Μαζεύουν το νερό της βροχής από τα κεραμίδια. Λιώνουν το χιόνι για να καλύψουν ανάγκες. Διανύουν, καθημερινά, πολλά χιλιόμετρα για να μεταφέρουν με δοχεία και βυτία νερό για το σπίτι και τα ζώα. Οι γυναίκες πλένουν τα ρούχα σε καζάνια και λεκάνες. Ο χρόνος για τους κατοίκους δύο μικρών χωριών στην Πρέβεζα, την Πάνω Παναγιά και τον Άνω Κερασώνα, που απέχουν μόλις τρία χιλιόμετρα από την εθνική οδό Ιωαννίνων-Άρτας, σταμάτησε πριν από πολλές δεκαετίες. Εκεί, το νερό δεν έφτασε ακόμα, δεν υπάρχει δίκτυο υδροδότησης και ο αγώνας για το αγαθό που στερούνται είναι καθημερινός.

Οι οικογένειες που ζουν στα δύο χωριά ασχολούνται με την κτηνοτροφία. Η ζωή μοιάζει βγαλμένη από την Ελλάδα της δεκαετίας του 1950, ενώ η συζήτηση με τους κατοίκους συγκλονίζει και αποκαλύπτει το μέγεθος του προβλήματος. Το Αθηναϊκό και Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων κατέγραψε, σε ένα οδοιπορικό, τον αγώνα για το νερό.

«Γέρασα, θα πεθάνω και το νερό ακόμη δεν έφτασε στη Πάνω Παναγιά», λέει μία ηλικιωμένη γυναίκα με παράπονο, γιατί η ζωή στον τόπο της σταμάτησε πριν από πολλές δεκαετίες.

«Κατέβαινα, στα νιάτα μου, στον λάκκο, φορτωμένη με τη βαρέλα, για να φέρω νερό στα παιδιά που ήταν μικρά … και τώρα αυτά μεγάλωσαν και κάνουν το ίδιο που έκανα εγώ για τα δικά τους παιδιά, τα εγγόνια μου, για να έχουν νερό στο σπίτι, να πιουν, να μαγειρέψουν, να πλυθούν», προσθέτει. Τα μάτια της γιαγιάς βουρκώνουν και ψιθυρίζει: «Κάθε πρωί ζητάμε το νερό παιδάκι μου… αυτά τα βάσανα πέρασα και τώρα τα περνάνε και τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου».

Με ένα στόμα, όλοι ζητούν πιεστικά να λυθεί το πρόβλημά τους. Οι μεγαλύτεροι, όπως οι κτηνοτρόφοι Γιώργος Καραμέτσης και Κώστας Ζάψας από τον Άνω Κερασώνα, αναφέρουν πως τίποτα δεν έχει αλλάξει στα χωριά τους. Η διαφορά είναι πως στα παιδικά τους χρόνια και στα νιάτα τους η μεταφορά του νερού γινόταν με γαϊδουράκια, ενώ σήμερα γίνεται με αγροτικά αυτοκίνητα και τρακτέρ.

Κάθε οικογένεια έχει και μία κτηνοτροφική μονάδα και το πρόβλημα του νερού, όπως λένε, επιβαρύνει οικονομικά την παραγωγή. «Να ποτίζεις 200 ζώα καθημερινά δεν είναι εύκολο. Πληρώνουμε από την τσέπη για το νερό. Κάνουμε πολλά χιλιόμετρα, ειδικά το καλοκαίρι. Αναγκαστήκαμε να κάνουμε ιδιωτική γεώτρηση κάτω στον κάμπο, πέντε χιλιόμετρα απόσταση από τη μονάδα. Έχουμε απελπιστεί, καθώς μεγαλώνει το κόστος παραγωγής», σημειώνει ο Γιώργος Καραμέτσης.

Ωστόσο, κοντά στους οικισμούς, οι κτηνοτρόφοι έχουν φτιάξει μικρές τσιμεντένιες δεξαμενές, λούτσες, όπως τις λένε, όπου συγκεντρώνουν το νερό της βροχής για να καλύψουν μερικώς τις ανάγκες για τα ζώα και να αποφύγουν τις συνεχείς μεταφορές νερού από βρύσες στα κάτω χωριά, τον Κερασώνα και την Παναγιά. Η πρώτη έκπληξη ήταν όταν, φτάνοντας στην Πάνω Παναγία, συναντήσαμε ένα 15χρονο αγόρι να οδηγεί τρακτέρ με βυτίο. Ο νεαρός σταμάτησε δίπλα σε μία τσιμεντοδεξαμενή για να πάρει νερό. Μας είπε πως καθημερινά μετά το σχολείο βοηθά την οικογένειά του, τον κτηνοτρόφο πατέρα του.

Ο πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Πάνω Παναγιάς, Χρήστος Παπαγεωργίου, επισημαίνει πως οι οικογένειες στο πάνω χωριό «ζουν προπολεμικές καταστάσεις. Το γάλα και το νερό έρχονται ίσα και ίσα». Το «κόστος» του νερού είναι απαγορευτικό για να έχουν ακόμη και κήπους. Ειδικά με την ανομβρία του καλοκαιριού, η καλλιέργεια οπωροκηπευτικών είναι ασύμφορη και προτιμούν να τα προμηθεύονται από τα μανάβικα.

Τα δύο χωριά ανήκουν στον Δήμο Ζηρού. Ο δημοτικός σύμβουλος, Βασίλης Ζάβαλης, ο οποίος είναι και αρμόδιος για την ύδρευση, μίλησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για το ζήτημα. Όπως ανέφερε, στον Άνω Κερασώνα, με την οικονομική υποστήριξη από την Περιφέρεια Ηπείρου, το δίκτυο υδροδότησης έφτασε στην αρχή του οικισμού, στα δύο πρώτα σπίτια, όμως, δεν υπάρχουν κονδύλια για να πάει μέσα στο χωριό. Όσο για την Πάνω Παναγιά, ο Δήμος έχει έτοιμη μελέτη, όμως, υπάρχει έλλειψη χρηματοδότησης.