Η Μαργαρίτα Αλεξιάδη είναι ερωτευμένη με την υποκριτική και το κινηματογραφικό σύμπαν. Θα ήθελε να σκηνοθετήσει τις ιστορίες που έχει ανάγκη να εξωτερικεύσει, αλλά μέσα σε αυτές δεν θα συμμετείχε η ίδια. «Δεν θα ήθελα να σκηνοθετώ τον εαυτό μου», μου είπε. Την ιντριγκάρει να σοκάρει το κοινό, γιατί με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσουν να ακούσουν τι έχει να τους πει. «Το σοκ είναι κάτι που σε αλλάζει, σε διαμορφώνει. Μπορεί να σε σοκάρει οτιδήποτε σε βγάζει από την πεπατημένη – κάτι που σε ξενίζει», σημειώνει η ταλαντούχα ηθοποιός.
Γνωρίζει καλά πως ο ρόλος της Βασιλικής Πολύζου στην επιτυχημένη σειρά του ΑΝΤ1, «Ψυχοκόρες», της πρόσφερε αναγνωρισιμότητα, αλλά είναι περισσότερο γοητευμένη για τον αμφιλεγόμενο χαρακτήρα που υποδύθηκε. «Κάνει λάθη και αυτό μου αρέσει», εξηγεί.
Το καλοκαίρι θα είναι στην Επίδαυρο, στις «Βάκχες», σε σκηνοθεσία Θάνου Παπακωνσταντίνου. Περιμένει με ανυπομονησία να ζήσει αυτήν τη μαγική εμπειρία για κάθε ηθοποιό. «Να ξέρεις πως σε κάθε σημαντική κίνηση που με ενδιαφέρει, μέχρι να ξεκινήσω, πιστεύω ότι θα γίνει μια στραβή. Όταν είχα μπει στο Εθνικό, σκεφτόμουν μην με πατήσει κάποιο αυτοκίνητο και τελικά δεν πάω στη σχολή».
Συναντηθήκαμε στο roof garden του ξενοδοχείου «Ολυμπιάς», στο κέντρο της Αθήνας, και αφού ολοκληρώσαμε τη συνέντευξη και λίγο πριν βγούμε στην οδό Αθηνάς, μιλούσαμε για κινηματογράφο. «Οι ταινίες με φιλμ έχουν μια ομορφιά και δεν το λέω με τη vintage έννοια. Το φιλμ είναι διαφορετικό».
Ακολουθούν όσα είπε η Μαργαρίτα Αλεξιάδη στη συνέντευξή της στο Newsbeast.
– Τι αλλάζει στη ζωή ενός ηθοποιού με τη συμμετοχή του σε ένα επιτυχημένο σίριαλ;
Αν το δούμε από την αισιόδοξη πλευρά, έχεις μια αναγνωρισιμότητα και περισσότερες ευκαιρίες για την επόμενή σου δουλειά. Αν το δούμε από την απαισιόδοξη πλευρά, όταν βλέπεις το σίριαλ και συμμετέχεις στα γυρίσματα, νιώθεις ότι έχεις μια ευθύνη απέναντι στον ρόλο. Έρχεσαι σε επαφή με ανθρώπους που έχουν ζήσει οι ίδιοι ή μέλη της οικογένειάς τους παρόμοιες ιστορίες.
– Σε κάθε ρόλο δεν έχεις ευθύνη, όμως;
Σε κάθε ρόλο έχεις ευθύνη, πόσο μάλλον όταν είσαι νέος ηθοποιός και κάνεις έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Εκεί νιώθεις πως το πρόσωπό σου σχετίζεται αρκετά με το αποτέλεσμα.
– Έχει γοητεία η αναγνωρισιμότητα;
Για μένα δεν είναι το σημαντικό αυτό. Το θέμα είναι τι σου λένε όταν σε αναγνωρίζουν. Σημασία δεν έχει να λένε «α, η Μαργαρίτα Αλεξιάδη», αλλά πως κάνατε μια σειρά η οποία μας άγγιξε.
– Ποια λάθη προσπαθείς να αποφύγεις στη διαχείριση της αναγνωρισιμότητας;
Λειτουργώ πολύ με το ένστικτο και δεν μπορώ να είμαι σε μια δουλειά που δεν αγαπάω την ιστορία που εκπροσωπώ. Οπότε θα ήθελα η επόμενή μου κίνηση στον επαγγελματικό τομέα να έχει την ίδια ποιότητα – βάσει αυτών που εκπροσωπώ και αγαπάω εγώ, σαν Μαργαρίτα.
