Η Ευγενία Τζαννίνη έχει κολυμπήσει στα πιο όμορφα νερά του πλανήτη και σε κάποιες από τις πιο δύσκολες θάλασσες. Το όραμά της είναι να βοηθήσει τα παιδιά των ακριτικών νησιών της Ελλάδας να έχουν τη δυνατότητα να σπουδάσουν στο πανεπιστήμιο.

Η κ. Τζαννίνη είναι δικηγόρος και η καταγωγή της είναι από τη Νάξο, όπου έζησε μέχρι τα 18 της χρόνια, πριν φύγει για σπουδές. Η αγάπη της για το κολύμπι, αλλά και η διάθεσή της για κοινωνική προσφορά, την οδήγησαν να δημιουργήσει την ομάδα Pastra Cretonaxiosa με φίλους που συμμερίζονταν τις αγωνίες της.

Εκτός όμως από την καθαρά κολυμβητική διάσταση, η ομάδα έχει ως στόχο της να είναι φορέας που με τη δράση του θα συνδράμει τα παιδιά να σπουδάσουν και να αριστεύσουν στην ακαδημαϊκή και επαγγελματική ζωή τους.

Η κ. Τζαννίνη βρέθηκε στο πιο πρόσφατο κολύμπι της στο ακριτικό Καστελόριζο και τη νήσο Ρω.

Έπειτα από περίπου 6 μήνες, και μετά το πέρασμά της στο Αλκατράζ, στον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο, η Ευγενία Τζαννίνη μας μίλησε για τις δράσεις της ομάδας και τα συναισθήματα που γεννά αυτή η ιδιαίτερη ασχολία.

«Ας πούμε ότι χαιρετήσαμε την Κυρά της Ρω»

«Επιλέξαμε να κολυμπήσουμε από τη Ρω στο Καστελόριζο για έναν ιδιαίτερα σημειολογικό λόγο: θέλαμε να ξεκινήσουμε την εκστρατεία βράβευσης των μαθητών των ακριτικών μας νησιών από το Καστελόριζο. Δεν είναι κοντά, είναι το πιο απομακρυσμένο νησί μας. Άρα θέλαμε από εκεί να κάνουμε μια ωραία κίνηση και να στείλουμε και ένα μήνυμα ότι για εμάς η ακριτική Ελλάδα είναι στο επίκεντρο της ματιάς μας» μας είπε η Ευγενία Τζαννίνη.

«Η εμπειρία η κολυμβητική ήταν συγκινητική. Αλλά αυτό που ήταν ακόμη πιο συγκινητικό ήταν ο κόσμος του Καστελόριζου και βεβαίως η Ρω. Ήταν συγκινητικό να βρεθούμε στο μνημείο της Κυράς της Ρω, όπως και το να μιλήσουμε με τους ανθρώπους του Καστελόριζου» συνέχισε, μιλώντας για τη σημασία των δύο ακριτικών νησιών. «Είχαμε τη χαρά να είμαστε εκεί στην εθνική τους γιορτή, να δούμε την αγάπη των νησιωτών για το νησί τους και την Ελλάδα και να βιώσουμε μαζί τους τον παλμό της συνένωσης του Καστελόριζου με την Ελλάδα» πρόσθεσε.

Η κ. Τζαννίνη μας μίλησε και για την κολυμβητική εμπειρία που είχε: «Το κολυμβητικό κομμάτι καθαρά ήταν εξαιρετικό. Είχαμε ωραίο καιρό, είχαμε δει ότι ο άνεμος θα ήταν μαζί μας. Αυτό όμως που δεν μπορεί να μας δώσει όμως κανένα δελτίο είναι τα ρεύματα. Πράγματι τα ρεύματα ήταν αντίθετα. Άρα μας κόστισε χρονικά, μείναμε παραπάνω ώρα στο νερό. Αυτό βέβαια δεν έχει καμία σημασία, ήταν 6 χιλιόμετρα για τον κάθε κολυμβητή. Ξεκινήσαμε από τη Ρω και πήγαμε προς το Καστελόριζο. Ας πούμε ότι χαιρετήσαμε την Κυρά της Ρω και πήραμε από εκεί το διαβατήριο για να πάμε απέναντι στο Καστελόριζο για να ευχηθούμε στο κοριτσάκι που πήρε την υποτροφία “Καλή σταδιοδρομία”».

