«Τελευταία φορά σήμερα. Δεν ξαναέρχομαι…» αυτή η φράση, του 12χρονου αγοριού ήταν η σταγόνα στο ποτήρι της οργής και της αγανάκτησης, που ξεχείλισε, για τη μητέρα του, Μάρθα Μανιάτη, νοσηλεύτρια στη Νοσηλευτική Μονάδα Πύργου, που από το 2013 μέχρι σήμερα, με αλλεπάλληλες αιτήσεις, ζητά τη μετακίνησή της σε πρωινό ωράριο, για να μπορεί να βρίσκεται δίπλα στο παιδί που μεγαλώνει μόνη της, χωρίς όμως να έχει βρει ανταπόκριση. Του ανταποκριτή μας από το patrisnews.com στην Ηλεία Ο 12χρονος, μαθητής της Α΄τάξης Γυμνασίου, από την τρυφερή ηλικία των 5,5 χρόνων μέχρι και σήμερα, μία ή δυο φορές την εβδομάδα, κάνει απογευματινή βάρδια με τη μητέρα του. Μη έχοντας που να αφήσει το παιδί, η κα Μανιάτη το είχε πάντα μαζί της, στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών – όπου εργάζεται από το 1993 – με ότι αυτό συνεπάγεται για τη σωματική και ψυχική του υγεία. Ο μικρός, αντί να βρίσκεται στη ασφάλεια του σπιτιού να παίζει ανέμελος – όπως κάνουν τα περισσότερα παιδιά – έβλεπε τον ανθρώπινο πόνο στην πιο σκληρή εκδοχή του. Έβλεπε – και βλέπει ακόμα – ανθρώπους να σφαδάζουν από τον πόνο, να κλαίνε, να «σβήνουν» μπροστά του. «Όταν ερχόταν βαρύ περιστατικό το έδινα το παιδί σε καμία άλλη κοπέλα, νοσηλεύτρια ή καθαρίστρια, ακόμα και στο φυλακτικό προσωπικό όταν υπήρχε δυνατότητα, για να το προσέχουν μέχρι να τελειώσει το περιστατικό και να μη βλέπει το παιδί σκληρές εικόνες. Αλλά, δεν ήταν πάντα εφικτό γιατί τα επείγοντα δεν είναι…προγραμματισμένα», λέει η ίδια, αγανακτισμένη. Ακόμα και σήμερα, ο 12χρονος μαθητής, τα απόγευμα που η μητέρα του έχει βάρδια, παίρνει τα βιβλία του, διαβάζει και κάνει τις εργασίες του εκεί, σ’ ένα γραφείο δίπλα σε χειρουργικά περιστατικά.
Αιτήσεις χωρίς απάντηση από το 2013
Η πρώτη αίτηση υποβλήθηκε τον Φεβρουάριο του 2013 και ζητούσε εσωτερική μετακίνηση στη θέση συνταξιοδοτηθέντος συναδέλφου της. Η απάντηση δεν ήρθε ποτέ, όπως η ίδια καταγγέλλει στην εφημ. «Πατρίς». Τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου, με νέα αίτηση, ζήτησε απαλλαγή από τη βάρδια 15:00-23:00 για οικογενειακούς λόγους. Εξηγούσε – στην αίτησή της – ότι είναι μονογονεϊκή οικογένεια και μη έχοντας την οικονομική δυνατότητα για την πληρωμή προσώπου για τη φύλαξη ανήλικου του παιδιού της, ζητούσε να εργάζεται τις ημέρες και ώρες που το παιδί βρίσκεται ασφαλές στο σχολείο. Με το ίδιο ακριβώς αίτημα επανήλθε τον Οκτώβρη του 2014, ενώ τον Φεβρουάριο του 2015 «χτύπησε» και την πόρτα της Εισαγγελίας Ηλείας. Μη έχοντας καμία ανταπόκριση στις αιτήσεις και οχλήσεις προς κάθε κατεύθυνση, τον Ιανουάριο του 2016, επανέρχεται με νέα αίτηση προς το Νοσοκομείο – με το ίδιο αίτημα – την οποία κοινοποιεί και στο Υπουργείο Υγείας. Το Γραφείο του Υπουργού καλεί την 6η ΥΠΕ να διευθετήσει το θέμα, η 6η ΥΠΕ με τη σειρά της τη Διοίκηση του Νοσοκομείου Πύργου, που αυτή τη φορά – τρία χρόνια μετά – κι αφού χρειάστηκε να ενημερωθεί και το Υπουργείο Υγείας, την ενημερώνει για την απόφαση του Δ.