– Είναι ηθικά σωστό μια ψυχοκόρη να πηγαίνει με τον σύζυγο του ζευγαριού που τη φιλοξενεί και τη σπουδάζει;
Τι σημαίνει είναι ηθικό ή δεν είναι ηθικό; Είναι κάτι σχετικό. Είναι ηθικό μια γυναίκα, μια ψυχοκόρη, να πηγαίνει με τον άντρα της άλλης; Η πρώτη απάντηση είναι «όχι». Εγώ θα πω αναλόγως. Και θα εξηγήσω το γιατί. Αυτό που συνέβη στον Παύλο και τη Βασιλική ήταν κάτι ανεξέλεγκτο. Δεν ήταν κάτι που τη συμφέρει, δεν είχε κάποιο όφελος από αυτό. Το αντίθετο. Αυτό είναι που την καταστρέφει. Δεν χάνει απλά. Καταστρέφεται. Είναι όμως πάνω από τις δυνάμεις της αυτό που γίνεται. Και για εκείνον ισχύει το ίδιο. Μην ξεχνάμε πως είναι μια κοπέλα από την επαρχία και δεν είχε τα ίδια φίλτρα με μια κοπέλα που είχε μεγαλώσει μέσα σε μια αστική κοινωνία. Ό,τι συνέβη την ξεπέρασε. Ο έρωτας, εξάλλου, είναι μια υπέρβαση από μόνος του. Δεν μπορούμε να τον ορίσουμε ή να τον κρίνουμε.
– Στη σειρά, ο πατέρας δεν αναγνωρίζει την κόρη του. Πόσο άγριο είναι αυτό το συναίσθημα;
Είναι απάνθρωπο να μην σε αναγνωρίζει ο πατέρας σου. Όπως το βίωσα εγώ στη σειρά, το βλέμμα έχει σημασία. Όταν ένα βλέμμα που ξέρεις πολύ καλά, περνάει ο καιρός και σε ξαναβλέπει και δεν είναι το ίδιο, φαίνεται τρομαχτικό. Και μόνο η σκέψη σε τρομάζει.
– Τι άλλο σε τρομάζει από τη ζωή;
Η φθορά. Η φθορά του σώματος, η φθορά της μορφής, η φθορά της σκέψης, η φθορά του μυαλού. Γενικώς η έννοια της φθοράς. Τον χρόνο δεν μπορείς να τον αντιμετωπίσεις. Αυτό με τρομάζει. Μαζί με το άγνωστο που φέρνει.
– Ο «Κυνόδοντας» είναι μια ταινία που σε επηρέασε πολύ, σε βαθμό να σε ενθαρρύνει να ασχοληθείς με την υποκριτική.
Ναι. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ότι μια τέτοια ταινία υπάρχει στη γλώσσα μου.
– Η δουλειά του Γιώργου Λάνθιμου έχει μια μπόλικη δόση διεστραμμένης φαντασίας. Σου αρέσει να σοκάρεις το κοινό;
Με ενδιαφέρει πολύ.
– Δεν είναι όμως ένας εύκολος τρόπος για να τραβήξεις το ενδιαφέρον του κοινού;
Το αντίθετο. Το να σοκάρεις κάποιον δεν σημαίνει ότι τον σοκάρεις απαραίτητα με μια έντονη εικόνα. Σημαίνει ότι κάτι του τραβάει την προσοχή και από εκεί και πέρα σε ακούει. Αισθάνομαι πως βρισκόμαστε σε μια εποχή που είναι δύσκολο να βλέπεις τον άλλον και να ακούς τι πραγματικά σου λέει. Πιστεύω στο σοκ. Είναι κάτι που σε αλλάζει, σε διαμορφώνει. Μπορεί να σε σοκάρει οτιδήποτε σε βγάζει από την πεπατημένη – κάτι που σε ξενίζει. Για μένα το σοκ είναι κάτι που πάει κόντρα σε κάτι που έχεις δει.
– Θα ήθελες να παίξεις σε ταινία του Λάνθιμου;
Και ποιος δεν θα ’θελε; Τι εννοείς;
– Σε ποια ταινία του παρελθόντος θα ήθελες να έχεις πρωταγωνιστικό ρόλο;
Στο 8½ του Φελίνι. Το λατρεύω. Έχει φανταστικές εικόνες. Όλη η ταινία είναι μια παρανοϊκή ποίηση. Έχει έναν λυρισμό, μια ζωντάνια. Μου αρέσει ο Φελίνι. Ακόμη και όταν ήταν ρεαλιστής, είχε μια τρέλα.
– Έχεις πει πως θέλεις να δημιουργήσεις το δικό σου κινηματογραφικό σύμπαν. Να φτιάξεις τις δικές σου ταινίες.
Έχω την ανάγκη, και σε αυτό το κομμάτι, πέρα από την υποκριτική, να λέω ιστορίες.
