Οι σχέσεις θέλουν χρόνο, εγγύτητα και τακτική επαφή για να χτιστούν και να γίνουν δυνατές. Ή τουλάχιστον, έτσι πιστεύουμε, μέχρι να μας διαψεύσει η ίδια η ζωή. Εννέα Ανάδοχοι της ActionAid, που συνάντησαν τα παιδιά της Αναδοχής τους στο πρόσφατο ταξίδι αλληλεγγύης στην Κένυα, μοιράζονται την εμπειρία τους και διαψεύδουν αυτό που πιστεύουμε για τις σχέσεις…
Όλα ξεκινούν κάπως τυπικά: συμπληρώνεις μια φόρμα και γίνεσαι Ανάδοχος, περιμένοντας να συνδεθείς με ένα παιδί που ζει σε μια από τις κοινότητες δράσης της ActionAid. Λαμβάνεις το πρώτο γράμμα και τη φωτογραφία του παιδιού και ξεκινά επισήμως η σχέση και το ταξίδι της Αναδοχής. Δυο φορές τον χρόνο, μαθαίνεις τα νέα του και του γράφεις κι εσύ όποτε το επιθυμήσεις. Τα συναισθήματα της αλληλεγγύης μεγαλώνουν σιγά-σιγά, καθώς παρακολουθείς το παιδί να μεγαλώνει και να εξελίσσεται. Ένα νοιάξιμο χτίζεται μέσα σου και το συνειδητοποιείς όταν ασυναίσθητα πηγαίνει το μυαλό σου σε εκείνο, κάθε φορά που ακούς για κάτι που συμβαίνει στη χώρα του. Ίσως και να έχεις σκεφτεί πώς θα ήταν αν το συναντούσες από κοντά. Όμως, μάλλον τίποτα δεν σε προετοιμάζει για τα συναισθήματα που μπορεί να βιώσεις σε αυτήν την περίπτωση.
«Δεν υπάρχουν λόγια, δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψω τη στιγμή της συνάντησης με το Aνάδοχο παιδί μου τη Lucy», δηλώνει συγκινημένη η Θεώνη, και συμπληρώνει: «Στιγμές μοναδικές, στιγμές συγκλονιστικές, γεμάτες αγάπη και συγκίνηση. Την κοίταζα, με κοίταζε με το λαμπερό της βλέμμα και το ζεστό χαμόγελό της και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι όλο αυτό που ζούσα είναι αληθινό. Αγκαλιαστήκαμε και το “happy happy” που μου ψιθύριζε είναι μία λέξη που δεν θα ξεχάσω ποτέ!».
Η πρώτη απάντηση όταν ζητάμε από τους Αναδόχους να περιγράψουν την εμπειρία τους είναι συνήθως η ίδια η δυσκολία να την περιγράψουν, ίσως γιατί πραγματικά είναι κάτι πρωτόγνωρο και απρόσμενο. Όπως επιβεβαιώνει και ο Μηνάς, που συνάντησε τον Raymond: «Πιστεύω ότι οι λέξεις δεν φτάνουν για να περιγράψω όσα έζησα, αλλά αν έπρεπε να πω μια λέξη, θα ήταν “μοναδικό”, γιατί αυτό που νιώθεις είναι τόσο μοναδικό, που δεν θα το ξανανιώσεις στη ζωή σου». Την ίδια δυσκολία επιβεβαιώνει και η Στέφανη, που συνάντησε τον Yusuf: «Πώς μπορείς να εξηγήσεις, με βάση τη λογική και τα όσα έχεις ζήσει μέχρι τότε, το έντονο αίσθημα συγκίνησης που νιώθεις, συναντώντας ένα παιδάκι που δεν έχεις ξαναδεί στη ζωή σου; Πώς μπορείς να αποτυπώσεις με λέξεις τη σύνδεση που υπάρχει αυτόματα, απ’ τη στιγμή που το κοιτάς και το κάνεις μια αγκαλιά;»
Η Ανδριάνα ονειρευόταν τη στιγμή που θα συναντούσε τον Bryan αφότου έγινε Ανάδοχος: «Από τη πρώτη μέρα Αναδοχής, το να συναντήσεις το παιδί σου είναι ένα όνειρο ζωής και πραγματικά είμαι ευγνώμων που το έζησα και δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ», ενώ ο Πάνος δηλώνει: «Είναι πολύ συγκινητικό να συναντάς από κοντά και να συναναστρέφεσαι το Ανάδοχο παιδί σου, το οποίο μέχρι τώρα έχεις γνωρίσει μόνο μέσα από φωτογραφίες και γράμματα και η εμπειρία αυτή πέρα από πρωτόγνωρη για μένα, ήταν και μοναδική, από αυτές που χαράσσονται στη μνήμη σου για πάντα».
