Πριν από 35 χρόνια γεννήθηκα τυφλός, στην Ελλάδα, έχοντας ταυτόχρονα και την Καναδική υπηκοότητα, με ενεργό ακόμα και σήμερα το Καναδικό μου διαβατήριο. Παρ’ όλα αυτά μεγάλωσα στη Δυτική Αθήνα, σπούδασα, εργάζομαι ως δικηγόρος, δίνω θέσεις εργασίας σε άλλα ανάπηρα άτομα ως κοινωνικός επιχειρηματίας μέσω της ΑΜΚΕ «Με Άλλα Μάτια»…
Παλεύω να επιβιώσω μόνος μου για πάνω από δέκα χρόνια καθημερινά, μιας και η οικογένειά μου λόγω της οικονομικής κρίσης έχει βρεθεί να ζει και να εργάζεται μόνιμα πλέον σε νησί, αλλά δεν έχω βγάλει εισιτήριο χωρίς επιστροφή για το εξωτερικό ακόμα.
Μένω στη χώρα που με πληγώνει καθημερινά, που μου δείχνει ότι δε με θέλει επειδή είμαι ανάπηρος και πλέον σκέφτομαι ότι:
Αν στην θέση του Αντώνη προχθές βράδυ στο πλοίο Blue Horizon, ήταν ένας λευκός καλογυμνασμένος αρτιμελής άντρας ή μια νέα χαριτωμένη κοπέλα, τότε αυτός ο επιβάτης θα ήταν ζωντανός.
Ο Αντώνης όμως δολοφονήθηκε, γιατί κάποιοι νιώθουν ότι έχουν την εξουσία να αποφασίζουν ποιες ζωές μετράνε και ποιες ζωές είναι λειψές. Αυτή η ζυγαριά που κρατούν κάποιοι και συγκρίνουν ζωές και διαλέγουν ζωές, είναι στις διάφορες μορφές της ο ρατσισμός, ο μισαναπηρισμός, ο σεξισμός, η ομοφοβία…
Αυτό συμβαίνει. Και στην Ελλάδα. Συχνά συμβαίνει με πολιτική και κοινωνική ανοχή. Αν δεν το ξέραμε ας το μάθουμε σήμερα, ότι οι ανάπηροι άνθρωποι είμαστε πολίτες β’ κατηγορίας. Για κάθε τι πρέπει να κοπιάζουμε διπλά, ακόμα και για να επιβιώσουμε.
Τώρα σοκαρισμένα τα ΜΜΕ, αναγκάστηκαν να ασχοληθούν με μια δολοφονία, επειδή το γεγονός καταγράφηκε σε video. Με τη βία όμως που ασκεί η πολιτεία καθημερινά στα ανάπηρα άτομα και τις οικογένειές μας, θα ασχοληθεί κάποιος;
Επιτρέπεται να έχουμε ανάπηρα παιδιά εκτός σχολικής διαδικασίας για άλλη μια χρονιά; Να έχουμε ανάπηρους μαθητές χωρίς εξειδικευμένους δασκάλους και τη Δευτέρα να τους πούμε να μην πάνε σχολείο μέχρι νεοτέρας;
Πριν λίγες μέρες δολοφονήθηκε με διαχρονική κρατική ευθύνη ένας κινητικά ανάπηρος συμπολίτης μας, διότι πήγαινε με το αμαξίδιό του από το δρόμο, αφού δεν υπάρχουν πεζοδρόμια που να χωρούν τους κινητικά αναπήρους.
Μετά την απόδοση ευθυνών στους θύτες των συγκεκριμένων εγκλημάτων κατά των δύο ΑμεΑ, μήπως να ξεκινήσουμε να μιλάμε και για τους συστημικούς ηθικούς αυτουργούς που δολοφονούν καθημερινά την αυτονομία μας και την αξιοπρέπειά μας;
Κουράγιο στην οικογένεια του Αντώνη για την απώλειά τους. Κουράγιο και σε μας τα ανάπηρα άτομα που επιβεβαιώσαμε για άλλη μια φορά ότι οι ζωές μας αξίζουν λιγότερο. Θα το χρειαστούμε γιατί ο μισαναπηρισμός είναι καθημερινός και εξαντλητικός. Κουράγιο…
- Βαγγέλης Αυγουλάς, Τυφλός Δικηγόρος, Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, Πρόεδρος της ΑΜΚΕ «Με Άλλα Μάτια»
