Την ώρα που ο προορισμός κάθε ζώου του πλανήτη είναι να βρει ταίρι, στα βάθη της θάλασσας το ζευγάρωμα αποκτά κινηματογραφικές διαστάσεις.

Η ταινία βέβαια παραείναι περίεργη, με ελάχιστες αλλαγές στην πλοκή, το σενάριο ωστόσο τα καταφέρνει με βάση την πρωτοτυπία του.

Η ιστορία μας λοιπόν θα ήταν πάνω-κάτω η εξής: αγόρι γνωρίζει κορίτσι, αγόρι δαγκώνει κορίτσι, το αγόρι παραμένει για το υπόλοιπο της ζωής του κολλημένο στο κορίτσι, τρεφόμενο από το αίμα της και παρέχοντάς της το σπέρμα του. Μια ιστορία δηλαδή τόσο παλιά όσο κι ο χρόνος!

Τα περισσότερα από τα 300 είδη των Αnglerfish (καλαμιδόψαρα) κατοικούν παντού, από τα ρηχά νερά μέχρι και τα άδυτα της Αβύσσου, με το όνομά τους να αποκαλύπτει την τεχνική που χρησιμοποιούν ως θηρευτές: το φωτεινό δόλωμα με το οποίο παρασύρουν τα θύματά τους στον χαμό.

Από τα 160 είδη ωστόσο που κατοικούν στα βάθη των ωκεανών, μόνο 25 επιδίδονται στο παιχνίδι που περιγράψαμε σχηματικά πρωτύτερα, το οποίο αποκαλείται σεξουαλικός παρασιτισμός. Κι αυτό γιατί το αρσενικό που προσκολλάται στο θηλυκό για το υπόλοιπο της ζωής του μοιάζει με εντελώς άλλος είδος, καθώς στερείται τα τεράστια σαγόνια αλλά και το χαρακτηριστικό «δόλωμα» του θηλυκού.

Ο λόγος είναι απλός: το αρσενικό δεν χρειάζεται να κυνηγά, καθώς ο μόνος λόγος της ύπαρξής του είναι να τροφοδοτεί το θηλυκό με σπέρμα. Η εξέλιξη ωστόσο δεν φαίνεται να τα έχει πάει καλά, καθώς στην Άβυσσο τα ταίρια είναι τόσο σπάνια που μόλις το 1% των αρσενικών βρίσκουν θηλυκό. Κάτι που σημαίνει απλά-απλά ότι η συντριπτική πλειονότητα των αρσενικών Anglerfish πεθαίνουν παρθένα, λιμοκτονώντας από την πείνα, όπως ισχυρίζεται ο εξελικτικός βιολόγος του Πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον, Theodore W. Pietsch.

Το θηλυκό λοιπόν απελευθερώνει μια ιδιαίτερη φερομόνη, η οποία προσλαμβάνεται από το αρσενικό στον κοπιώδη αγώνα του να βρει το κατάλληλο είδος θηλυκού ταιριού. Και με δύο ντουζίνες ακόμα Anglerfish να αναπαράγονται με τον τρόπο αυτό, το καλό που του θέλουμε να βρει το σωστό ταίρι! Ευτυχώς, το θηλυκό ανάβει το κόκκινο-μπλε φωτάκι του για να σηματοδοτήσει την παρουσία του, παρά το γεγονός ότι το 90% των πλασμάτων που κατοικούν στην Άβυσσο διαθέτουν αντίστοιχες ικανότητες βιοφωταύγειας.

«Τα φωτεινά αυτά μοτίβα, σαν της πυγολαμπίδας, κάνουν τα θηλυκά να διαχωρίζονται από τα άλλα με τρόπο που να μπορούν να τα βρουν τα αρσενικά», ισχυρίζεται ο Pietsch. Μόλις το αρσενικό προσεγγίσει λοιπόν το κατάλληλο θηλυκό, τη δαγκώνει, συνήθως στην κοιλιά της, με τους ιστούς τους να συγχωνεύονται σταδιακά ώστε να παραμείνουν μόνιμα ενωμένα στα ανίερα αυτά γαμήλια δεσμά.

Τα μάτια και τα πτερύγια του αρσενικού ατροφούν, καθώς θα περάσει το υπόλοιπο της ζωής του τρεφόμενο από το αίμα του θηλυκού. Οι μόνες λειτουργίες που παραμένουν ενεργές είναι η αναπνοή του και η ικανότητά του φυσικά να παράγει σπέρμα.

«Αυτό εγκαθιδρύει μια ορμονική σύνδεση», εξηγεί ο Pietsch, «ώστε η ωρίμανση των αυγών και του σπέρματος να συγχρονίζεται μέσω ανταλλαγής ορμονών».

Τα θηλυκά των ειδών που γονιμοποιούνται με τη διαδικασία αυτή μπορούν να ζήσουν μέχρι και 30 χρόνια, χρονικό διάστημα στο οποίο θα αποκτήσουν αρκετούς αρσενικούς συντρόφους, οι οποίοι παρέχουν στο θηλυκό σπέρμα όποτε αυτό το ζητήσει.

Γιατί όμως η γονιμοποίηση των Anglerfish περιλαμβάνει ένα τόσο περίπλοκο τελετουργικό, πέρα φυσικά από την εξασφάλιση σταθερής πηγής σπέρματος;

«Η ιδέα είναι βασικά η οικονομία που απαιτείται στα βάθη των ωκεανών», εξηγεί ο ιχθυολόγος James Maclaine του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου. «Ένα ζευγάρι Αnglerfish απαιτεί τη μισή περίπου ποσότητα φαγητού απ’ ό,τι αν το αρσενικό είχε το ίδιο μέγεθος με το θηλυκό και ζούσε ως αυτόνομος οργανισμός.

Γι’ αυτό και απογυμνώνεται μένοντας μόνο με τις βασικές λειτουργίες. Εκείνη πρέπει να έχει μεγάλο μέγεθος, καθώς παράγει μεγάλα αυγά, κι αυτός έχει μικρό μέγεθος λόγω του μικροσκοπικού σπέρματος».