Η Τατιάνα Μπλάτνικ, μια γυναίκα με πολυπολιτισμικό παρελθόν, μέσα από ένα προσωπικό κείμενο στο Ιnstagram μοιράζεται τις σκέψεις της, τις αναμνήσεις της και τις εμπειρίες της. Ταυτόχρονα, όμως, κάνει αναφορά στο διαζύγιό της από τον Νικόλαο Ντε Γκρες και λέει πως κάνει ένα βήμα πίσω, προτού προχωρήσει.
«Ταυτότητα. Τι σε κάνει αυτό που είσαι; Πήγα στο μάθημα Κοινωνιολογίας του πρωτοετούς φοιτητή μου στο Πανεπιστήμιο Τζορτζτάουν και ο καθηγητής μου έγραψε αυτήν ακριβώς την ερώτηση στον πίνακα – “Τι σε κάνει αυτό που είσαι;”.
Κάτω από αυτό, άρχισε να απαριθμεί λέξεις: φυλή, φύλο, θρησκεία, εθνικότητα… Ξαφνικά, δεν ήμουν μόνο εγώ. Ήμουν μια συλλογή από ετικέτες και αντί για ενότητα, είδα διχασμούς, ομοιότητες και διαφορές.
Απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, απαντώντας “από πού είσαι;”, ποτέ δεν ήταν απλό για μένα. Η ταυτότητά μου δεν χωράει σε κουτί. Γεννήθηκα από γερμανίδα μητέρα, η οποία μεγάλωσε στην Ισπανία και από πατέρα Σλοβένο.
Γεννήθηκα στη Βενεζουέλα, μεγάλωσα στην Ελβετία και μετά στις ΗΠΑ, μετακόμισα στο Λονδίνο… και τώρα ζω στην Ελλάδα, κάπου νιώθω τόσο σαν στο σπίτι μου, περιτριγυρισμένη από μια γλώσσα και έναν πολιτισμό που δεν είναι εξ ολοκλήρου δικοί μου, αλλά αισθάνομαι ότι θα έπρεπε να είναι.
Πέρυσι, έχασα ξανά ένα μέρος της ταυτότητάς μου. Αλλά ίσως η ταυτότητα δεν είναι κάτι που χάνουμε, είναι κάτι που εξελίσσουμε, ανακαλύπτουμε ξανά και επαναπροσδιορίζουμε.
Λοιπόν, παίρνω τις δικές μου συμβουλές και κάνω ένα βήμα πίσω πριν προχωρήσω. Αυτόν τον μήνα θα ταξιδέψω σε μερικά από τα μέρη που με έχουν διαμορφώσει.
Αναζητώντας τις ιστορίες, τους ανθρώπους και τις στιγμές που με έχουν κάνει αυτό που είμαι. Είμαι ενθουσιασμένη για αυτό και ανυπομονώ να το μοιραστώ με όλους σας. Εξερευνήστε τι σας κάνει αυτό που είστε και πόσο σημαντικά είναι τα ζητήματα της ταυτότητας, της κοινότητας και των ριζών στην ευημερία κάποιου. Τι σε κάνει αυτό που είσαι;
Σημείωση: Η 1η φωτογραφία τραβήχτηκε στην Ελλάδα όταν ήμουν 6 ετών… φορούσα ήδη τα τυχερά μου βραχιόλια με χάντρες. Ένιωθα σαν στο σπίτι μου. Η 9η φωτογραφία είναι με τον πατέρα μου, το ίδιο ταξίδι στην Ελλάδα, το τελευταίο μας ταξίδι – φορώντας το αγαπημένο μου μπλουζάκι που έγραφε “Κέρκυρα” – Μόλις τώρα παρατήρησα αυτές τις λεπτομέρειες».
