Είχαν κάποτε οικογένεια που τα αγαπούσε και σπίτι που τα φιλοξενούσε. Η Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, της ύφεσης και της ανέχειας έχει και πολλά τετράποδα θύματα που εγκαταλείπονται καθώς οι οικογένειές τους δεν καταφέρνουν να ανταποκριθούν στα έξοδα της συντήρησής τους. Υπάρχουν και άνθρωποι που προσπαθούν να κάνουν κάτι για αυτή την απαράδεκτη κατάσταση σώζοντας και φροντίζοντας πολλά από τα ζώα αυτά. Όπως ο Θεόκλητος Προεστάκης από την Ιεράπετρα της Κρήτης, τη δράση του οποίου αναδεικνύει σε σημερινό ρεπορτάζ της βρετανική εφημερίδα Daily Mail. Ο κ. Προεστάκης, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, πρώην οδοντίατρος στο επάγγελμα, παράτησε τα πάντα προκειμένου να καταφέρει να στήσει το καταφύγιό του, συγκλονισμένος από όσα συνέβαιναν στα ζώα στην πατρίδα του. «Είμαι εντελώς μόνος στο καταφύγιο», λέει ο 44χρονος στη βρετανική εφημερίδα. «Δεν έχω χρήματα, πούλησα το αυτοκίνητό μου, το τροχόσπιτό μου, δεν έχω πια τίποτα. Έπρεπε να δανειστώ λεφτά». Το καταφύγιο λειτουργεί εδώ και τρία χρόνια, ο κ. Προεστάκης έχει καταφέρει με πολύ κόπο να σώσει τουλάχιστον 200 σκυλιά και κατάφερε να βρει καινούριο σπίτι σε 40 από αυτά. «Μια μέρα πήγα στη χωματερή και είδα απίθανα και τρελά πράγματα», αφηγείται εξηγώντας γιατί έστησε το καταφύγιο αυτό. «Υπήρχαν τόσα σκυλιά, είχαν σπασμένα πόδια, λιμοκτονούσαν, ήταν αποστεωμένα, άρρωστα, πέθαιναν. Ήταν τρομακτικό. Ήθελα να τα βοηθήσω κι άρχισα να τα φροντίζω, να τους πηγαίνω φαγητό και νερό και ήμουν τόσο χαρούμενος όταν άρχισα να τα βλέπω να δυναμώνουν. Αλλά οι περίοικοι άρχισαν να οργίζονται μαζί μου και μου έλεγαν πως θα σκοτώσουν όλα τα σκυλιά επειδή τους ενοχλούσαν. Έτσι άνοιξα το καταφύγιο για να έχω ένα ασφαλές μέρος να τα κρατήσω». Το καταφύγιο κοστίζει πλέον στον κ. Προεστάκη 1.300 ευρώ το μήνα για τις τροφές και 700 ευρώ για τις επισκέψεις στον κτηνίατρο. Οι κτηνίατροι στην Ελλάδα δεν μπορούν πια να κάνουν τίποτα δωρεάν, σύμφωνα με τον ίδιο, και παρότι του κάνουν έκπτωση, χρειάζεται 150 ευρώ για να στειρωθεί ένας θηλυκός σκύλος. Στα τρία χρόνια λειτουργίας του καταφυγίου έχει στειρώσει με λεφτά δικά του 50 ή 60 σκύλους. Όλα τα χρήματα προέρχονται από δωρεές, με το 98% να προέρχεται από χώρες εκτός Ελλάδας, κυρίως την Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Σύμφωνα με τον ίδιο, οι αρχές ούτε μπορούν ούτε θέλουν να βοηθήσουν. Η Lesley Jackson από τη Βρετανία ζει στην Κρήτη εδώ και εννέα χρόνια και έχει επτά σκυλιά. Δηλώνει στην εφημερίδα σοκαρισμένη από την έκταση του προβλήματος με τα ζώα και σημειώνει πως χειροτέρεψε με την κρίση. «Πιστεύω πως τα σκυλιά που εγκαταλείπονται τώρα σχετίζονται άμεσα με την οικονομική κρίση», λέει, «κανείς δεν έχει έναν σκύλο εδώ, όλοι έχουν πέντε ή έξι. Δεν υπάρχει η κουλτούρα της στείρωσής τους και πολλοί βρίσκονται με κουτάβια που δεν θέλουν και δεν μπορούν να φροντίσουν». Για τον κ. Προεστάκη η Lesley δηλώνει έκπληκτη από το πόσο καλή δουλειά γίνεται στο καταφύγιό του. «Δουλεύει πετά ημέρες την εβδομάδα και μετά γυρνά σπίτι από το καταφύγιο κι αμέσως αρχίζει να ανεβάζει φωτογραφίες των ζώων στο Facebook προσπαθώντας να τους βρει σπίτι. Αλλά δεν περνά μία μέρα που να μη βρίσκει κι άλλο ένα εγκαταλελειμμένο ζώο. Είναι μια απελπιστική κατάσταση, αλλά είναι καλύτερο από το τίποτα». Το χειρότερο είναι όμως πως τα ζώα που περιέθαλψε κι έσωσε ο κ. Προεστάκης δεν είναι μόνο αγαπημένα κατοικίδια οικογενειών που επλήγησαν από την κρίση. Πολλά είναι χτυπημένα βάναυσα, άλλα αφέθηκαν να πεινάσουν κι άλλα κακοποιήθηκαν και εγκαταλείφθηκαν να πεθάνουν. Κάποια τα πετούν έξω από κινούμενα αυτοκίνητα, άλλα τα δένουν σε φράχτες και τα αφήνουν να πεθάνουν. Σε ένα τρομακτικό περιστατικό, έγδαραν έναν σκύλο ζωντανό πριν τον εγκαταλείψουν μέσα στον καυτό καλοκαιρινό ήλιο. Ήταν εκείνο το δυστυχισμένο πλάσμα, η Fellnase, που σηματοδότησε ένα σημείο καμπής για τον κ. Προεστάκη και το καταφύγιό του. «Άρχισα να ανεβάζω φωτογραφίες του σκύλου και όλων όσων έπρεπε να κάνω για να θεραπευτεί. Ο κόσμος τις είδε και θέλησε να βοηθήσει. Έχω ακόμα το καταφύγιο κι έχω και ελπίδα», λέει χαρακτηριστικά ο ίδιος. Την περασμένη εβδομάδα κατάφερε να αγοράσει αυτοκίνητο με χρήματα που συγκεντρώθηκαν σε fundraising site με σκοπό τη σωτηρία του καταφυγίου κι έτσι μπορεί να πηγαίνει τα σκυλιά στον κτηνίατρο ή στο αεροδρόμιο, όταν βρίσκουν σπίτι στο εξωτερικό. «Αυτή είναι η ζωή μου, αυτό που κάνω είναι δύσκολο αλλά το αγαπώ. Δουλεύω πολύ σκληρά εδώ αλλά όταν βλέπω τα σκυλιά να χαίρονται και να μαθαίνουν ξανά να εμπιστεύονται τους ανθρώπους, τότε νιώθω πως αξίζει τον κόπο», καταλήγει.