Κατά κοινή ομολογία, στη συνάντηση με το παιδί της Αναδοχής δεν μπορείς εύκολα να διακρίνεις ποιος προσφέρει περισσότερο, ποιος αντλεί τη μεγαλύτερη δύναμη και χαρά, ο Ανάδοχος ή το παιδί. Η Άντρια, που συνάντησε την 9χρονη Jemima, έχει ήδη την απάντηση: «Και έτσι αυτά τα μάτια -χωρίς να το ξέρουν- σε εφοδιάζουν με πείσμα και θάρρος για τα παράτολμα σχέδια του μέλλοντος, διδάσκοντάς σου την ίδια τη ζωή! (Τι ειρωνεία που πίστευες πως εσύ θα ήσουν αυτός που θα πρόσφερες στο παιδί). Ευχαριστώ Jemima ή αλλιώς “asante sanna”, που μου έδωσες έναν λόγο να επιμένω ακόμα πως ο κόσμος είναι όμορφος!»
«Περνώντας λίγο χρόνο με τον μικρό Maxwell συνειδητοποιώ πόσο πολύτιμη είναι η επαφή μας με τα παιδιά αυτά, πόση δύναμη κρύβουν και πόσο πιο δυνατούς μας κάνουν. Δε θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα του Maxwell, τα παιχνίδια μας με τα μπαλόνια, τις ζωγραφιές μας και την αγάπη του για το ποδόσφαιρο. Η μικροσκοπική του αγκαλιά είναι αυτό που παίρνω μαζί μου και εύχομαι με τη σειρά μας να καταφέραμε να αφήσουμε ένα μικρό λιθαράκι ώστε το μέλλον του Maxwell και όλων των παιδιών να είναι γεμάτο γράμματα, όνειρα και χαμόγελα», συμπληρώνει και εύχεται η Ελπίδα.
Η συνάντηση με την Caren άλλαξε τη ζωή και της Νάταλη: «Είχα την ευλογία να τη γνωρίσω, ένα κοριτσάκι με τρόπους, ντροπαλό και αξιαγάπητο! Στις σκέψεις μου νόμιζα ότι πρόσφερα βοήθεια, αλλά αυτό το ταξίδι, αυτές οι γυναίκες με την υπερδύναμή τους, αυτά τα παιδιά με το γέλιο τους βοήθησαν εμένα!». Η Έλενα συμπληρώνει: «Να ξαναγίνεις για λίγο παιδί, σαν τα τόσα παιδιά που γνωρίσαμε, για να μάθεις από την αρχή ότι η ουσία είναι να μεγιστοποιούμε το συναίσθημα, το χαμόγελο και την ανιδιοτέλεια. Άνθρωπο δεν σε κάνουν τα μεγαλεία που μπορεί να αποκτήσεις, άνθρωπος είναι αυτός που φυλάει τα μεγαλεία στην ψυχή του και τα μοιράζεται. Και οι άνθρωποι αυτοί μας τα χάρισαν απλόχερα!».
Τελικά τι είναι αυτό που κάνει μια σχέση να σε σημαδεύει; Δεν είναι ο χρόνος που έχεις περάσει με τον άλλο, δεν είναι τα κοινά βιώματα, τα ίδια γούστα, ο κοινός τρόπος ζωής. Στην περίπτωση της Αναδοχής, αρκεί ένα αμοιβαίο χαμόγελο για να ενώσει δυο κόσμους, για να δηλώσει και από τις δυο πλευρές ότι «είμαι εδώ για σένα» και να σου αλλάξει τη ζωή για πάντα. Τι καλύτερο μπορείς να ζητήσεις από μια σχέση;
Μάθε περισσότερα για το Πρόγραμμα Αναδοχής της ActionAid και πώς μπορείς κι εσύ να ξεκινήσεις σήμερα μια πραγματική σχέση με νόημα!
