Στην εποχή της ευρυζωνικότητας, η ραγδαία ανάπτυξη του διαδικτύου ίσως αποτελεί και την κορυφαία απόδειξη, πώς τα νέα μέσα με τα οποία επικοινωνούν οι άνθρωποι αλλάζουν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται τον κόσμο γύρω τους.

Ρεπορτάζ: Νίκη Παπάζογλου
Φωτογραφίες: Γιάννης Κέμμος

Το «διαδικτυακό χωριό» του οποίου αποτελούμε τους κατοίκους, είναι πλέον ο τόπος της ελεύθερα διακινούμενης πληροφορίας, της ελεύθερης σκέψης και έκφρασης, η οποία όμως κάποιες φορές αποδεικνύεται εσφαλμένη, ανακριβής ή ακόμα και ψευδής με μοναδικό στόχο την αναγνωσιμότητα. Κάπως έτσι αποδείχτηκε από το ρεπορτάζ του newsbeast.gr και ο αστικός μύθος του περίεργου κτίσματος που μοιάζει με εκκλησία στον παράδρομο της Αττικής Οδού κοντά στο αεροδρόμιο.

Αναρτημένα δημοσιεύματα χαρακτήριζαν το ιδιαίτερο κτίριο, που βρίσκεται παραπλεύρως της Αττικής «περίεργο και μυστηριακό» την ίδια στιγμή που έψαχναν να ανακαλύψουν «Τι κρύβει μέσα του;». Η περιγραφή το ήθελε «αρκετά ανατριχιαστικό, εγκαταλελειμμένο, με σπασμένα παράθυρα και κρεμασμένους σταυρούς από το ταβάνι» και οι λεπτομέρειες ακόμα και οι φωτογραφίες συνηθέστερα είχαν αποχρώσεις «σκοτεινές».

Κατά την επίσκεψή μας εκεί, η τυπική περιγραφή ταίριαζε στο κτίριο αλλά το επίθετα που χρησιμοποιούσαν τα δημοσιεύματα για να προσδώσουν το μυστηριακό ύφος αποτελούσαν την υποκειμενική και μόνο εκτίμηση των προηγούμενων επισκεπτών.

Το κτίριο παρουσιάζει κάποιες ομοιότητες με τις εκκλησίες χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως έχει φιλοξενήσει κατά διαστήματα «ύποπτες τελετές». Στα παράθυρα του υπάρχουν χριστιανικές αγιογραφίες, υπάρχει σταυρός που κοσμεί το ψηλότερο σημείο του και το πίσω μέρος του κτίσματος είναι κοίλο σαν να φιλοξενεί κάποιο ιερό και μάλιστα με σωστό προσανατολισμό. Μια μεγάλη σιδερένια πόρτα σφραγίζει την είσοδο και στην μπροστινή όψη είναι σκαλισμένο το όνομα Μαρία και μια χρονολογία.

Συνομιλώντας με τους γείτονες διαπιστώσαμε πως το εν λόγω κτίριο που σίγουρα χαρακτηρίζεται ιδιαίτερο αλλά όχι μυστηριακό, είναι μνημείο στη μνήμη της κόρης του κατασκευαστή του, που σε ηλικία 20 χρόνων, σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ο πατέρας της κοπέλας, ως αρχιτέκτονας, το δημιούργησε εκφράζοντας σκέψεις και συναισθήματα που βίωσε με το χαμό του παιδιού του όπως μαρτυρούν οι γείτονες.

