Η προέλευση της παροιμίας που λέμε ότι κάποιος «έχει το κοκαλάκι της νυχτερίδας», ανάγεται σε αρχαίες προλήψεις και δεισιδαιμονίες.
Την απόδοση μαγικών ιδιοτήτων σε πουλιά, μπορούμε να συναντήσουμε από τα αρχαία χρόνια. Τότε το πουλί δεν ήταν βέβαια η νυχτερίδα, αλλά η σουσουράδα.
Σύμφωνα με προλήψεις και παραδοσιακά μαγικά, αν κάποιος θέλει να κερδίσει τον έρωτα ενός προσώπου πρέπει να πιάσει μια νυχτερίδα και να τη θάψει ζωντανή σε μια ερημιά για τρεις ημέρες. Το μαγικό μάλιστα για να πιάσει πρέπει στο μέρος εκείνο «να μην ακούγεται φωνή πετεινού».
Αφού περάσουν οι ημέρες αυτές, πρέπει να τη ξεθάψει, να πάρει τα κόκαλα των φτερών και με αυτά να ακουμπήσει όποιον επιθυμεί.
Σύμφωνα με παρεμφερείς προλήψεις, αρκεί να κρατηθούν τα κόκαλα σε ένα πανί, στην τσέπη και έτσι ο άνθρωπος που τα έχει θα είναι συμπαθής και τυχερός. Χρησιμοποιούνται δηλαδή σαν ένα είδος φυλαχτού.
Από τις προλήψεις αυτές γεννήθηκε και η συγκεκριμένη παροιμία.
