Πέθανε σε ηλικία 63 ετών ο μικρότερος αδερφός της Μαντόνα, Κρίστοφερ «Κρις» Τζέραρντ Τσικόνε.
Εκπρόσωπος του Κρίστοφερ επιβεβαίωσε στο PEOPLE ότι πέθανε από καρκίνο την Παρασκευή, 4 Οκτωβρίου. Πέθανε «ειρηνικά» με τον σύζυγό του Ρέι Θάκερ στο πλευρό του, ανέφερε ο εκπρόσωπος σε δήλωσή του.
Ο Κρίστοφερ Τσικόνε ήταν σχεδιαστής, καλλιτέχνης και σκηνοθέτης. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, εργάστηκε για την οργάνωση μουσικών περιοδειών, τη δημιουργία βίντεο – κλιπ, ταινιών και διαφημιστικών ακόμα και στο σχεδιασμό επίπλων.
Η Μαντόνα με τον Κρίστοφερ συνεργάστηκαν στενά κατά τη διάρκεια της καριέρας της ποπ σταρ, αλλά ήρθαν σε ρήξη το 2008 μετά το βιβλίο-«βόμβα» του Κρίστοφερ «Life with My Sister Madonna» (Η ζωή με την αδερφή μου Μαντόνα). Στο βιβλίο του περιέγραφε ότι η Μαντόνα με τον Γκάι Ρίτσι «δεν τα πήγαν ποτέ καλά». Έγραψε επίσης ότι το ειδύλλιο της Μαντόνα με τον Βρετανό σκηνοθέτη ήταν «θάνατος για τη σχέση μου μαζί της». Η σχέση του με την αδελφή του φάνηκε να καλυτερεύει το 2012, σύμφωνα με συνέντευξή του στην «Evening Standard».
Σημειώνεται ότι πριν από 2 εβδομάδες πέθανε η θετή μητέρα της Μαντόνα, Τζόαν Τσικόνε, σε ηλικία 81 ετών.
Το αντίο της Μαντόνα στον αδελφό της
Με μια συγκινητική ανάρτηση η Μαντόνα αποχαιρέτησε τον αδελφό της. Στο κείμενο η διάδημη ποπ σταρ σημειώνει: «Ο αδερφός μου ο Κρίστοφερ έφυγε. Ήταν ο πιο κοντινός μου άνθρωπος για πολύ καιρό. Είναι δύσκολο να εξηγήσω τον δεσμό μας. Αλλά αναπτύχθηκε μέσα από την κατανόηση ότι ήμασταν διαφορετικοί και η κοινωνία θα μας δυσκόλευε επειδή δεν ακολουθούσαμε το status quo.
Πιάσαμε ο ένας το χέρι του άλλου και χορέψαμε μέσα από την τρέλα της παιδικής μας ηλικίας. Στην πραγματικότητα ο χορός ήταν ένα είδος κόλλας που μας κρατούσε ενωμένους. Η ανακάλυψη του χορού στη μικρή μας μεσοδυτική πόλη με έσωσε και μετά ήρθε ο αδελφός μου και τον έσωσε και αυτόν. Ο δάσκαλος μπαλέτου μου, που ονομαζόταν επίσης Christopher, δημιούργησε έναν ασφαλή χώρο για τον αδελφό μου να είναι γκέι. Μια λέξη που δεν λέγονταν ούτε καν ψιθυριζόταν εκεί που ζούσαμε. Όταν τελικά βρήκα το κουράγιο να πάω στη Νέα Υόρκη για να γίνω χορεύτρια. Ο αδελφός μου ακολούθησε. Και πάλι πιάσαμε ο ένας το χέρι του άλλου και χορέψαμε μέσα στην τρέλα της Νέας Υόρκης! Καταβροχθίσαμε την τέχνη, τη μουσική και τον κινηματογράφο σαν πεινασμένα ζώα. Ήμασταν στο επίκεντρο της έκρηξης όλων αυτών των πραγμάτων. Χορέψαμε μέσα στην τρέλα της επιδημίας του AIDS.
Πήγαμε σε κηδείες και κλαίγαμε και χορεύαμε. Χορέψαμε μαζί στη σκηνή στην αρχή της καριέρας μου και τελικά, έγινε ο δημιουργικός διευθυντής, πολλών περιοδειών. Όσον αφορά το καλό γούστο, ο αδελφός μου ήταν ο Πάπας και έπρεπε να φιλήσεις το δαχτυλίδι για να πάρεις την ευλογία του. Αψηφούσαμε τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, την αστυνομία, την ηθική πλειοψηφία και όλα τα πρόσωπα εξουσίας που εμπόδιζαν την καλλιτεχνική ελευθερία! Ο αδελφός μου ήταν δίπλα μου.
Ήταν ζωγράφος, ποιητής και οραματιστής. Τον θαύμαζα. Είχε άψογο γούστο. Και μια κοφτερή γλώσσα, την οποία μερικές φορές χρησιμοποιούσε εναντίον μου, αλλά πάντα τον συγχωρούσα. Πετάξαμε στα ψηλότερα ύψη μαζί Και στα χαμηλότερα. Με κάποιο τρόπο, πάντα βρίσκαμε ο ένας τον άλλον ξανά και κρατιόμασταν χέρι-χέρι και συνεχίζαμε να χορεύουμε. Τα τελευταία χρόνια δεν ήταν εύκολα. Δεν μιλήσαμε για κάποιο διάστημα αλλά όταν ο αδερφός μου αρρώστησε. Βρήκαμε το δρόμο μας πίσω ο ένας στον άλλον. Έκανα ό,τι μπορούσα για να τον κρατήσω ζωντανό όσο το δυνατόν περισσότερο. Πονούσε τόσο πολύ προς το τέλος. Για άλλη μια φορά, κρατηθήκαμε από το χέρι Κλείσαμε τα μάτια μας και χορέψαμε μαζί. Χαίρομαι που δεν υποφέρει πια. Δεν θα υπάρξει ποτέ κανείς σαν κι αυτόν. Ξέρω ότι κάπου χορεύει».
