Ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία. Σε κάθε εποχή. Στην Ελλάδα των μνημονίων, της πρωτόγνωρης ύφεσης, της φτώχειας και της ανασφάλειας, οι δρόμοι διηγούνται μια ιστορία πικρή. Την περιπέτεια ενός λαού που καλείται να πληρώσει ένα δυσβάσταχτο τίμημα για στρεβλώσεις και ανομίες δεκαετιών, αλλά και για μια πρωτόγνωρη κρίση που ο ίδιος δεν δημιούργησε.
Μία ημέρα απεργίας κάθε μήνα. Ενα συλλαλητήριο κάθε 10 ημέρες. Φλόγες, χημικά και χάος κάθε 40 ημέρες. Αλλά και διαδηλώσεις με πρωτόγνωρο όγκο, που θυμίζουν ημέρες μεταπολίτευσης. Η Αθήνα, ως καθρέφτης της Ελλάδας, στενάζει τα τελευταία δύο χρόνια. Καταγράφει το σοκ και την αγωνία της μεσαίας τάξης που διαμελίζεται. Βλέπει συσσωρευμένη οργή να σέρνεται στην άσφαλτο. Καίγεται και λεηλατείται από ανεγκέφαλους και πλιατσικολόγους. Αυτή είναι, όμως, και ο παλμογράφος των πρωτόγνωρων μεταρρυθμίσεων που καλείται να εφαρμόσει η χώρα.
Όπως γράφει σήμερα το «Έθνος», μετά την εν πολλοίς ήρεμη δεκαετία 2000-2009, κατά τη διάρκεια της οποίας πραγματοποιούνταν 3-4 απεργίες τον χρόνο και κυρίως για λόγους όπως η Πρωτομαγιά, ο προϋπολογισμός ή η Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (εκτός από το 2001 και τις διαδηλώσεις κατά του νόμου Γιαννίτση), όλα άλλαξαν. Στη δημόσια ζωή μπήκαν νέοι όροι. Εφεδρεία, ενιαίο μισθολόγιο, επιχειρησιακές συμβάσεις, περικοπές μισθών και συντάξεων. Ετσι μπήκαν και στον δρόμο νέοι όροι: καταλήψεις, αυθόρμητες διαδηλώσεις μέσω Διαδικτύου, περικυκλώσεις, νέες μορφές κλεφτοπολέμου.
Οι απεργίες και οι στάσεις εργασίας πολλαπλασιάζονται. Το 2010 μετρά 11 ημέρες απεργίας (7 στον ιδιωτικό τομέα και 11 στο Δημόσιο), το 2011 δέκα ημέρες και το άγουρο 2012 ήδη τρεις. Οι πορείες και τα συλλαλητήρια είναι πολύ περισσότερα: 44 το 2010 (το ΠΑΜΕ πραγματοποιεί πάντα ξεχωριστή απεργιακή συγκέντρωση από ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ), 51 το 2011 και 10 το 2012. Χωρίς να συνυπολογίσει κανείς τις 67 ημέρες των «Αγανακτισμένων» στο Σύνταγμα.
Τον Μάιο του 2010 καταγράφεται η μεγαλύτερη διαδήλωση της μεταπολιτευτικής περιόδου. Δεκατρείς μέρες μετά το διάγγελμα του πρωθυπουργού από το Καστελόριζο, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι «καταλαμβάνουν» την Αθήνα. Την ίδια μέρα ανοίγει ο κύκλος του αίματος στη Μαρφίν. Στο έργο που βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη θα ακολουθήσουν πολλά επεισόδια. Τον Ιούνιο του 2011, εν όψει της ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου, η ΓΣΕΕ προκηρύσσει 48ωρη απεργία μετά 19 χρόνια. Η προηγούμενη φορά ήταν το 1992, όταν ο Κ. Μητσοτάκης προωθούσε την ιδιωτικοποίηση των αστικών συγκοινωνιών της Αττικής.
Πολλοί υποστήριξαν πως τα συνδικάτα δεν συγκρούστηκαν όσο θα έπρεπε ή πως άργησαν να κλιμακώσουν τις αντιδράσεις τους σε μια εποχή μαύρη για τον εργαζόμενο και τον συνταξιούχο. Αλλοι πάλι κατηγόρησαν τον Ελληνα που κοιμόταν στον καναπέ του.
17 ημέρες φωτιάς και βίας έχει ζήσει το κέντρο της Αθήνας από το 2010 μέχρι και σήμερα. Οι 14 από αυτές καταγράφονται μετά τον Απρίλιο του 2010, όταν δηλαδή η Ελλάδα μπήκε στην εποχή των μνημονίων. Από τότε η βία δεν είναι μόνο συχνότερη, αλλά αγριότερη και ενίοτε ανεξέλεγκτη. Νέα όπλα σε κάθε «στρατόπεδο», νέες μορφές ανταρτοπoλέμου, αφηνιασμένοι κουκουλοφόροι, αστυνομικοί που ξεχνούν τον ρόλο τους, φράχτες, φωτιές, μάχες σώμα με σώμα, αμέτρητοι τόνοι χημικών και δακρυγόνων. Μια Ελλάδα των στεναγμών που ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο. Από τη μαύρη μέρα της Μαρφίν το 2010 μέχρι τις ταραγμένες ημέρες του Μεσοπρόθεσμου και την πρόσφατη πυρπόληση του κέντρου, η Αθήνα φλέγεται.
Τέσσερις ζωές ανθρώπων καταγράφονται στη μαύρη λίστα των θυμάτων ενός ακήρυχτου πολέμου, που μαίνεται τα τελευταία δύο χρόνια στην Αθήνα. Ακόμη ένας γλίτωσε σχεδόν σαν από θαύμα. Οι 3 βρήκαν τραγικό θάνατο στο υποκατάστημα της τράπεζας Μαρφίν, τον Μάιο του 2010. Ηταν η 35χρονη Παρασκευή Ζούλια, ο 36χρονος Επαμεινώνδας Τσακάλης και η 32χρονη Αγγελική Παπαθανασοπούλου, έγκυος στο πρώτο της παιδί. Υπάλληλοι στην τράπεζα επί της οδού Σταδίου, πέθαναν από ασφυξία μέσα στο κτίριο, όταν αυτό λαμπάδιασε ύστερα από δολοφονική, εμπρηστική ενέργεια κουκουλοφόρων.
Ένα χρόνο αργότερα, στις 11 Μαΐου του 2011, ο 31χρονος διαδηλωτής Γιάννης Καυκάς πέφτει θύμα αυθαίρετης αστυνομικής βίας κατά τη διάρκεια επεισοδίων στο κέντρο της Αθήνας, τραυματίζεται βαρύτατα και χαροπαλεύει στο νοσοκομείο.
Στις 20 Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου, κι ενώ εξελισσόταν η 48ωρη απεργία για το πολυνομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών και τα επαχθή μέτρα για μισθούς και συντάξεις, ο 53χρονος Δημήτρης Κοτζαρίδης, οικοδόμος και μέλος του ΠΑΜΕ, χάνει τη μάχη για τη ζωή στο νοσοκομείο όπου μεταφέρθηκε, όταν έπεσε αναίσθητος σε κόλαση χημικών και μολότοφ κατά τη διάρκεια των εκτεταμένων συγκρούσεων που ξεσπούν στο Σύνταγμα.