Σ, να αφεθεί στη διακριτική ευχέρεια των προϊσταμένων των ΤΕΠ και της Νοσηλευτικής Υπηρεσίας. «Αυτό δεν έγινε ποτέ. Γι’ αυτό και τον Μάρτιο του 2016, με νέα αίτηση ζήτησα να μετακινηθώ στα εξωτερικά ιατρεία. Ούτε κι αυτό το αίτημα ικανοποιήθηκε και τον Σεπτέμβρη, επανήλθα, αφού έβλεπα ότι έχουν γίνει άλλες μετακινήσεις, χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Και μάλιστα ενημέρωνα στην αίτησή μου πως, όταν είμαι σε απογευματινή βάρδια, τα τελευταία 6 χρόνια, φέρνω μαζί και το παιδί μου, με ότι αυτό συνεπάγεται για την υγεία του», εξηγεί η ίδια.
«Δεν ζητάω κάτι παράλογο…»
Με έγγραφο της Νοσηλευτικής Υπηρεσίας, καλείται να απευθυνθεί στο Δ.Σ του Νοσοκομείου, κάτι που κάνει τον Νοέμβρη του 2016, ζητώντας την μετακίνηση της σε όποιο τμήμα υπάρχει ανάγκη για το ωράριο 7:00-15:00. «Δεν ζητάω κάτι παράλογο. Μεγαλώνω ένα παιδί μόνη μου και δεν έχω ζητήσει ποτέ καμία χάρη ή ευνοϊκή μεταχείριση όσα χρόνια δουλεύω. Ζήτησα να μπορέσω να εργάζομαι σε πρωινό ωράριο, όπου με έχει ανάγκη το Νοσοκομείο, για να μπορώ να επιστρέφω στο σπίτι και να προσέχω το ανήλικο παιδί μου. Στις εποχές που ζούμε, μ’ ένα δάνειο να τρέχει για το σπίτι και τις αυξημένες ανάγκες του παιδιού μου, δεν έχω τη δυνατότητα να πληρώνω και νταντάδες τα απογεύματα. Το ζητάω από το 2013 και δεν ασχολείται κανένας. Τον τελευταίο χρόνο δε, με κάνουν «μπαλάκι» από τη μια υπηρεσία στην άλλη χωρίς να υπάρχει λύση. Η τελευταία απάντηση που έλαβα από τη Διοίκηση, ήταν ότι το αίτημά μου, δεν δύναται να ικανοποιηθεί, λόγω αυξημένων υπηρεσιακών αναγκών», λέει αγανακτισμένη η κα Μανιάτη, μη μπορώντας κι αυτή με τη σειρά της να δώσει απάντηση στο 12χρονο αγόρι που έχει κουραστεί να περνά τον χρόνο του ανάμεσα σε ασθενείς, γιατρούς, αίματα, φάρμακα, ορούς και σύριγγες.
Αυξημένες υπηρεσιακές ανάγκες
Ο Διοικητής του Νοσοκομείου Ηλείας, Κώστας Διαμαντόπουλος, μιλώντας στην εφημ. «Πατρίς», εξήγησε πως «…οι αυξημένες υπηρεσιακές ανάγκες που υπάρχουν στο Νοσοκομείο, δεν επιτρέπουν αυτή τη στιγμή αυτή τη μετακίνηση. Η συγκεκριμένη νοσηλεύτρια, βρίσκεται σε τμήμα «πρώτης γραμμής» και η όποια μετακίνησή της επιβάλει την άμεση κάλυψη του κενού που θα δημιουργηθεί». Περισσότερα νέα για την Ηλεία στο patrisnews.com