«Το Καστελόριζο τον Σεπτέμβριο έχει υπέροχο καιρό, υπέροχο ήλιο, αλλά δεν έχει σχέση με Αιγαίο. Μιλάμε για Μεσόγειο. Εκεί τα νερά είναι πιο ζεστά. Και φυσικά απέναντι είναι η Τουρκία, υπάρχει η δυνατότητα να επισκεφθεί κανείς τον τόπο εκείνο. Αλλά η ομορφιά του Καστελόριζου μας καθήλωσε. Ένα στολίδι στην έξοδό μας προς την Ανατολική Μεσόγειο» μας είπε.

Μεγάλωσα στη Νάξο, εκεί έμαθα να αγαπώ στη θάλασσα

Την Ευγενία Τζαννίνη διακρίνει μία φυσική και ανεξάντλητη ορμή. Ρωτήσαμε από πού την αντλεί.

«Η ορμή η κολυμβητική έχει να κάνει με το πού μεγάλωσα και με το ποια είναι η καταγωγή μου, ο τόπος γέννησης. Μεγάλωσα στη Νάξο και εκεί έμαθα να αγαπώ τη θάλασσα. Αν κάτι ονειρεύομαι σε κάποιες δύσκολες ώρες είναι “Αχ να μουν να κολυμπώ!”. Το πείσμα νομίζω ότι προέρχεται από τη Σπάρτη. Διότι για να κάνεις ανοιχτή θάλασσα θέλει και λίγο πείσμα. Γιατί εκεί πρέπει να πείσει κανείς τον εαυτό του ότι δεν υπάρχει κρύο και δεν υπάρχει θαλάσσια ζωή. Υπάρχει όμως, έχουμε μπει μέσα στον φυσικό χώρο της θαλάσσιας ζωής. Όπου οι ξένοι είμαστε εμείς. Η θάλασσα ανήκει στα ψάρια της, δεν ανήκει σε εμάς».

Η κ. Τζαννίνη πιστεύει πολύ στους ανθρώπους των νησιών μας.

«Ο νησιώτης έχει πάντα μέσα του την έννοια “να διαβώ τη θάλασσα να βρεθώ στην επόμενη στεριά”, σε εμένα αυτό είναι πάρα πολύ έντονο. Δηλαδή το “ακουμπάω τη Ρω και φεύγω για να ακουμπήσω τον βράχο του Καστελόριζου” είναι όνειρο το οποίο μου δίνει δύναμη να κάνω αυτά και πολύ πιο δύσκολα.

Έτσι ήταν και η Μάγχη, το όνειρό μου ήταν να ακουμπήσω τη Γαλλία. Δεν ξέρω αν πρόκειται για ορμή και δεν ξέρω αν θα την είχα αν δεν είχε αποτελέσει τον πυλώνα για κάτι ευρύτερο και λίγο πιο οικουμενικό. Οικουμενικό με την έννοια να επιστρέφουμε στην κοινωνία κάτι».

Όσο για το πώς φτιάχτηκε η ομάδα, η δικηγόρος μας είπε:

«Είμαστε τρεις φίλοι: η ομιλούσα, ο Βαγγέλης ο Ζουρμπάκης και ο Βασίλης ο Μαρούλης. Σε αυτό το γραφείο που καθόμαστε, κάποια στιγμή ετοιμαζόμασταν να πάμε στο Spetses Mini Marathon το 2014. Ο επόμενος στόχος αφού όλο αυτό πήγε καλά ήταν ο Βόσπορος.

Ο Βόσπορος είναι επί τουρκικού εδάφους. Δεν θα μπορούσαμε να πάμε χωρίς ταυτότητα. Δεν θέλαμε να έχουμε μία εθνική ταυτότητα, να πάμε ως Έλληνες. Προφανώς πήγαμε με την ελληνική σημαία. Αλλά θέλαμε να έχουμε και ένα όνομα. Ένα όνομα που να συνδυάζει τους τόπους μας που ήταν η Νάξος και η Κρήτη, αλλά και τον μεγάλο μας προπονητή τον Σωτήρη τον Πάστρα, ο οποίος έχει πάει σε δύο Ολυμπιακούς και τον αγαπάμε.

Βρήκαμε ένα όνομα που να θυμίζει και λίγο μακαρονάδα γιατί όλα από ένα αστείο ξεκινούν. Και αντί για Pasta Capriccioca το κάναμε PastraCretoNaxiosa για να μας θυμίζει τα μακαρόνια που τρώμε την παραμονή κάθε αγώνα, για να έχουμε καλή υδατανθράκωση. Και κάπως έτσι βγήκε το όνομα».

