Ακόμα μουδιασμένος, όπως και οι περισσότεροι Έλληνες, αν και έχουν περάσει ήδη κάποιες ώρες από την είδηση του θανάτου του Μίκη Θεοδωράκη, ο Δημήτρης Μπάσης κάνει μια σύντομη αναδρομή στη σχέση του με τον κορυφαίο Έλληνα μουσικοσυνθέτη και μας χαρίζει τη δική του πολύτιμη ανάμνηση.

Της Δήμητρας Τριανταφύλλου

«Μόλις σήμερα το πρωί μίλαγα μέσω μηνυμάτων με την κόρη του την Μαργαρίτα για τις τελευταίες λεπτομέρειες των δύο προγραμματισμένων συναυλιών το ερχόμενο Σαββατοκύριακο στους Φιλίππους με τη ‘Λαϊκή Ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης‘. Το ξέραμε και η Μαργαρίτα και εγώ ότι δεν του απέμενε πολύς χρόνος και ότι η υγεία του είχε επιβαρυνθεί ιδιαίτερα τις τελευταίες μέρες. Λίγη μόλις ώρα αργότερα μάθαινα τα νέα από τα ΜΜΕ. Ήταν πολύ σοκαριστικό.

Το απόγευμα έχουμε μάλιστα προγραμματισμένη πρόβα. Η πληροφόρηση μας μέχρι στιγμής είναι ότι οι συναυλίες θα πραγματοποιηθούν αλλά τα γεγονότα τρέχουν ραγδαία. Αν πραγματοποιηθεί η συναυλία δεν ξέρω με τι τεράστια συγκίνηση και τι κουράγιο θα ανέβουμε στη σκηνή. Είμαστε πολύ φορτισμένοι συναισθηματικά.

Αυτή η ορχήστρα δε σταμάτησε ποτέ να ταξιδεύει ανά τον κόσμο και να δίνει συναυλίες. Ο Μίκης ήταν πάντα παρών στις συναυλίες αυτές με τον δικό του τρόπο. Η επιθυμία του ήταν κάθε συναυλία που δίνει η ορχήστρα να ηχογραφείται από τον ηχολήπτη για να μπορεί να την ακούσει την ακριβώς επόμενη μέρα. Και μετά μας έστελνε τις παρατηρήσεις του.

Έχω κάνει δύο δίσκους με τον Μίκη Θεοδωράκη και έχω αφιερώσει μεγάλο μέρος της καριέρας μου στη συνεργασία μας και στην προσέγγιση του έργου του.

Προ κορονοϊού, τον επισκεπτόμουν πολύ συχνά στο σπίτι του για να πάρω λίγες από τις συμβουλές του. Το σπίτι του ήταν πάντα ανοιχτό για όλους μας. Αγαπούσε πολύ τους τραγουδιστές και τους μουσικούς του. Κάναμε πάντα ατελείωτες συζητήσεις μαζί. Τον ρωτούσα για τα δύσκολα χρόνια της Χούντας και της μεταπολίτευσης.

Ήταν ένας δικός μου, πολύ σημαντικός για εμένα άνθρωπος. Από σήμερα, ο Μίκης Θεοδωράκης πέρασε στην αιωνιότητα. Ένα σύμβολο για την Ιστορία της νεότερης Ελλάδας- ταυτίστηκε με την πατρίδα μας.

Το μόνο που μετριάζει τη θλίψη μου είναι η ευλογία του ότι τον γνώρισα. Ήμουν ένας πολύ τυχερός άνθρωπος που τραγούδησα με την ευλογία του τα τραγούδια του, που με διηύθυνε στις ερμηνείες μου.

Τον γνώρισα το 1999. Από τη σχέση μας κρατάω μια πολύτιμη στιγμή. Το 2001 μου είπε ότι ήθελε να ερμηνεύσω το ‘Τραγούδι του Νεκρού Αδελφού’, το οποίο είχε λογοκριθεί το 1961. Ο Μπιθικώτσης το ερμήνευε στις συναυλίες αλλά το τραγούδι δεν είχε συμπεριληφθεί στο δίσκο. Ο Μίκης μού είπε ότι ήθελε να κάνω εγώ την επανεκτέλεση, 40 ολόκληρα χρόνια μετά και να το συμπεριλάβουμε στο δίσκο μας. Ήθελε να το τραγουδήσει ένας νέος λαϊκός τραγουδιστής. Είναι μια από τις σπουδαιότερες συνθέσεις του.

Μπαίνοντας στο στούντιο έτρεμαν τα πόδια μου. Δε θα ξεχάσω ποτέ με τι στοργή, με τι αγάπη με περιέθαλψε για να καταφέρω να αναμετρηθώ με την ερμηνεία του Μπιθικώτση. Για να μου πάρει το σοκ μου είπε: ‘ Μη σκέφτεσαι την πρώτη εκτέλεση, αφέσου και εγώ θα πάρω μέσα από τη ψυχή σου αυτό που θέλω’».