Η «αξιοποίηση» μια υπόθεσης, που απασχόλησε τόσο την κοινή γνώμη, ως στοιχείο μάρκετινγκ είναι μια πρακτική που χρόνια τώρα χρησιμοποιείται στο εμπόριο, ειδικά στο εξωτερικό. Στις ΗΠΑ, μάλιστα, όπου όλα θεωρούνται μπίζνες, είναι πολλές οι περιπτώσεις που κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν εμπορικά, από καταστροφές μέχρι προσωπικά δράμα και εγκλήματα.

Στην Ελλάδα, ποιος δεν θυμάται το σίριαλ της υπόθεσης «Therapin», με τη σύλληψη επωνύμων πάνω σε γιοτ στη Μύκονο, για χάρη του οποίου τυπώθηκαν μέχρι και μπλουζάκια με το σλόγκαν «Ήμουν κι εγώ στο κότερο». Το να εμπορευματοποιείται ωστόσο μια παρεμφερής υπόθεση από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές είναι κάτι που δεν συνηθίζεται, πόσο μάλιστα στη μικρή και παρεξηγήσιμη ελληνική κοινωνία.

Στην περίπτωση του ζεύγους Ηλία Καραγιώργου και Νότας Γαβαλά, το όλο εγχείρημα, σύμφωνα με τους ίδιους, είχε πάνω απ’ όλα συναισθηματικό χαρακτήρα. Τολμηρό ε και προχωρημένο για τα δικά μας δεδομένα, όχι όμως και για τον κόσμο της μόδας που είναι συνηθισμένος στις εμπνεύσεις και την εκκεντρικότητα της οικογένειας Γαβαλά.

Όπως γράφει σήμερα το «Πρώτο Θέμα», το ζεύγος σκέφτηκε ότι η εμπειρία του εγκλεισμού που βιώνει εδώ και αρκετούς μήνες η αδελφή του Λάκη Γαβαλά, Νότα, θα μπορούσε κατά κάποιον τρόπο να χρησιμοποιηθεί και προς επιχειρηματικό τους όφελος. Έτσι έβαλαν στην καινούρια τους κολεξιόν, που φιλοξενείται σε νέο κατάστημα, μια ιδιαίτερη σφραγίδα. Ένα σημαντικό κομμάτι της προσωπικής τους ζωής, αδιαμφισβήτητα, το πιο σκληρό μέχρι σήμερα.

Μια στάμπα με το νούμερο 36259 λοιπόν αντιστοιχεί σε αυτό που δόθηκε στη Νότα Γαβαλά από τη διοίκηση των Γυναικείων Φυλακών Κορυδαλλού όταν εκείνη περνούσε για πρώτη φορά το κατώφλι τους. Είναι το συνηθισμένο νούμερο που δίνεται σε όλους τους έγκλειστους κατά της είσοδό τους και τους συνοδεύει για το υπόλοιπο της κράτησή τους.

Η προχωρημένη αυτή ιδέα υλοποιήθηκε πριν από τρεις μήνες, όταν ο σύζυγος της Νότας, Ηλίας Καραγιώργος, άνοιξε ένα κατάστημα ρούχων επί της οδού Σκουφά στο Κολωνάκι. Το ονόμασε «ΝΟ-36259», ενώ σχεδίασε και έραψε όλα τα ρούχα του βάζοντας σε πολλά από αυτά τη στάμπα με το συγκεκριμένο νούμερο, δίνοντας φυσικά την ίδια ονομασία σε ολόκληρη τη σειρά.

Είναι άραγε ένας τρόπος να ξορκιστεί το κακό που τους βρήκε; «Όχι» απαντά κατηγορηματικά ο σύζυγός της Νότας Γαβαλάς, και συνεχίζει: «Δεν θέλω να ξορκίσω τίποτα, απλώς το ίδιο νούμερο το έχω χτυπήσει τατουάζ στο σώμα μου, αν σας καλύπτει αυτό. Είναι συναισθηματικό το θέμα. Αν ξέρατε τι σχέση έχω εγώ με τη γυναίκα μου δεν θα μπαίνατε καν στη διαδικασία να με ρωτήσετε. Όταν κάποια στιγμή βγει η γυναίκα μου από τη φυλακή και είναι σε θέση να εργαστεί, αυτό θα είναι το δικό της μαγαζί. Γιατί δεν θα έχει να κάνει τίποτε άλλο, βέβαια, έτσι όπως καταντήσαμε».

Όσο τολμηρή μπορεί να χαρακτηριστεί η ιδέα να τυπωθεί σε ένα μπλουζάκι το νούμερο εισόδου ενός ανθρώπου στη φυλή, άλλο τόσο παράτολμο μπορεί να θεωρηθεί και το γεγονός να ανοίξει κάποιος ένα κατάστημα ρούχων στη φυτοζωούσα πλέον εμπορική αγορά του Κολωνακίου.

«Το μαγαζί το έφτιαξα μόνος μου, χωρίς να δώσω ούτε μία δραχμή. Έκανα τον ηλεκτρολόγο, έξανα τον μπογιατζή, έκανα και τον σοβατζή. Μην φανταστείτε ότι είναι όλα βάσει της οικονομικής κρίσης. Άμα κάτσω και ασχοληθώ με την οικονομική κρίση, ή που θα πρέπει να κάνω παρέα με τη γυναίκα μου στην απέναντι πτέρυγα ή να κλείσω το μαγαζί. Έχω διαδρομή, όμως έχω και παιδιά, έχω οικογένεια και πρέπει να προχωρήσω. Όσον αφορά το θέμα της γυναίκας μου, αυτή τη στιγμή μου λείπει ο άνθρωπός μου».