Μας μίλησε μάλιστα και για το κολύμπι στη Μάγχη:

«Ετοιμάζοντας το κολύμπι στον Βόσπορο το 2015, έχω τα γενέθλιά μου ένα μήνα πριν και μου φέρνουν μία τούρτα, την οποία φιλοτέχνησε μία κυρία που κάνει αγιογραφίες. Η τούρτα επάνω είχε δύο μικρές κατασκευές: την Πορτάρα της Νάξου, όπου ξεκίνησα να κολυμπώ από τότε που δεν θυμάμαι τον κόσμο και την Αγιά Σοφιά. Έλειπε και κάτι τρίτο, οπότε εκεί με πρωτοβουλία της αυτή η εμπνευσμένη αγιογράφος έβαλε τα White Cliffs της Μάγχης. Αυτό λοιπόν ήταν και ο πρώτος σπόρος. Ο δεύτερος σπόρος ήταν ένας φίλος οικογενειακός που όταν του είπα ότι κάναμε τον Βόσπορο, μου είπε μέσα στα όρια του αδυνάτου, “Άντε και στη Μάγχη!”. Ο τρίτος σπόρος είναι από τα παιδικά μου χρόνια. Στον Φωτεινό Παντογνώστη έλεγαν ποιο είναι το πιο δύσκολο κομμάτι στον κόσμο; Η Μάγχη.

Καλέσαμε στην ομάδα τον Κωνσταντίνο Μίχο, την Έλλη Φλέγγα τον Θοδωρή Ζουμπουλάκη και τον Αποστόλη Τσαγκαράκη και μαζί και με τον Ισαάκ Καρυπίδη, όλοι μας αποτελούμε την ομάδα. Πήγαμε στη Μάγχη το 2016 και επειδή και είχαμε προπονηθεί καλά, καταφέραμε να φέρουμε και πολύ καλό χρόνο. Άρα στην κατηγορία 8 ατόμων διαχρονικά στον διάπλου της Μάγχης έχουμε τον καλύτερο χρόνο».

Η εμπειρία στις ελληνικές θάλασσες

«Είναι γεγονός ότι τώρα που κολυμπάμε στην Ελλάδα αισθανόμαστε πάρα πολύ όμορφα. Και θα πρέπει να πω το εξής: όταν οι Άγγλοι άκουσαν τη διαδικασία, τις συνθήκες και τους όρους ασφαλείας, καθώς επίσης και την παρουσία των ελληνικών Αρχών στα κολύμπια μας, είχαν μείνει θετικά έκπληκτοι. Δηλαδή είχαμε το Λιμενικό να συνδράμει και να παρίσταται στο κολύμπι ως μη οφείλει.

Το ένα είναι αυτό. Το άλλο είναι ότι έχουμε σκάφη που συνοδεύουν και οι καπετάνιοι τους είναι πολύ δυνατοί, γνωρίζουν τα ρεύματα, χωρίς να έχουν προηγούμενη εμπειρία γιατί δεν είναι η δουλειά του αυτή. Αυτά δεν υπάρχουν στην Αγγλία, εδώ μιλάμε για πολύ πιο υψηλά standards. Άρα πιο ζεστή θάλασσα, λιγότερος κίνδυνος ψαριών και βεβαίως η πιθανότητα να βρεθείς να κολυμπάς πάνω από υποβρύχιο μάλλον μηδενική. Γιατί στη Μάγχη μας είχε συμβεί και αυτό.

Στην Ελλάδα θα μπορούσαμε άνετα να οραματιστούμε έναν διεθνή αγώνα τύπου Μάγχης, όπου όλοι οι συμμετέχοντες θα νιώθουν πολύ πιο άνετα. Να έρχονται και να κάνουν κάποιον διάπλου διεθνείς κολυμβητές, που θα μπορούν να το κάνουν όποια μέρα του καλοκαιριού επιθυμούν. Θα μπορούσε η Ελλάδα στα πλαίσια του αθλητικού τουρισμού να προσφέρει ένα τέτοιο πέρασμα» μας είπε η κ. Τζαννίνη, διατυπώνοντας και μία ενδιαφέρουσα πρόταση για την αξιοποίηση των νησιών μας.

Όσο για το ποια είναι τα κριτήρια με τα οποία επιλέγουν τις διαδρομές τους:

«Τα Κύθηρα-Αντικύθηρα τα επιλέξαμε από αγάπη. Άη Στράτης-Λήμνος έγινε γιατί θέλαμε να δώσουμε πέρσι την υποτροφία στη μοναδική απόφοιτο του Άη Στράτη. Πάντα προσπαθούμε να συνδέουμε το κολύμπι μας με τη βράβευση ενός παιδιού. Φέτος πήγαμε στο Καστελόριζο για λόγους σημειολογικούς.

