Μια ανάρτηση για τη μητέρα της, με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας, έκανε στο Instagram η Ρούλα Ρέβη. Η γνωστή φωτογράφος παρουσίασε τη θυελλώδη σχέση που διατηρεί με τη μητέρα της, που έκανε τις κόρες της όταν ήταν μόλις 17 χρονών.
«Η μάνα μου δεν μας είπε ποτέ να μην ανεχόμαστε ξένο χέρι πάνω μας για κακό, όμως μας το έδειξε με τις δικές της δυνάμεις, δεν έφυγε από τα δεινά της, όμως είχε το θάρρος να ανοίγει την πόρτα και να μας κρατάει από το χέρι και τις δύο και να βγαίνουμε στους δρόμους χωρίς να μιλάμε, ψάχναμε καμία φορά βοήθεια, κανείς δεν μας την έδινε αλλά είχαμε η μια την άλλη και στο τέλος κερδίσαμε» λέει μεταξύ άλλων.
Στο τέλος εκφράζει την αγάπη της. «Χρόνια πολλά, μαμά μου, σε αγαπώ πολύ, είσαι ο ορισμός του γυναικείου μεγαλείου για εμένα, εσύ και η αδερφή μου, σας λατρεύω».
Η ανάρτηση στο Instagram
«Χρωστάω ένα ποστ στην πιο σπαστική “ηρωίδα” της ζωής μου, τη μάνα μου.
Σήμερα είναι η μέρα για να της το καταθέσω εδώ μόνο και μόνο επειδή πάντα θεωρούσα πως είναι μια πολύ έξυπνη γυναίκα που πάντα της κοπανάω πως έπαιρνε λάθος αποφάσεις και αυτό το κάνω μέχρι και σήμερα. Με τη μάνα μου διαφωνούμε οριζοντίως και καθέτως σχεδόν για όλα τα θέματα της ζωής από τις δίαιτες μέχρι τα ερωτικά και από τα φιλοσοφικά θέματα της ύπαρξης μας μέχρι και για τα κομματικά. Κάπως, ρε παιδί μου, πάμε κόντρα η μια στη άλλη εδώ και εκατό χρόνια… τη μάνα μου τη στήριξα σαν παιδί πολύ μικρό που ήμουν στην εφηβεία και πάλεψα πολύ για αυτήν με τρόπους που εγώ και εκείνη ξέρουμε καλά. Στα μάτια της έβλεπα πάντα αυτό που δεν ήθελα να μου συμβεί και με θύμωνε πολύ συχνά η αντοχή της στις δυσκολίες. Έλεγα, δεν μπορεί, θα μας διαολοστείλει όλους, κάποια στιγμή θα κάνει την επανάστασή της.
Τη μάνα μου τη γνώρισα παιδί, 17 χρόνων είχε 2 μωρά, ήμασταν εγώ, η αδερφή μου και εκείνη, τρεις γυναίκες έτοιμες για πόλεμο ανά πάσα στιγμή, και τον κάναμε η καθεμία με τον τρόπο της. Η μάνα μου πολέμησε με την υπομονή της, αυτό μπορούσε και αυτό επέλεξε. Όταν είδαμε κάποιον να της φέρεται πολύ άσχημα σηκωθήκαμε όρθιες με την αδερφή μου και φτάσαμε μέχρι τέλους για εκείνην. Γίναμε μαμάδες της πολλές φορές. Η μάνα μου δεν μας είπε ποτέ να μην ανεχόμαστε ξένο χέρι πάνω μας για κακό, όμως μας το έδειξε με τις δικές της δυνάμεις, δεν έφυγε από τα δεινά της, όμως είχε το θάρρος να ανοίγει την πόρτα και να μας κρατάει από το χέρι και τις δύο και να βγαίνουμε στους δρόμους χωρίς να μιλάμε, ψάχναμε καμία φορά βοήθεια, κανείς δεν μας την έδινε αλλά είχαμε η μια την άλλη και στο τέλος κερδίσαμε.
Είμαστε εδώ όρθιες, δυνατές και αγαπάμε τις γυναίκες, ποτέ δεν άκουσα τη μάνα μου να ζηλεύει με εμπάθεια καμία γυναίκα, σήμερα αυτό το μάθημα της το χρωστάω, ήταν σπουδαίο. Και μέσα από τα άδικα που έζησε η μάνα μας εγώ έγινα μια γυναίκα που δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί μου. Χρόνια πολλά, μαμά μου, σε αγαπώ πολύ, είσαι ο ορισμός του γυναικείου μεγαλείου για εμένα, εσύ και η αδερφή μου, σας λατρεύω.
»Αααα, τη μάνα μου τη λένε Αρετή…».
