Τραγικό θάνατο βρήκε ο 40χρονος Γιώργος πριν λίγες μέρες όταν το αναπηρικό του αμαξίδιο παρασύρθηκε από αυτοκίνητο που οδηγούσε ένας ηλικιωμένος άνδρας στην περιοχή της Βάρκιζας. Ο άτυχος άνδρας είχε βγει βόλτα μαζί με τα δύο του σκυλάκια όταν ο 87χρονος τους παρέσυρε με το όχημά του.

Η δυσάρεστη είδηση προκάλεσε θλίψη και έδωσε μια μεγάλη αφορμή προκειμένου να ακουστεί η φωνή όλων όσοι είναι αναγκασμένοι να μετακινούνται στους δρόμους της χώρας με αναπηρικό αμαξίδιο.

Μια… αποστολή όχι τόσο εύκολη για εκείνους και όπως απέδειξε το συγκεκριμένο τροχαίο που σημειώθηκε στη Βάρκιζα, και αρκετά επικίνδυνη.

Ο ηθοποιός Αναστάσης Κολοβός γίνεται η φωνή του καλού του φίλου Γιώργου Χρηστάκη και μεταφέρει το μήνυμά του στο κοινό.

Ο Γιώργος Χρηστάκης είναι κοινωνικός ψυχολόγος, χορογράφος, χορευτής σε αμαξίδιο και ιδρυτής της ομάδας χορού Δαγίπολη.

Στο μήνυμά του Γιώργου Χρηστάκη το οποίο διαβάζει ο Αναστάσης Κολοβός τονίζονται οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι που κινούνται με αναπηρικά αμαξίδια οι οποίοι είναι αναγκασμένοι να κινούνται στο δρόμο δίπλα σε αυτοκίνητα τα οποία αναπτύσσουν μεγάλες ταχύτητες, θέτοντας σε κίνδυνο τις ζωές τους καθώς δεν υπάρχουν οι απαραίτητες υποδομές στα πεζοδρόμια ώστε να μετακινηθούν.

Το μήνυμα του Γιώργου Χρηστάκη

Και κάπως έτσι, με την εγκληματική αδιαφορία του κράτους φτάνουμε να χάνουμε νέους ανθρώπους και να θρηνούμε ζωές. Ένας νέος ανάπηρος άνθρωπος που χρησιμοποιεί αναπηρικό αμαξίδιο για τις μετακινήσεις του σκοτώθηκε παρασυρόμενος από διερχόμενο αυτοκίνητο. Τον παρέσυρε -λέει- υπερήλιξ γέροντας, 85 και βάλε ετών.

Φυσικά, η κοινή γνώμη συνεπικουρούμενη από την Πολιτεία, θα χρεώσει και θα ενοχοποιήσει αποκλειστικά τον εγκληματικά απρόσεκτο γέροντα. Όμως δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα. Ας αναρωτηθούμε γιατί το παλικάρι με το αμαξίδιο βρισκόταν στο οδόστρωμα ενός δρόμου, ήπιας κυκλοφορίας όπως όλοι οι δρόμοι στις γειτονιές μας γύρω από τα σπίτια μας; Ρε, κοινωνία, ρε πολιτεία έχετε απάντηση; Να προσπαθήσω να σας δώσω μια, μιας και εγώ κινούμαι με αναπηρικό αμαξίδιο καθημερινά στους δρόμους της Αθήνας.

Λοιπόν, αγαπητή κοινωνία και Πολιτεία, ενώ πολύς κόσμος βαδίζει πάνω στα πεζοδρόμια, γιατί εγώ αναγκάζομαι να κυλάω στο δρόμο μαζί με τα αυτοκίνητα, ακόμη δεν καταλάβατε γιατί;
Απλούστατα γιατί τα περισσότερα πεζοδρόμια είναι σχεδιασμένα για να τα διασχίζουν άτομα με τα πόδια. Υπάρχουν όμως και άτομα που μετακινούνται με ρόδες. Και εδώ αρχίζει το ξύσιμο του κεφαλιού…

Γιατί γι’ αυτά τα άτομα δεν προβλέφθηκαν ανεμπόδιστες διαδρομές πάνω στα ίδια πεζοδρόμια, διαδρομές χωρίς δέντρα, κολώνες, παρκαρισμένα μηχανάκια, αυτοκίνητα και άλλα αντικείμενα διάσπαρτα πάνω σε απαράδεκτες και κακές πεζοδρομιακές κατασκευές που είναι αδύνατον να τις διασχίσει αναπηρικό αμαξίδιο αλλά και γονείς με τα παιδικά καροτσάκια κλπ.

Αδιέξοδο λοιπόν… Και τότε τι κάνεις προκειμένου να συνεχίσεις;

Η πολιτεία και η κοινωνία σου επιβάλλουν την εγκληματική επιλογή, που άλλωστε είναι και η μοναδική που έχεις, να χρησιμοποιήσεις τους δρόμους που χρησιμοποιούν και τα αυτοκίνητα, παίρνοντας το ρίσκο του ατυχήματος που στην περίπτωση του φίλου μας, αποδείχθηκε μοιραίο.

Στο σκαμνί εδώ θα πρέπει να κάτσουν δύο ένοχοι. Πρώτα η αδιάφορη πολιτεία και μετά ο απρόσεκτος γέροντας.

Πόσα θύματα θα πρέπει να θρηνήσουμε για να γίνει αυτό αντιληπτό; Η ισότιμη συμμετοχή στα κοινά, αποτυπώνεται στην πράξη, όχι στα λόγια. Όποιον κι αν ρωτήσεις για το αυτονόητο δικαίωμα της μετακίνησης, μέσα στην πόλη θα συμφωνήσει πως φυσικά αυτό είναι δικαίωμα όλων. Ναι, είναι δικαίωμα όλων.

Όμως, οι σχεδιασμοί της πολιτείας στην εφαρμογή τους ακυρώνουν για κάποιους συμπολίτες αυτό το δικαίωμα. Φυσικά, ο άτυχος φίλος είχε το αναφαίρετο δικαίωμα να βγάλει βόλτα τα σκυλάκια του. Τα εμπόδια που του επέβαλλε η πολιτεία και η κοινωνία όμως, του το αφαίρεσαν.

Και μαζί με αυτό αφαίρεσαν και την ίδια του τη ζωή, όπως και τη ζωή του ενός από τα δύο σκυλάκια του. Γιατί προφανώς κάποιοι δεν θα ασχοληθούν με αυτό…

Γιατί φαίνεται πως οι ζωές των ανάπηρων και των κατοικιδίων τους για κάποιους δεν μετράνε.
Πόσο λάθος είναι όμως αυτό; Όλες οι ζωές μετράνε το ίδιο και καμιά πολιτεία, καμιά κοινωνία δεν έχει το δικαίωμα να την στερεί από καμία, κανέναν και κανένα.

Αφύπνιση, αλληλεγγύη, ισότιμη συμμετοχή παντού. Αν αγαπάμε τον άνθρωπο και αν θέλουμε να ζήσουμε σε ανθρώπινες κοινωνίες χωρίς εμπόδια και διακρίσεις για όλες, για όλους και για όλα.
Ας βάλουμε φρένο όλοι μαζί σε αυτή την κατάντια, ας μη γυρνάμε πια το κεφάλι σε όλες αυτές τις ασχήμιες, ας στραφούμε ενάντια σε αυτές τις αδικίες, και ας μην τις προσπερνάμε πια».