«Αυτό που παίρνουμε εδώ, νιώθω την ανάγκη να το δώσουμε εκεί». Όπου «εδώ» το Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων (ΚΕΘΕΑ) Ιθάκη και «εκεί» η Ειδομένη. Ένα μέλος της κοινότητας του ΚΕΘΕΑ Ιθάκη ερμηνεύει με αυτά τα λόγια την ανάγκη του να προσφέρει, να βοηθήσει τους πρόσφυγες, με τον τρόπο που μπορεί.
Η πρωτοβουλία του Συλλόγου Οικογένειας και Φίλων της Κοινότητας Ιθάκης, να συγκεντρώσει ρούχα και είδη πρώτης ανάγκης για τους πρόσφυγες και να τα πάει, χθες το πρωί, στον καταυλισμό στην Ειδομένη ήταν μία από τις εκατοντάδες αντίστοιχες πρωτοβουλίες φορέων, συλλόγων, σωματείων και απλών πολιτών· ήταν ο ισχυρός συμβολισμός της που την έκανε ξεχωριστή.
«Κάποια πράγματα σε αγγίζουν, ακόμη κι αν δεν ξέρεις γιατί. Εμένα με άγγιξε -και έτσι αποφάσισα να γίνω εθελόντρια στην Ιθάκη- η προσπάθεια των παιδιών της Κοινότητας να κερδίσουν πίσω τη ζωή τους. Και, καθώς την κερδίζουν, αισθάνονται την ανάγκη να ανταποδώσουν στην κοινωνία. Έτσι τα παιδιά αυτά, όταν τους μιλήσαμε για την αποστολή στην Ειδομένη, ενδιαφέρθηκαν σχεδόν όλα να συμμετάσχουν, δείχνοντας έμπρακτα το ενδιαφέρον και αλληλεγγύη» λέει στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων εκ μέρους του Συλλόγου Φίλων της Κοινότητας Ιθάκη, η Βίκυ Μερτζιανίδου.
«Φορτώσαμε το αυτοκίνητο με 46 κιβώτια και πήγαμε στην Ειδομένη, η αντιπροσωπεία του Συλλόγου μαζί με τα μέλη της Κοινότητας. Τοποθετήσαμε τα είδη μας στην αποθήκη και επισκεφθήκαμε τον χώρο συγκέντρωσης των προσφύγων. Ήρθαμε σε επαφή με τις εθελοντικές οργανώσεις και είδαμε διά ζώσης το δράμα των ανθρώπων, που ξεριζώθηκαν από τις πατρίδες τους» αναφέρει η κ.Μερτζιανίδου, περιγράφοντας μία κατάσταση τραγική, όπου «άνθρωποι περιφέρονται χαμένοι, κοιμούνται στις σκηνές, κάθονται στις γραμμές, στην ουρά για ένα πακέτο φρυγανιές και ένα τεράστιο πλήθος περιμένει να περάσει τον έλεγχο των Σκοπίων, εκεί όπου γίνεται διαλογή των ανθρώπων, θαρρείς και είναι εμπορεύματα, σε Α’ και Β’ διαλογής».
Μέσα στο πλήθος αυτό, βρίσκονται και χρήστες ναρκωτικών ουσιών. «Ψιλά γράμματα» ή ένας ακόμη αριθμός μέσα στον συνολικό αριθμό των προσφύγων, για τον οποίο ενημερώνουν οι Αρχές και κάθε ώρα αλλάζει; Ή μήπως μία πραγματικότητα, που αγνοούν οι περισσότεροι, καθώς η εικόνα ενός χρήστη «δε συγκινεί», όσο ενός πατέρα με το μωρό στην αγκαλιά; Όπως και να το δει κανείς, είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα. «Να σας πω τον πόνο μου; Κάποιοι από τους πρόσφυγες είναι χρήστες και έρχονται σε εμάς, σε απόγνωση, μας ζητούν φάρμακα» ήταν η εικόνα που μετέφερε στην αντιπροσωπεία του ΚΕΘΕΑ Ιθάκη, εθελοντής των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην Ειδομένη.
«Αυτό που αντικρίζεις είναι μία γροθιά στο στομάχι», λέει η κ.Μερτζιανίδου, εξηγώντας ότι «για τα παιδιά της Κοινότητας ήταν πολύ σημαντικό, τους έδωσε μεγάλη ικανοποίηση, ότι είχαν τη δυνατότητα να προσφέρουν κάτι στους ανθρώπους αυτούς, που άλλωστε δεν μπλέχτηκαν μόνοι τους σε μία κατάσταση, αλλά τους έμπλεξαν άλλοι, στερώντας τους το παρόν και το μέλλον».
(Φωτογραφίες από την αποστολή αντιπροσωπείας του Συλλόγου Φίλων του ΚΕΘΕΑ Ιθάκη και μελών της Κοινότητας στην Ειδομένη, παραχώρησε στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων η Βίκυ Μερτζιανίδου).
