Η κλινική ψυχολόγος και ψυχοθεραπεύτρια, Άννα Κανδαράκη, έδωσε συνέντευξη στο The 2Night Show και τον Γρηγόρη Αρναούτογλου, με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου της «Τα χρώματα που εσείς μου μάθατε».
Σχετικά με την ψυχοθεραπεία αλλά και τον ρόλο που παίζει η παιδική μας ηλικία στην ψυχολογία μας, η Άννα Κανδαράκη επεσήμανε πως «από εκεί χτιζόμαστε. Αν δεν καταλάβω την αφετηρία μου, δεν μπορώ να καταλάβω για ποιον λόγο περπατάω έτσι. Ένα απλό παράδειγμα θα πω. Αν εγώ τρώω με τα χέρια, αν έχω μεγαλώσει στη ζούγκλα, έτσι θα μάθω (να τρώω). Θα πρέπει λοιπόν να μάθω για ποιον λόγο έχω ξεκινήσει έτσι, να το κατανοήσω, να μου μιλήσω με μια τρυφερότητα. Έχουμε μάθει να μας κοπανάμε πολύ σκληρά. Και στην πορεία αυτό να μαλακώσει. Η ψυχοθεραπεία αυτόν τον στόχο έχει. Να γίνει βίωμα».
Επιπλέον, η Άννα Κανδαράκη μίλησε για το επάγγελμά της και για τις παγίδες που μπορεί να πέσουν οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν ψυχολογικό πρόβλημα και αναζητούν τη βοήθεια ενός ειδικού. Συγκεκριμένα τόνισε ότι «υπάρχει ανάγκη να κοιτάμε όλο τον τίτλο. Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής. Ψυχίατρος-Ψυχοθεραπευτής. Ο Ψυχίατρος μπορεί να δώσει φαρμακευτική αγωγή. Κανείς άλλος δεν μπορεί να δώσει, ούτε βιταμίνες. Αν θέλουμε να κάνουμε ψυχοθεραπεία, το “Ψυχοθεραπευτής” μόνο του δεν αρκεί… Πρέπει για αρχή να δω αν (ο γιατρός μου) έχει άδεια ασκήσεως επαγγέλματος και μετά αν έχει κλινική εμπειρία. Αν έχει μάθει να είναι με ανθρώπους, να έχει ολοκληρωμένη ψυχοθεραπευτική εκπαίδευση. Δεν θα διστάσω να ζητήσω το βιογραφικό».
Μιλώντας για το βιβλίο της, που στηρίζεται σε 10 πραγματικές συνεδρίες που έχει κάνει η ίδια, με τις απαραίτητες παραλλαγές, η κλινική ψυχολόγος και ψυχοθεραπεύτρια δήλωσε στον παρουσιαστή: «Σε καμία περίπτωση δεν θα αποκτήσει κάποιος περισσότερη αυτοπεποίθηση. Κανένας δεν απέκτησε αυτοπεποίθηση διαβάζοντας βιβλία αυτοπεποίθησης, κανένας δεν έμαθε να κάνει έρωτα βλέποντας πορνό, κανένας δεν έμαθε να ταξιδεύει βλέποντας χάρτες… Στο βιβλίο κάθε χρώμα είναι και μια ιστορία. Επίτηδες έχω βάλει τα χρώματα, γιατί έχουν αποχρώσεις, διαβαθμίσεις. Αυτό που με ενδιαφέρει να γίνει κατανοητό είναι ότι οι άνθρωποι δεν είμαστε αριθμοί και είναι άδικο να κρίνουμε από τις σωματοδιαστάσεις, από το τι βαθμό θα φέρει το παιδί μου, από τους τραπεζικούς λογαριασμούς που έχουμε. Οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί. Είμαστε χρώματα που αναγεννώνται συνεχώς και είναι ανεξάντλητα».
Τέλος, αναφέρθηκε και στα έμφυλα στερεότυπα, που ανά τις γενιές ήθελαν τις γυναίκες να φροντίζουν τους άντρες, να μην είναι οι πρωταγωνίστριες στη ζωή τους, αλλά και να στρέφονται ανταγωνιστικά η μία προς την άλλη, όπως τις έμαθε η κοινωνία. Δεν παρέλειψε όμως να αναφερθεί και στους άντρες που η κοινωνία τούς στερεί συναισθήματα και ευαισθησίες.
