Ο Ιάπωνας Κόσουκε Φουκούντα ήρθε στην Ελλάδα για πρώτη φορά πριν από τέσσερα χρόνια, γνωρίζοντας, μέσω των σπουδών του, για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, αλλά μην έχοντας ιδέα για την Ελλάδα του σήμερα.

Στη Θεσσαλονίκη βρήκε, όπως λέει, όλα όσα χρειαζόταν για να συμπληρώσει τα κομμάτια του «παζλ» που τού έλειπαν για να έχει μια ολοκληρωμένη εικόνα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Μάλιστα, τού άρεσε τόσο πολύ η πόλη που αποφάσισε να επιστρέψει.

«Η Θεσσαλονίκη είναι το καλειδοσκόπιο της Ελλάδας» εξηγεί στο Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο νεαρός Ιάπωνας, ο οποίος από τον περασμένο Σεπτέμβριο βρίσκεται και πάλι εδώ, μαζί με τη σύζυγό του, προκειμένου να μάθει ακόμα καλύτερα την ελληνική γλώσσα. «Η Θεσσαλονίκη είναι μια όμορφη πόλη, με πλούσια ιστορία» λέει, επισημαίνοντας πως το πολυσχιδές πολυπολιτισμικό παρελθόν της πόλης και η ιστορία που «κρύβει» στα σπλάχνα της είναι αυτά που την καθιστούν μοναδική.

«Εδώ, σε κάθε γωνιά συναντάς ένα “κομμάτι” αυτής της ιστορίας- από τον Λευκό Πύργο και τα Κάστρα ως τα πολλά και πλούσια σε εκθέματα μουσεία της πόλης… Ακόμα κι εκεί που δεν το περιμένεις! Μια φορά βρέθηκα τυχαία έξω από τα συμμαχικά κοιμητήρια, στο Ζέιτενλικ, στα δυτικά της πόλης κι εκεί γνώρισα τον Σέρβο φύλακά τους, ο οποίος, όπως ανακάλυψα γυρνώντας πίσω στην πόλη μου, το Κιότο, είναι πολύ γνωστή προσωπικότητα μεταξύ των Σέρβων, ακόμα κι αυτών που μένουν στην Ιαπωνία!» αναφέρει χαρακτηριστικά.

Κάθε μέρα, ο Κόσουκε περπατά στα στενά της Θεσσαλονίκης σε μια προσπάθεια να τη γνωρίσει ακόμα καλύτερα και πλέον αισθάνεται και ο ίδιος λίγο… Θεσσαλονικιός. Έχει αποκτήσει φίλους, τού αρέσει η χαλαρή ατμόσφαιρα της πόλης και ακόμα περισσότερο η ελληνική κουζίνα. Μάλιστα, δεν χάνει ευκαιρία να γνωρίζει καλύτερα τα ελληνικά έθιμα και τις παραδόσεις του τόπου μας- ιδίως δε τα γαστριμαργικά… «Τώρα, τα Χριστούγεννα, κάθε βράδυ προτού κοιμηθώ τρώω από ένα μελομακάρονο» λέει χαριτολογώντας.

Θεωρεί πως η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη με περισσότερη τάξη και καθαριότητα, όπως λέει, σε σχέση με την Αθήνα, ενώ ένα άλλο στοιχείο που τού αρέσει είναι πως οι άνθρωποι στον δρόμο χαμογελούν.

Από τον Καζαντζάκη στους… Πόντιους

Προτού πατήσει για πρώτη φορά πόδι στην Ελλάδα, είχε πλάσει στο νου του εικόνες των Ελλήνων αντίστοιχες μ’ αυτές των ηρώων του Καζαντζάκη, τον οποίο αγαπά και μελετά με προσήλωση και πάθος. «Υπάρχουν κάποια βιβλία του Καζαντζάκη μεταφρασμένα στα ιαπωνικά, άλλα τα έχω διαβάσει στα γαλλικά κι ευελπιστώ, μια μέρα, να διαβάσω το σύνολο του έργου του στα ελληνικά!» λέει ο νεαρός Ιάπωνας, που δεν κρύβει τον θαυμασμό του για έργα όπως το «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» και η «Ασκητική».

Μάλιστα, τα βιβλία του μεγάλου Έλληνα λογοτέχνη ήταν αυτά που αποτέλεσαν «πυξίδα» στις μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές του νεαρού Ιάπωνα αλλά και για να ξεκινήσει τη μελέτη του ποντιακού ελληνισμού και των ποντιακών παραδόσεων. «Η αποτύπωση του προσφυγικού στοιχείου στο έργο του Καζαντζάκη με έκανε να στραφώ στη μελέτη του ποντιακού πολιτισμού» εξηγεί.

Στην τσάντα του κουβαλάει ένα βιβλίο για τους Πόντιους στα γαλλικά καθώς, όπως λέει, δεν υπάρχει αντίστοιχη βιβλιογραφία στα ιαπωνικά κι ένα πλατύ χαμόγελο ζωγραφίζεται στα χείλη του στο άκουσμα της ποντιακής λύρας. Μάλιστα, στα μέσα Ιουλίου είχε διοργανώσει και ποντιακή βραδιά στο Κιότο, με ποντιακή λύρα, νταούλι αλλά και μια «γεύση» ιστορίας…

«Μήτρα» του παγκόσμιου πολιτισμού η (αρχαία) Ελλάδα

«Για τους Ιάπωνες, ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός είναι πολύ σημαντικός αλλά είναι καιρός να γνωρίσουμε ως λαός καλύτερα και τη σύγχρονη Ελλάδα» λέει και εξηγεί τη σημασία του έργου του Πλάτωνα και των άλλων αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων στην ιαπωνική εκπαίδευση. «Ο Πλάτωνας κατέχει εξέχουσα θέση, όπως και ο Αισχύλος, ο Πίνδαρος, ο Σοφοκλής και πολλοί άλλοι. Αυτή την εικόνα έχουμε για την Ελλάδα και είναι μια εικόνα που έχει καλλιεργηθεί μέσα από την αρχαία ελληνική φιλοσοφία και τη μυθολογία» σημειώνει.

«Οι Ιάπωνες» εξηγεί «μελετούν πολύ την αρχαία ελληνική φιλοσοφία καθώς θεωρούν την αρχαία Ελλάδα “μήτρα” του παγκόσμιου πολιτισμού. Θεωρούμε ότι στην αρχαία Ελλάδα έχει την καταγωγή του το παγκόσμιο πνεύμα».

Ο Κόσουκε αγαπά την ελληνική γλώσσα, την οποία βρίσκει γοητευτική αλλά και αρκετά δύσκολη, αφού είναι πολύ διαφορετική από τη μητρική του. Για τη δε σύζυγό του, η οποία τον ακολούθησε σ’ αυτό το διετές ταξίδι του στην Ελλάδα, τα ελληνικά, τα οποία μαθαίνει αυτή την εποχή, είναι η πρώτη ευρωπαϊκή γλώσσα επικοινωνίας.

(Πηγή φωτογραφίας: ΑΜΠΕ)