Τα κριτήρια είναι και λίγο του καιρού. Ας πούμε στα Ψαρά ο καιρός ήταν επί δύο μήνες 5-6 μποφόρ. Είπαμε λοιπόν να πάμε σε ασφαλή νερά. Διότι αν πάμε σε ένα νησί και δεν μπορέσουμε να κολυμπήσουμε για λόγους καιρικούς, είναι επιεικώς αφέλεια.

Θέλω να σημειώσω επίσης ότι το φετινό μας κολύμπι τελεί υπό την αιγίδα της Αυτού Εξοχότητας του Προέδρου της Δημοκρατίας, κ. Προκοπίου Παυλοπούλου, ο οποίος παρακολουθεί και τον ενημερώνουμε για όλη μας τη δράση».

Η μαραθώνια κολύμβηση είναι ένα διαλογιστικό άθλημα

Η κολύμβηση είναι ίσως ένα μοναχικό άθλημα. Η κ. Τζαννίνη μας μίλησε για τα συναισθήματα και τα οφέλη.

«Δεν θα έλεγα ότι κάνουμε πρωταθλητισμό, υπάρχουν κολυμβητές που είναι πολύ πιο δυνατοί από εμάς, όπως ο Σπύρος ο Γιαννιώτης, η Τόνια η Μαχαίρα. Θα έλεγα ότι κάνουμε μαραθώνια κολύμβηση. Η μαραθώνια κολύμβηση είναι ένα αρκετά διαλογιστικό άθλημα. Μένεις ήσυχος, μένεις μόνος με τον εαυτό σου, σκέφτεσαι. Είναι ένα άθλημα που σου δίνει ψυχική ηρεμία. Εγώ μετά τη συστηματική μου ενασχόληση με τη μαραθώνια κολύμβηση δεν μπορώ τους θορύβους. Διότι είμαι πολλές ώρες στο νερό, στην ησυχία.

Όσον αφορά τη μοναξιά, δεν υπάρχει. Υπάρχει ομάδα. Έχουμε κολυμπήσει στα ωραιότερα νερά του κόσμου. Βλέπουμε το απέραντο γαλάζιο και μετά σηκώνουμε το κεφάλι μας προς τον ουρανό. Σήμερα κολυμπούσα στο ΟΑΚΑ και ξαφνικά νιώθω έναν προβολέα πάνω μου. Και τι ήταν; Ο ήλιος. Είχε μπει μέσα από μια σχισμή και έπεφτε πάνω μου».

Η Ευγενία Τζαννίνη μίλησε και για τους κινδύνους που μπορεί να «κρύβει» η κολύμβηση:

«Δεν έχω αντιμετωπίσει κινδύνους. Για κάποιον λόγο, ίσως γιατί υπάρχει πάντα δίπλα η συνοδός βάρκα, δεν έχουμε δει ποτέ κάτι που μπορεί να μας προξενήσει φόβο. Στο Αλκατράζ μόνο πριν ξεκινήσω το κολύμπι, πολύ κοντά στις αποβάθρες είδα μία φώκια. Είναι γνωστό ότι εκεί υπάρχουν φώκιες. Και βέβαια ο θηρευτής της φώκιας είναι ο καρχαρίας. Λέγεται ότι στον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο υπάρχουν καρχαρίες. Εγώ δεν είδα».

Όσο για το πώς έχει επηρεάσει τη ζωή της η αγάπη της για τη θάλασσα και τις δοκιμασίες της:

«Εκεί που επηρεάζει η κολύμβηση, είναι ότι μπαίνοντας σε μία τέτοια καθημερινότητα, σε κάποιο σημείο της ζωής μας πρέπει να κάνουμε ένα reset στην έννοια της πειθαρχίας και της επιμονής. Μου ξαναβάζει νέους κανόνες στο τι θεωρώ πειθαρχία, τι θεωρώ αυτοπειθαρχία και τι επιμονή.

Για μένα δεν ήταν προφανές ότι μπορώ να κολυμπώ 5 χιλιόμετρα έτσι, σαν να πηγαίνω βόλτα στην πλατεία του χωριού. Γιατί αυτό συμβαίνει τώρα, μπορώ να κολυμπήσω 5 χιλιόμετρα έτσι, χωρίς να κάνω ιδιαίτερη προετοιμασία και χωρίς να το πολυσκεφτώ».