Έξω από τον νέο σταθμό Μετρό του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά που μόλις εγκαινιάστηκε, υπάρχουν κάποια καλαίσθητα έργα τέχνης τα οποία διέσωσε η αρχαιολογική υπηρεσία, αποθηκεύτηκαν επιμελώς για περίπου δέκα χρόνια που γινόντουσαν τα έργα επέκτασης του σημαντικότερου συγκοινωνιακού έργου της Αθήνας και επανατοποθετήθηκαν.
Πρόκειται για τα χαμηλά σκουρόχρωμα μεταλλικά κιγκλιδώματα που υπήρχαν και παλαιότερα περιμετρικά της ιστορικής πλατείας που βρίσκεται ανάμεσα στο Δημοτικό Θέατρο και τον ιερό ναό του Αγίου Κωνσταντίνου, δίπλα ακριβώς από τον νέο σταθμό.
Αυτά τα κιγκλιδώματα κοσμούνταν από πανέμορφες εγχάρακτες μεταλλικές πλακέτες με τις φιγούρες του ζωδιακού κύκλου. Κάθε νταμάκι είχε και ένα ζώδιο. Όλα αυτά λοιπόν επανατοποθετήθηκαν ακριβώς όπως ήταν και πριν από χρόνια. Σίγουρα θα τα θυμούνται οι παλαιότεροι Πειραιώτες.
Μάλιστα η πρωτοβουλία αυτή είχε την επικρότηση και της μείζονος αντιπολίτευσης του δήμου. Ο κ. Νίκος Μπελαβίλας, επικεφαλής της προσκείμενης στον ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία δημοτικής παράταξης «Πειραιάς για Όλους» με ανάρτησή του στον προσωπικό λογαριασμό στο Facebook, αναφέρει μεταξύ άλλων για τη συγκεκριμένη κίνηση: «Ανεξάρτητα από τις ενστάσεις, τα λάθη που έγιναν και τις καθυστερήσεις που ταλαιπώρησαν την πόλη επί μία σχεδόν δεκαετία, η επέκταση Μετρό στον Πειραιά εγκαινιάζεται. Είναι υπόθεση πέντε διαδοχικών κυβερνήσεων και τεσσάρων δημοτικών αρχών. Δεν έχουμε κανένα λόγο να μη χαιρόμαστε.
Ένα σημείο που οι διαβάτες δεν προσέχουν εύκολα χαζεύοντας την ομολογουμένως όμορφη νέα πλατεία ανάμεσα στον Άγιο Κωνσταντίνο και το Δημοτικό Θέατρο είναι οι λεπτομέρειες της κατασκευής της. Τα μαρμάρινα σκαλοπάτια και στηθαία της, τα χαμηλά μεταλλικά κιγκλιδώματα είναι τα αυθεντικά της αρχικής ιστορικής πλατείας. Αποτυπώθηκαν, αριθμήθηκαν, ξηλώθηκαν, αποθηκεύτηκαν, συντηρήθηκαν και επανασυναρμολογήθηκαν χωρίς να αλλάξουν στο ελάχιστο.
Το δυσδιάκριτο μυστικό τους, είναι οι πανέμορφες εγχάρακτες μεταλλικές πλακέτες με τις φιγούρες του ζωδιακού κύκλου που τρέχουν κατά μήκος του χαμηλού σφυρήλατου κιγκλιδώματος. Γνωρίζαμε λίγοι, ότι η αρχική μελέτη και η απόφαση της αρχαιολογικής υπηρεσίας επέβαλε τη διάσωση τους γιατί είναι πραγματικά μικρά έργα τέχνης. Φοβόμουν όμως όπως και άλλοι, ότι θα χαθούν στο δρόμο. Αλλά δεν χάθηκαν! Αντίθετα βρίσκονται στη θέση τους όπως ήταν και πριν την κατασκευή του σταθμού του Δημοτικού Θεάτρου».
Και καταλήγει: «Εδώ λοιπόν, η χιλιοσυκοφαντημένη αρχαιολογική υπηρεσία έκανε πολύ καλά τη δουλειά της, όπως θα δούμε και στο εσωτερικό του σταθμού αλλά και οι μηχανικοί της Αττικό Μετρό το έβγαλαν πέρα προς τιμήν τους. Ας το κρατήσουμε ως ένα γερό εφαρμοσμένο στην πράξη μάθημα – και για το πως μπορούμε να ενσωματώνουμε τα μνημεία στην καθημερινή ζωή μας και να δημιουργούμε ποιοτικούς δημόσιους χώρους».
