Ένας από τους τελευταίους μεγάλους της κρητικής Μουσικής έφυγε από τη ζωή. Ο λαουτιέρης Νίκος Μανιάς απεβίωσε σε ηλικία 81 ετών, αφήνοντας φτωχότερη την κρητική μουσική και παράδοση.
Ο Νίκος Μανιαδάκης (Μανιάς γεννήθηκε το 1931 στην Επισκοπή Ρεθύμνου. Τελευταίο παιδί μιας επταμελούς οικογένειας με μουσική παράδοση, παίρνει στα 16 του χρόνια το 1947, δώρο από έναν θείο του μια λύρα που όμως εγκατέλειψε γρήγορα για χάρη του λαγούτου, όπου υπηρέτησε ευλαβικά για πάνω από 60 χρόνια. Από το 1958 σε ηλικία 27 ετών μέχρι και σήμερα ζει στο αγαπημένο του Ρέθυμνο, με τη σύζυγο του και τα παιδιά του.
Όπως αναφέρει το goodnet.gr, με πρότυπο του τον Γιάννη Μαρκογιαννάκη (Μαρκογιάννη) και με την κληρονομιά του περιβόητου συντοπίτη του θρυλικού λαγουτιέρη – τραγουδιστή Σταύρου Ψυλλάκη (Ψύλλου) (που υπήρξε ο πρώτος καταγεγραμμένος Ρεθεμνιώτης λαγουτιέρης του 20ου αιώνα), ο Νίκος Μανιάς ξεκίνησε την καριέρα του βάζοντας αρκετά ψηλά τον πήχη… Την πρώτη του δημόσια εμφάνιση κάνει το 1947, σε ηλικία 16 ετών σε έναν γάμο δίπλα στον συγχωριανό του λυράρη, Κυριάκο Μαυράκη.
Σταθμός στην πορεία του η γνωριμία του με τον Κώστα Μουντάκη το 1953 σε ένα πανηγύρι στον Κουρνά Αποκορώνου, από όπου ξεκινά μια 25ετής συνεργασία. Η πρώτη του δισκογραφική δουλειά σε συνεργασία με τον Κώστα Μουντάκη ήταν με τίτλο: «Σαν το ζητιάνο έρχομαι» και κυκλοφόρησε το 1953 σε δίσκο 78 στροφών.
Το 1960 ξεκίνησαν μια περιοδεία στην Αμερική επίσης με τον Κώστα Μουντάκη που κράτησε αρκετούς μήνες. Ακολούθησαν ακόμη τρία ταξίδια με τον Μουντάκη, και αρκετά ακόμη με τους Νίκο Σωπασή, Λεωνίδα Κλάδο, Νίκο Ξυλούρη και Βασίλη Σκουλά σε Καναδά, Γερμανία, Αυστραλία κ.α.
Η δεξιοτεχνία του τον κατατάσει στους αξιόλογους λαγουτιέρηδες της Κρήτης αν και τα τελευταία χρόνια δεν σολάρει αλλά κυρίως τραγουδά. Ερμήνευσε με μοναδικό τρόπο και μια σειρά από Ταμπαχανιώτικα τραγούδια που αποτέλεσαν σταθμό στην καριέρα του, όπως το Αμέτε με εις την εκκλησιά, το Πες μου και γιάντα την χτυπάς κ.ά
