Για την εμπειρία του στο Εθνικό μίλησε ο Λεωνίδας Καλφαγιάννης. «Εφτασα την τελευταία ημέρα, πέντε λεπτά πριν τελειώσει η προθεσμία για την υποβολή των αιτήσεων. Ημουν ο τελευταίος της λίστας του 2002».
Ήταν κομμάτια από τη δεύτερη εξεταστική του. Περνάει, και για τα επόμενα χρόνια σχεδόν ζει στο Εθνικό. Στο τέλος της σχολής όμως «δεν ήθελα να γίνω ηθοποιός». Στο εύλογο «γιατί;», απαντά ένα κοφτό «πληγώθηκα». Ομολογεί ότι έχει υποστεί τον ανταγωνισμό, δεν διαφωνεί ότι υπάρχουν κλίκες στον χώρο («όπως και παντού») αλλά ποτέ δεν απογοητεύεται. Ο αείμνηστος Νίκος Κούρκουλος του απαγορεύει να τα παρατήσει λέγοντάς του νέτα σκέτα: «Δεν έχεις να πας πουθενά». «Εβαλα τα κλάματα έξω από το γραφείο του». Θεωρεί το κλάμα δείγμα αντρικής ταυτότητας: «Είμαι ένας ρομαντικός επαναστάτης, αυτός που θα ποντάρει τα πάντα σε μια αγάπη, ακόμη κι αν ξέρει ότι θα χάσει».
Πηγή: ΘΕΜΑ
