Ο απεγκλωβισμός των πρώτων έργων, που έχουν ενταχθεί στη διαδικασία fast track, και θα εφοδιαστούν με εξοπλισμό, ο οποίος θα κατασκευαστεί από τέσσερα εργοστάσια φωτοβολταϊκών στη Βιομηχανική Περιοχή της Πάτρας, αποτελεί σίγουρα μια καλή είδηση, από αυτές, που τόσο έχει ανάγκη η ελληνική οικονομία.

Οι λόγοι είναι πολλοί και τα οφέλη πολλαπλά για :

– τους εργαζόμενους, που θα εξακολουθούν να εργάζονται,

– ανέργους, που θα βρουν δουλειά,

– το Δημόσιο, που θα έχει περισσότερα έσοδα από φόρους και χωρίς να δώσει ούτε ευρώ επιδοτήσεων θα δει τους ανέργους να μειώνονται, λόγω τόσο της πρόσληψης νέων εργαζομένων, όσο και της διατήρησης των υφιστάμενων θέσεων  θα αποφύγει τις ευθύνες του για μη εκπλήρωση των υποχρεώσεών του απέναντι στους επενδυτές,

-τους επενδυτές, που δεν οδηγούνται στο κλείσιμο των εργοστασίων τους.

Αναλυτικότερα :

Θέσεις εργασίας

Με την προώθηση αυτών των επενδύσεων στηρίζεται στην ουσία η εγχώρια βιομηχανία φωτοβολταϊκών συστημάτων.

Με απλά λόγια, διατηρούνται τουλάχιστον 450 θέσεις εργασίας στα ελληνικά εργοστάσια, και δημιουργούνται πάνω από 250 νέες.

Δημόσιο

Πέραν της αύξησης της απασχόλησης, το Δημόσιο έχει να κερδίσει πολλά περισσότερα :

Θα βάζει περισσότερα χρήματα στα ταμεία του από εργοδοτικές εισφορές, φόρο μισθωτών υπηρεσιών και άλλους φόρους.

Θα δει υποδομές και δίκτυα σύνδεσης να εκσυγχρονίζονται με ίδια κεφάλαια, χωρίς δηλαδή να επιβαρύνεται στο παραμικρό ο κρατικός προϋπολογισμός, ούτε να αφαιρείται ρευστότητα από το πακέτο των επιδοτήσεων μέσω του αναπτυξιακού νόμου ή άλλης πηγής. Εκτιμάται ότι οι επενδυτές θα βάλουν τουλάχιστον 40 εκατομμύρια ευρώ.

Θα αποφύγει αγωγές και διεκδικήσεις αποζημιώσεων και διαφυγόντων κερδών σε βάρος του, αφού το ίδιο το κράτος – για άλλη μια φορά – δεν τήρησε τα χρονοδιαγράμματα, την ώρα, που οι επενδυτές είχαν καλύψει πλήρως τις υποχρεώσεις τους. Κι αυτό, γιατί, ενώ έπρεπε οι προβλεπόμενες συμβάσεις να τρέχουν από το καλοκαίρι του 2012 – δεδομένου ότι οι επενδυτές είχαν καταθέσει, ως όφειλαν, όλα τα απαραίτητα χαρτιά – δεν προχώρησε τίποτα.

Έτσι, το Δημόσιο είχε δύο επιλογές :

– είτε να μην κάνει τίποτα, και να δει τα εργοστάσια να κλείνουν, τους εργαζόμενους να χάνουν τη δουλειά τους και τους επενδυτές να στρέφονται εναντίον τους με αγωγές,

– είτε να προχωρήσει στη λύση της επίσπευσης, έστω και 16 μήνες μετά, με έργα μικρότερης ισχύος.

Επενδυτές

Συνεχίζουν τη δραστηριότητά τους και δεν κλείνουν τις μονάδες τους.

Επιπλέον, η μικρότερη ισχύς των έργων – 120 αντί 430 MW, που είχαν δικαίωμα οι επενδυτές – διατηρεί την εύρυθμη λειτουργία του συστήματος, χωρίς να δημιουργεί προβλήματα στην ισορροπία του, σε ό,τι αφορά τους υπόλοιπους ιδιώτες παραγωγούς.