Υπάρχει ένα χωριό στην Ελλάδα οι κάτοικοι του οποίου παρακαλάνε να μην βρέχει καθώς κάθε φορά που αυτό συμβαίνει βυθίζονται στο σκοτάδι. Στο ακριτικό και ιστορικό χωριό του Προμαχώνα Σερρών, το οποίο απέχει μόλις 300 μέτρα από τα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα, ο πρόεδρος της Τοπικής Κοινότητας, Σπύρος Λεωνίδας αναγκάζεται σε κάθε βροχή να… φυλάει σκοπιά!
«Δυστυχώς αυτό το ζήτημα το αντιμετωπίζουμε εδώ και οκτώ μήνες και λύση δεν έχουμε βρει. Με το που πέφτει η πρώτη ψιχάλα, πέφτει και η ασφάλεια ηλεκτροφωτισμού του χωριού με αποτέλεσμα τις βραδινές ώρες να εξαφανιζόμαστε σχεδόν από το χάρτη. Και ξέρετε, εδώ είμαστε μια περιοχή 110 μόνιμων κατοίκων, εκ των οποίων οι 70 είναι συνταξιούχοι και μεγάλης ηλικίας. Αναγκάζομαι εγώ να πηγαίνω μέχρι τον σταθμό, να σηκώνω την ασφάλεια η οποία βέβαια εάν η βροχή συνεχιστεί, ξαναπέφτει, με αποτέλεσμα οι κάτοικοι των σπιτιών που βρίσκονται σε κοντινή απόσταση, να κοιμούνται με σκοπιές» σημειώνει χαρακτηριστικά στο GRTimes.
«Έχουμε αποταθεί στη ΔΕΗ. Μας είπαν ότι δεν έχουν καμία ευθύνη για την αποκατάσταση της ζημιάς. Στη συνέχεια ρωτήσαμε το δήμο, αναρμόδιοι δήλωσαν και αυτοί. Τελευταία, έχουμε εισπράξει την υπόσχεση από την Περιφέρεια ότι θα μας στείλουν έναν ηλεκτρολόγο για να λύσει το ζήτημα και είμαστε σε αναμονή» υπογραμμίζει ο κ. Λεωνίδας.
Με τα φαναράκια στη στάση για να πάνε σχολείο
Εκτός από τους ηλικιωμένους κατοίκους του χωριού το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν και μικρά παιδιά που αναγκάζονται να περιμένουν το λεωφορείο για το σχολείο στο Χαροπό μέσα στο βαθύ σκοτάδι.
«Ακριβώς επειδή τα παιδιά, πρέπει να μετακινηθούν και αυτό γίνεται τις πρώτες πρωινές ώρες, όταν ακόμα δεν έχει φέξει, αναγκάζονται να περιμένουν στη στάση κυριολεκτικά μέσα στο σκοτάδι. Για να βλέπουν πού πατούν και πού βρίσκονται χρησιμοποιούν είτε φαναράκια, είτε τους φακούς από τα κινητά. Μιλάμε δηλαδή για μια εικόνα, που θυμίζει το 1964, την εποχή που πήγαινα εγώ σχολείο» προσθέτει ο πρόεδρος της Κοινότητας.
Σύμφωνα με την πρόεδρο του Πολιτιστικού Συλλόγου Προμαχώνα «Οι Ακρίτες», Ρούλα Καραβασιλείου στη στάση όπου τα παιδιά περιμένουν το λεωφορείο που τους μεταφέρει στο σχολείο δεν υπάρχει στέγαστρο, κάτι που σημαίνει ότι εκτός από το σκοτάδι, τα παιδιά μένουν ακάλυπτα στο έλεος της βροχής.
«Ειλικρινά δεν το χωράει ανθρώπινος νους αυτό που συμβαίνει. Στο πρώτο χωριό που συναντά κανείς στην Ελλάδα, δεν υπάρχει ηλεκτροφωτισμός. Ένα χωριό που θα έπρεπε να λάμπει, διότι κατά τα άλλα όταν απευθύνονται σε εμάς τονίζουν ότι φυλάμε Θερμοπύλες και ότι είμαστε «Ακρίτες». Κι όμως υπάρχουν μέρες που επειδή περιβαλλόμαστε και από ορεινούς όγκους, δεν μπορείς να δεις ούτε στο μισό μέτρο» καταλήγει ο κ. Λεωνίδας.