«Κατασκευάστηκε λίγο αφότου πέθανε η κοπέλα, στη μνήμη της. Δεν είναι τάφος ούτε εκκλησία. Η Μαρία ήταν 20 χρόνων, ένα κορίτσι πανέμορφο. Ο πατέρας της, αρχιτέκτονας, εκφράστηκε με έναν ιδιαίτερο τρόπο, αλλά αν το παρατηρήσετε προσεκτικά θα καταλάβετε πως δεν έχει τίποτα το μυστηριακό. Ίσα-ίσα οι συμβολισμοί είναι ευδιάκριτοι. Η σκάλα που οδηγεί προς τον ουρανό, τα βιτρό έχουν αγιογραφίες και όλο αποπνέει μια ιδιαίτερα θρησκευτική συνείδηση» αναφέρει ο κ. Νίκος, γείτονας που διαμένει στην περιοχή. Συμπληρώνει δε, πως κατά διαστήματα λόγω της ιδιαιτερότητας του κτιρίου, πολλοί είναι εκείνοι που το έχουν επισκεφτεί και μάλιστα κάποιοι από αυτούς ευθύνονται και για το σπασμένο τζάμι μέσα από το οποίο βλέπει κανείς το εσωτερικό του. «Δεν είναι η πρώτη φορά που το σπάνε, γι’ αυτό μάλλον ο ιδιοκτήτης αποφάωσισε να μην το επισκευάσει, σκεφτείτε πως το συγκεκριμένο αγιογραφημένο βιτρό κοστίζει πολύ ακριβά».

Το οικόπεδο ουσιαστικά είναι η αρχή του σπιτιού της άτυχης οικογένειας και σίγουρα δεν παρουσιάζεται εγκαταλελειμμένο. Μπορεί ο χρόνος να έχει φθείρει το ιδιαίτερο μπλε χρώμα του κτιρίου, αλλά ο κήπος που το πλαισιώνει μαρτυρεί πως κάποιος τον επιμελείται καθημερινά.

Το τεράστιο «m», αρχικό του ονόματος της κοπέλας, καθώς και το όνομα Μαρία που κοσμεί τους τοίχους του βασικού κτιρίου, είναι βαμμένα φούξια. «Ίσως αποδίδουν το νεαρό της ηλικίας της, ίσως πάλι ήταν το αγαπημένο χρώμα» δηλώνουν οι γείτονες.

«Ο κάθε άνθρωπος, ανάλογα με τον ψυχισμό του, διαφοροποιείται στην έκφραση της θλίψης. Διαφορετικά θα συμπεριφερθεί ένας αρχιτέκτονας, διαφορετικά ένας καλλιτέχνης και διαφορετικά ένας μαθηματικός» επιβεβαιώνει η κ. Γεωργία, κάτοικος της περιοχής. «Για όλους τους υπόλοιπους μπορεί να φαίνεται περίεργο. Για εμάς που γνωρίζουμε την ιστορία, δεν μας ξενίζει καθόλου και δεν κρύβει κανένα μυστήριο. Είναι η σεβαστή αντίδραση ενός γονέα για να εκφράσει την θλίψη του για ένα τόσο δυσάρεστο περιστατικό. Συμβολίζει άλλωστε ακριβώς πως αντιλαμβάνεται τον χαμό αυτό. Κανένας από εμάς δεν γνωρίζει ποια θα ήταν η αντίδραση του σε μια αντίστοιχη συμφορά που ο πόνος είναι αβάσταχτος…», συμπληρώνει.

Μετά την επίσκεψη μας στο μυθικό περίεργο κτίριο της Αττικής Οδού διαπιστώσαμε πως τα επίθετα, ειδικά επιλεγμένα για να προσδώσουν αυτή ακριβώς τη μυστηριακή ατμόσφαιρα καθώς και οι σκοτεινές φωτογραφίες που το συνόδευαν, δεν χαρακτηρίζουν σίγουρα την πραγματική ιστορία. Η εξερεύνηση του κτιρίου επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά πως η αλήθεια της είδησης που διαχέεται πλέον σε κλάσματα δευτερολέπτου πολλές φορές θυσιάζεται στο βωμό των «κλικ» μετατρέποντας τη διαφορετικότητα σε έναν ακόμα αστικό μύθο…

Για του λόγου το αληθές, οι παρακάτω εικόνες αποτελούν απόδειξη της… παραποίησης. Μια απλή επεξεργασία μιας φωτογραφίας μέσω ποικίλων προγραμμάτων, διαθέσιμων σε ηλεκτρονικούς υπολογιστές ή και σε κινητά τηλέφωνα, μπορούν να αποδώσουν το «μυστήριο που κάθε φορά απαιτείται. Άλλωστε χρωματίζοντας κατάλληλα την κάθε εικόνα, η αίσθηση που αποπνέει στον αναγνώστη επηρεάζει άμεσα τον τρόπο που αντιλαμβάνεται το θέμα ή και το θέαμα…