Πριν 27 χρόνια, στις 28 Ιουνίου 1985, η αυλαία της ζωής του Λάμπρου Κωνσταντάρα πέφτει οριστικά. Ο «Μαυρογιαλούρος» και ο «Λαμπρούκος» του ελληνικού κινηματογράφου, ο ηθοποιός που έγινε αγαπητός στο κοινό, αποτελεί έναν από τους πιο δημοφιλείς πρωταγωνιστές του θεάτρου και του σινεμά που ακόμη και σήμερα αποκτά νέους θαυμαστές που τον βλέπουν και δεν χορταίνουν να τον απολαμβάνουν απο τις ταινίες του στη τηλεόραση. Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου του 1913 στην Αθήνα. Σπούδασε στο Παρίσι στη θεατρική σχολή του σπουδαίου γάλλου θεατράνθρωπου Λουί Ζουβέ, από την οποία αποφοίτησε το 1933. Έκανε το θεατρικό του ντεμπούτο το 1937 στη Γαλλία, ενώ την επόμενη χρονιά εμφανίστηκε στην Αθήνα, στο έργο «Τα παράσημα της γριούλας». Ακολούθησαν ρόλοι σε έργα όπως «Το στραβόξυλο», «Ο μισάνθρωπος», «Ο παίχτης», «Η κυρία χωρίς καμέλιες» και «Τα παιδιά του Εδουάρδου», με θιάσους όπως των Μιράντας – Παππά και Μουσούρη – Αρώνη. Σχημάτισε το δικό του θίασο με τη Μιράντα, την Τζένη Καρέζη, τη Μάρω Κοντού και τον Νίκο Ρίζο, ενώ συνεργάστηκε με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, την Έλλη Λαμπέτη και άλλους σπουδαίους ηθοποιούς. Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής, κυρίως, μέσα από τη μεγάλη οθόνη. Υπήρξε πρωταγωνιστής από την πρώτη ταινία του «Το τραγούδι του χωρισμού» (1940), ενώ κράτησε τους πρώτους ρόλους και σε περίπου 80 ακόμα ταινίες. Ξεχωρίζουν, «Η Λίζα και η Άλλη» (1961), «Η Αλίκη στο ναυτικό» (1961), «Η βίλα των οργίων» (1964), «Η χαρτοπαίχτρα» (1964), «Υπάρχει και φιλότιμο» (1965), «Η γυναίκα μου τρελάθηκε» (1966), «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια» (1966), «Ο γεροντοκόρος» (1967), «Ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι» (1967). Το 1969 κέρδισε το βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία του στην ταινία «Ο Μπλοφατζής» (1969). Η τελευταία του ταινία ήταν «Ο Λαμπρούκος μπαλαντέρ» (1981). Στην τηλεόραση ξεχώρισε με το ρόλο του γυναικοκατακτητή Ζάχου Δόγκανου στο σίριαλ «Εκείνες και εγώ» (1976). Το πηγαίο ταλέντο του Λάμπρου Κωνσταντάρα διαφαίνεται μέσα από τη μεγάλη γκάμα των ρόλων που ερμήνευσε, τόσο στον κινηματογράφο, όσο και στο θέατρο. Με όπλα του την ζεστασιά της φωνής του, το χαμόγελο του, την καλοσύνη του, τη πληθωρική παρουσία του, μπορεί και απομακρύνει έννοιες και στεναχώριες έτοιμος πάντοτε να μας χαρίσει το γέλιο και να μας δείξει πως είναι ίσως η μόνη διέξοδος στα προβλήματα της ζωής. Μία από τις αξέχαστες ατάκες του Ντίνου Ηλιόπουλου στην ταινία «Ο Γεροντοκόρος».
Ίσως η πιο αριστοτεχνική ερμηνεία του Λάμπρου Κωνσταντάρα σ’ ολόκληρη την κινηματογραφική του ιστορία. «Κάτι Κουρασμένα Παληκάρια» (Φίνος – 1967)
Υπάρχει και φιλότιμο, ελληνικής κωμωδίας της Φίνος Φιλμ του 1965 σε σκηνοθεσία Αλέκου Σακελλάριου, με πρωταγωνιστή τον Λάμπρο Κωνσταντάρα ως «Μαυρογιαλούρο»
