Ένα βίντεο έκανε τον γύρο του διαδικτύου τις προηγούμενες ημέρες και σε αυτό πρωταγωνιστούν ο μητροπολίτης Κέρκυρας Νεκτάριος και ένα άτομο με ειδικές ανάγκες. Σύμφωνα με την αρχική καταγγελία, ο μητροπολίτης έδωσε εντολή να διώξουν ΑμεΑ, που ήθελε να πάρει την ευχή του. Σε μια οργισμένη ανακοίνωση, η μητρόπολη Κέρκυρας έκανε λόγο για fake news.
Σύμφωνα με τη σχετική ανακοίνωση, «ο συγκεκριμένος νέος βοηθά στο Ιερό προσκύνημα ως αναγνώστης και ως ιερόπαις, όπως η παράδοση της Εκκλησίας μας προβλέπει, και αυτό που του λέχθηκε ήταν να πάει στο ιερό του Αγίου, για να βοηθήσει, όπως είθισται».
Ο δημοσιογράφος Δημήτρης Αλικάκος, ο οποίος είχε αναδημοσιεύσει το επίμαχο βίντεο, δίνει μια απάντηση για τον σάλο που προκλήθηκε. Σε ανάρτησή του στο Facebook γράφει τα εξής:
«Ποτέ δεν κρύφτηκα πίσω από τη σκιά μου.
Δεν θα το κάνω ούτε και τώρα.
Δημοσίευσα ένα βίντεο. Για την ακρίβεια αναδημοσίευσα, καθώς υπήρχε ήδη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η σκηνή με την απομάκρυνση του ατόμου ΑμεΑ μού δημιούργησε αρνητικά συναισθήματα, με ξένισε.
Περίπου τρεις ώρες μετά, βλέποντας τη μεγάλη απήχηση, πρόσθεσα ολόκληρο το βίντεο καθώς και την άποψη ότι «το άτομο ΑμεΑ έπρεπε να μην απομακρυνθεί. Έπρεπε να πάρει ΠΡΩΤΟ την ευχή και όχι τελευταίο».
Ακολούθησε η ανακοίνωση της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, η οποία μιλούσε για παπαδοπαίδι που διακονεί στον ναό και που δεν απομακρύνθηκε, αλλά «του λέχθηκε να πάει στο ιερό του Αγίου, για να βοηθήσει, όπως είθισται». Επίσης, επικαλέστηκε το τυπικό, λέγοντας ότι «δεν έλαβαν ευχή από τον Μητροπολίτη και οι αστυνομικές αρχές της πόλης». Όμως η εικόνα ήταν αδιάψευστος μάρτυρας και έδειχνε άλλα: Πήραν την ευχή αρκετοί αξιωματικοί, αλλά και πολίτες. Το τυπικό που προβλέπει ευχή μόνο σε ιερείς και διακόνους δεν τηρήθηκε. Δεν το κρίνω, δεν είναι δική μου δουλειά.
Και στο τέλος μού εστάλη ένα μήνυμα. Από έναν απλό ιερέα. Τον π. Γεώργιο Βλάχο, προϊστάμενο του συγκεκριμένου ναού (Αγίου Σπυρίδωνα).
Χωρίς καταγγελτικό ύφος, χωρίς σηκωμένο το δάκτυλο, μου εξήγησε τι είχε συμβεί.
Ήταν σαν να μου μιλούσε ο ιερέας πατέρας μου, που δεν ζει πια.
Διαβάζοντας τα λόγια του αναρωτήθηκα: Μήπως υπήρξα υπερβολικός; Μήπως αδίκησα κάποιον; Μήπως έσφαλα;
Και η απάντηση που έδωσε η συνείδησή μου ήταν αυτή:
Ίσως.
Στα δικαστήρια, ο τίμιος δικαστής, όταν έχει αμφιβολίες για την ενοχή του κατηγορουμένου τον αθωώνει.
Στην προκειμένη περίπτωση, αν και έχω αμφιβολίες για τα ακριβή γεγονότα και το πλαίσιο μέσα στο οποίο συνέβησαν, οφείλω να κάνω το ίδιο.
Να αναλάβω εγώ την πλήρη ευθύνη.
Αν νιώθεις ότι το δίκιο μοιράζεται, που σημαίνει έχεις ένα κομμάτι άδικο (μικρό-μεγάλο, δεν έχει σημασία), αν νιώθεις ότι υπάρχει πιθανότητα ΕΣΥ να αδικείς και όχι ο άλλος, δεν χωράνε “ναι μεν αλλά”.
Μόνο δυο απλές λεξούλες:
Ζητώ συγγνώμη.
Οφείλεις να το φορτωθείς όλο. Εσύ ειδικά που έχεις κάνει σημαία το δίκιο και την αλήθεια.
Αυτή τη “διαθήκη” μάς άφησε ο πατέρας μας.
Να μην έχουμε βαρίδια και εξαρτήσεις, παρά μόνο από την προσωπική μας ηθική συγκρότηση.¨
Έτσι πορεύτηκα στο βίο μου και έτσι θα συνεχίσω».
