύνοντας από πάνελα επιχειρούν να αποκωδικοποιήσουν στη θέση των αλλοτινών ιερωµένων, που αποκωδικοποιούσαν τους ύµνους και τις ιστορίες των Αγίων Παθών. Έξοχα!

Και προς ανακούφιση (;) ψυχαγωγική του φιλοθεάµονος, πλήθος υπερπαραγωγές βιβλικών θεµάτων, ιστορίες γεµάτες αίµα και πολέµους όπως αυτή του Μωϋσή και της πορείας του λαού του Ισραήλ προς τη Γη Χαναάν. Έξοχο το ντοκιμαντέρ του BBC από τη σειρά των µμεγάλων πολέµων της Ιστορίας που προέβαλε ο Σκάι το βράδυ της Μ. Τρίτης, αλλά φυσικά κοντά στην ιστορική πραγματικότητα έδινε όλη την εικόνα µιας ιστορίας κατακτητικού πολέµου που κατέληξε σε εξόντωση των λαών που ζούσαν γύρω από την Χαναάν και αποκάλυπτε την οργάνωση ενός στρατού κατακτητών µε άριστη στρατηγική και όχι για ένα λαό κατατρεγµένων. Ένα σκοτεινό ιστορικό δράµα όπως και οι χολιγουντιανές υπερπαραγωγές µε θρησκευτική πινελιά, οι οποίες ακολουθούν την εβραϊκή παράδοση ή χρησιµοποιούν ιστορίες χριστιανικών διωγµών ως άλλοθι για επικά δράµατα µε εντυπωσιακές σκηνές, που ουδεµία σχέση έχουν πάντως µε την πασχαλινή παράδοση. Ποια σχέση έχει ο «Σπάρτακος» ή ο «Δηµήτριος ο Μονοµάχος» ή ο «Βασιλιάς Δαβίδ» µε το πνεύµα των ηµερών. Και όχι µόνο, αλλά από τον Αnt1 προβάλλεται το δήθεν «παιδικό» «Ο πρίγκιπας της Αιγύπτου», που είναι µια εκλαϊκευµένη ιστορία του Μωυσή µε πλάνα σκοτεινά και αγριευτικές φιγούρες και µονοµαχίες. Σε όλα αυτά, η απόλαυση ενός άρτιου κινηµατογραφικού έργου παραµένει, αλλά το ίδιο παραµένει µεγάλο και αγεφύρωτο το κενό προγραµµάτων που να ταιριάζουν στην ελληνική παράδοση της Πασχαλιάς. Για τα σηµεία όπου η θρησκεία συναντά τις λαϊκές τελετουργίες της άνοιξης και της αναγέννησης της φύσης. Φτάσαµε να ταυτίζουµε το τελετουργικό του Πάσχα µε τις εικόνες της µεγάλης φυγής από τα αστικά κέντρα, παρότι υπό τις παρούσες συνθήκες πλέον τις βλέπουµε ως εικόνες αισιοδοξίας.

Όσο για την κρατική τηλεόραση, προσπαθεί να ανταποκριθεί αλλά µε µπαλώµατα, µε τις απευθείας αναµεταδόσεις από ιερούς ναούς της λειτουργίας και των ύµνων, µε προβολές παλαιών ντοκιμαντέρ, χωρίς να παραβλέπουµε τα αφιερώµατα του «Έχει γούστο» µε τις ωραίες ερµηνείες των µεγαλοβδοµαδιάτικων ύµνων. Ας είναι. Αυτό το Πάσχα, όσο και να επιµένει η τηλεοπτική µονοτονία ότι τίποτε δεν έχει αλλάξει, όλα είναι διαφορετικά.

Γράφει στην εφημερίδα «Τα Νέα» η Πόπη Διαμαντάκου.