Εάν υπήρχε ένα πράγμα που δεν θα φανταζόσουν ποτέ ότι θα δεις σήμερα, αυτό είναι: μια γραμμή slackline μήκους 500 μέτρων ανάμεσα σε δύο βουνά που ορθώνονται σε μια περιοχή που κάποτε υπήρχε ένας αρχαίος ωκεανός. Αυτό το μέρος ονομάζεται Bozzhyra και βρίσκεται στο Καζακστάν – και μπορεί Bozzhyra να σημαίνει «γκρίζα γη», όμως ακόμη και μέσα από τις φωτογραφίες φαίνεται πως αυτό το μέρος μόνο αδιάφορο δεν είναι.
Αυτή η περιπέτεια ώθησε τον Εσθονό slackliner Jaan Roose, σε μια εντυπωσιακή τοποθεσία που ούτε καν γνώριζε – και η οποία βρίσκεται στα δυτικά σύνορα του Καζακστάν, μόλις 160 χιλιόμετρα από τη Κασπία Θάλασσα. Εκεί βρίσκονται και οι δύο χαρακτηριστικοί «κυνόδοντες» ανάμεσα στους οποίους ο Roose τέντωσε το slackline του, στα όρια της περιοχής Mangystau.
Slacklining – πρόκειται για ένα σπορ που έχει πάρει τον δρόμο του την τελευταία δεκαετία – και συνδυάζει όλα τα είδη των προκλήσεων: οργάνωση, σχεδιασμό, όραμα και προσπάθεια. Μάλιστα, το ήμισυ του σπορ αυτού αποτελεί το στήσιμο της γραμμής, και σε μέρη σαν αυτό δεν μπορείς απλά να πας και να πετάξεις ένα σχοινί όπου γουστάρεις. Πρέπει πρώτα απ’ όλα να σεβαστείς τον βασικό κανόνα ενός λάτρη της περιπέτειας: να μην αφήσεις πίσω σου ίχνη από την παρουσία σου.
«Επιλέξαμε την πιο φιλική προς το περιβάλλον προσέγγιση, δηλαδή να μην διαταράξουμε διόλου την μοναδική ομορφιά της Bozzhyra», επισημαίνει ο αναρριχητής και ειδικός σε θέματα ασφάλειας, Kirill Belotserkovskiy. «Αρχικά φιξάραμε την μια άκρη στον βράχο όπου μπορούσαμε να ανέβουμε με τα πόδια, και εκεί στήσαμε δύο μεγάλα πλέγματα που γεμίσαμε με πέτρες και από τα οποία μπορούσαμε να δεθούμε για να κατέβουμε. Στη συνέχεια τυλίξαμε ένα σχοινί γύρω από την κορυφή του άλλου βράχου και δοκιμάσαμε την αντοχή του slackline. Ήμασταν πλέον βέβαιοι πως το στήσιμο της γραμμής μας ήταν 100% φιλικό προς το περιβάλλον. Κανένας από τους βράχους δεν υπέστη κάποια καταστροφή από την παρέμβαση μας».
Όταν ολοκληρώθηκε το στήσιμο της γραμμής, επικεντρωθήκαμε στην υπομονή, τη μεθοδολογία, την ισορροπία και τη συγκέντρωση. Το να κινείσαι βήμα-βήμα για μισό χιλιόμετρο στα 200 μέτρα πάνω από το έδαφος της ερήμου δεν είναι και εύκολη υπόθεση. Αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι σε μια τοποθεσία σαν αυτή, αξίζει.
«Είχα μαγευτεί από την απόκοσμη ομορφιά αυτού του τόπου. Το γεγονός μάλιστα ότι το μέρος αυτό ήταν κάποτε θάλασσα τροφοδοτούσε ακόμη περισσότερο την φαντασία μου», μας λέει ο Roose. «Το project στην Bozzhyra ήταν από τα πιο απαιτητικά, δύσκολα και συνάμα από τα πιο όμορφα που έχω κάνει».
Όσο αφορά στην εξέλιξη του σπορ, αυτή η γραμμή slackline ήταν με διαφορά η μακρύτερη που έχει στηθεί, παράλληλα όμως υπήρχε ένας σημαντικός αριθμός προκλήσεων που κάνει αυτό το εγχείρημα μοναδικό. Καθώς βρίσκεται στην καρδιά της ερήμου, ο ήλιος χτυπά ανελέητα και οι θερμοκρασίες φτάνουν τους 50 βαθμούς Κελσίου – πραγματικά βράζει ο τόπος. «Πήρα την ποσότητα σε βιταμίνη D που χρειάζομαι για έναν χρόνο, μόλις σε πέντε μέρες», μας λέει γελώντας ο Jaan. Μπορεί βέβαια ο ήλιος να έψηνε τα πάντα, δεν ήταν όμως το βασικό πρόβλημα. Ήταν οι ισχυροί άνεμοι που πνέουν ασταμάτητα στην απέραντη στέπα του Mangistau. Περίμεναν πέντε ολόκληρες μέρες, αλλά τελικά έγινε.
«Φυσούσε αρκετά δυνατά οπότε ανησυχούσαμε για το αν ο Jaan θα μπορούσε να διασχίσει το slackline που είχαμε τοποθετήσει. Όπως και να έχει ήμασταν αρκετά τυχεροί καθώς ο αέρας κόπασε», μας λέει ο σκηνοθέτης και κινηματογραφιστής, Sardar Baimoldin. «Ο Jaan ανέβηκε στο ένα βράχυνο δόντι και κατάφερε να περάσει απέναντι. Αυτή ήταν και η πρώτη φορά που συνεργάζομαι με έναν αθλητή της κλάσης του και πραγματικά το ευχαριστήθηκα. Ξέρει πως ακριβώς πρέπει να κινηθεί, πότε να κοιτάξει εκεί που πρέπει και πότε προς την κάμερα. Το τελικό αποτέλεσμα μας επιβεβαιώνει ότι άξιζε η σκληρή προσπάθεια, το δράμα και το συναίσθημα».
Όμως και για τον Roose αυτή η εμπειρία θα του μείνει αξέχαστη. «Είναι ένα φανταστικό μέρος και σε εξιτάρει το γεγονός ότι βρίσκεται τόσο μακριά από τον πολιτισμό. Χαίρομαι που επισκεφθήκαμε μια τόσο μοναδική τοποθεσία και που είχα την ευκαιρία να συνδυάσω τις ικανότητες μου με την ομορφιά της φύσης».