– Η τέχνη πρέπει να έχει πολιτικό πρόσημο;
Καλό είναι. Να πολιτικοποιείται σίγουρα. Να κομματικοποιείται, όχι.
– Ψήφισες στις ευρωεκλογές;
Ναι, ψήφισα.
– Γιατί δεν επέλεξες να είσαι μέσα στο 60% που αποφάσισε να απέχει;
Γιατί ήθελα να έχω θέση σε σχέση με την πολιτική της χώρας μου.
– Έχεις δύο πόρτες μπροστά σου. Η μία…
Διαλέγω την κόκκινη.
– Δεν είναι χάπι. Πόρτα είναι. Αλλά επιλέγεις το μη συμβατικό που συνοδεύεται με το άγνωστο.
Καλύτερα δεν είναι;
– Μια όμορφη κοπέλα προσπαθεί περισσότερο ή λιγότερο;
Περισσότερο. Γιατί πρέπει να γκρεμίσει το στερεότυπο πως της αρκεί που είναι όμορφη και δεν διαθέτει κάποιο περιεχόμενο πέρα από αυτό.
– Το έχεις αντιμετωπίσει εσύ αυτό;
Το έχω αντιμετωπίσει. Ότι μπορώ να κάνω συγκεκριμένα πράγματα. Ότι πρέπει να είμαι πιο καθωσπρέπει. Να μιλάω πιο όμορφα. Είναι ένα στερεότυπο και δεν το λέω για μένα αυτό. Το πώς θα γεννηθείς είναι κάτι τυχαίο.
– Είσαι φεμινίστρια;
Ναι, είμαι. Δεν εκπροσωπώ, όμως, το φεμινιστικό κίνημα και μιλάω για τον εαυτό μου. Αυτό που πιστεύω είναι πως υπάρχουν ακόμη διακρίσεις σε πολλούς τομείς σε σχέση με το φύλο. Επαγγελματικά, στις σχέσεις, στην εκπαίδευση. Αυτό πρέπει να σταματήσει να συμβαίνει. Όχι θεωρητικά, όμως, λέγοντας «είμαστε ίσοι». Να σταματήσει στην πράξη. Το πιο απλό παράδειγμα: εγώ πριν βγω από το σπίτι, θα σκεφτώ πολύ καλά τι θα βάλω γιατί αν κυκλοφορώ μόνη μου στον δρόμο θα φοβάμαι. Ένας άντρας δεν θα κάνει αυτή τη σκέψη.
– Τα πράγματα αλλάζουν από κοινωνία σε κοινωνία ή απλά συμβαίνουν τα ίδια με διαφορετικό τρόπο;
Το πρόβλημα συνεχίζει να υπάρχει, αλλά νομίζω πως έχουμε κάνει βήματα προς τα εμπρός. Είναι αρκετό; Σίγουρα όχι. Είναι όμως μια εξέλιξη.
– Τι αναγκάζει μια γυναίκα που είναι θύμα ενδοοικογενειακής βίας να παραμείνει στο σπίτι της;
Είναι ένα πολύ σύνθετο ζήτημα αυτό. Υπάρχει ένας μηχανισμός στην ψυχολογία μιας γυναίκας που έχει υποστεί βία από έναν άντρα που είναι ενοχικός. Αισθάνεται ενοχές. Κι αυτό δεν είναι κάτι που το ξεριζώνεις εύκολα. Απλά συμβαίνει. Η κοινωνία γύρω της θα πρέπει να την προστατέψει. Να τη βοηθήσει να ξεφύγει από αυτό. Μπορεί να το καταφέρει και μόνη της, αλλά είναι αρκετά δύσκολο. Λόγω φόβου; Λόγω ενοχών; Όταν σε κακοποιούν, αισθάνεσαι πως έχεις ευθύνη για ό,τι σου συμβαίνει. Όλες αυτές οι γυναίκες που κακοποιούνται δεν είναι χαζές και μένουν. Είναι ένα ολόκληρο σύμπλεγμα πίσω από αυτό. Και είναι εξαιρετικά σύνθετο.
– Τι απαντάς σε εκείνους που επικριτικά λένε σε μια γυναίκα «τώρα, μετά από τόσα χρόνια, θυμήθηκες να μας πεις τι σου συνέβαινε;».
Απαντάω ότι είναι καλό να ακούμε περισσότερο τους ανθρώπους γύρω μας. Να τους αφήσουμε να μας πουν ό,τι έχουν και να μην μένουμε παγιωμένοι στις δικές μας απόψεις. Όταν παραμένεις κολλημένος σε μια άποψη, αισθάνομαι πως φοβάσαι την αλλαγή. Χρειάζεται μεγαλύτερη ευαισθησία στο πώς ακούμε.
