Το «μεγάλο προπατορικό αμάρτημα» συνέβη με το ότι τα χρέη της Ελλάδας ανέλαβαν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και οι χώρες του ευρώ, και με το ότι δεν «μάτωσαν» οι ιδιώτες πιστωτές, ισχυρίζεται σε συνέντευξή του στην αυστριακή εφημερίδα «Ομπερεστεράιχισε Νάχριχτεν», ο αυστριακής καταγωγής καθηγητής Μικροοικονομίας και Πειραματικής Έρευνας στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης, Ερνστ Φερ.

Κατά την άποψή του, μια κοινή δημοσιονομική πολιτική στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι αναπόφευκτη και αυτό σημαίνει ότι χρειάζονται ευρωομόλογα, εάν υπάρξουν οι αντίστοιχοι θεσμοί, που σημαίνει ότι το ευρωπαϊκό κεντρικό κράτος θα αναλάβει τα χρέη, χωρίς όμως πάλι αυτό οπωσδήποτε να σημαίνει ότι με τον τρόπο αυτό θα χρηματοδοτούνται χώρες όπως η Ελλάδα.

Γενικά ο Ερνστ Φερ θεωρεί πως μια αναμόρφωση της ΕΕ ή της ευρωζώνης μπορεί να λειτουργήσει μόνον ως ομόσπονδο κρατικό μόρφωμα, το οποίο θα κάνει μια ισχυρή ανακατανομή των δημόσιων πόρων, στο πλαίσιο της οποίας οι ισχυρότερες περιφέρειες θα βοηθούν τις ασθενέστερες, και αυτό, όπως διευκρινίζει, υπάρχει παντού σε κρατικό επίπεδο – υπάρχει στην Αυστρία, υπάρχει και στην Ελβετία.

Προσθέτει δε, πως εάν υλοποιηθεί αυτό, τότε θα πρέπει να επιτρέπεται να μπορούν να πτωχεύουν τα κράτη, διότι μόνον έτσι, όπως συμπληρώνει, μπορεί να πειθαρχεί η πολιτική.

Ο αυστριακής καταγωγής οικονομολόγος -τον οποίο η γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε Τσάιτουνγκ» συγκαταλέγει μεταξύ των επιστημόνων με την μεγαλύτερη επιρροή στο γερμανόφωνο χώρο και το όνομά του αναφέρεται επανειλημμένα ως υποψήφιου για το Βραβείο Νόμπελ Οικονομίας- εκτιμά ότι το ευρώ προξενεί τέτοιες εντάσεις ανάμεσα στις διάφορες χώρες, για το λόγο ότι με αυτό έχει αφαιρεθεί από τα κράτη η δυνατότητα μείωσης των μισθών μέσα από μια υποτίμηση, ώστε να παραμένουν ανταγωνιστικά.

Αυτό, κατά την άποψή του, συνέβαινε μόνιμα στο παρελθόν στην Ελλάδα, ήταν βέβαια μια συνεχής διαδικασία και ήταν επίσης η αγορά, η οποία έκανε περικοπές στους μισθούς και όχι οι «κακοί» πολιτικοί, ενώ σήμερα ποιος είναι αυτός που μπορεί να το κάνει, όταν αυτό δεν είναι πλέον δυνατό με το ευρώ, αναρωτιέται.

Σύμφωνα με τον ίδιο, είναι σχεδόν αδύνατο να μειώσει κανείς τους μισθούς, γιατί οι άνθρωποι αισθάνονται κάτι τέτοιο ως άδικο, και ως εκ τούτου δεν υπάρχει πλέον ένας μηχανισμός που να δημιουργεί την ανταγωνιστικότητα.