Με τις εστίες των ισχυρότερων σεισμών που πλήττουν τον πλανήτη, ασχολήθηκε νέα διεθνής επιστημονική έρευνα.
Το συμπέρασμα στο οποίοι κατέληξαν οι επιστήμονες, είναι ότι οι μεγαλύτεροι σε ένταση σεισμοί λαμβάνουν χώρα σε υποθαλάσσια σημεία του φλοιού, κατά μήκος των ζωνών καταβύθισης. Εκεί, οι τεκτονικές πλάκες γλιστρούν η μία κάτω από την άλλη.
Για να πραγματοποιήσουν τη μελέτη, οι ερευνητές βασίστηκαν σε δεδομένα από περίπου 1.500 σεισμών σε όλη τη Γη μετά το 1900. Τα υποθαλάσσια σημεία στις ζώνες καταβύθισης, ήταν εστία των 13 από τους 15 μεγαλύτερους σεισμούς άνω των 8,6 βαθμών, καθώς και για 25 από τους 50 άνω των 8,4 βαθμών.
Στις υποθαλάσσιες ζώνες καταβύθισης, με το πέρασμα του χρόνου, συσσωρεύονται τεράστιες γεωλογικές πιέσεις που τελικά απελευθερώνονται μέσω της τεράστιας ισχύος των σεισμών. Σε διάστημα χιλιάδων ετών, τα υποθαλάσσια όρη που σχηματίζονται κοντά στις μεσοωκεάνιες ράχες, μετακινούνται αργά (εξαιτίας της κίνησης της τεκτονικής πλάκας στην οποία ανήκουν) προς μια ζώνη καταβύθισης, όπου όμως «σκαλώνουν» και έτσι υφίστανται ολοένα αυξανόμενη πίεση για να καταβυθιστούν κάτω από την άλλη τεκτονική πλάκα.
Σε αυτά τα σημεία και ειδικότερα εκεί όπου οι ζώνες καταβύθισης διασταυρώνονται με τις ωκεάνιες ζώνες διάρρηξης, κάθε λίγες εκατοντάδες ή χιλιάδες χρόνια, προκαλούνται περιοδικά μεγα-σεισμοί.
Όπως επισημαίνουν οι ερευνητές, ορισμένες από τις περιοχές αυτές, δεν είναι σήμερα γνωστές για την επικινδυνότητά τους, επειδή οι χάρτες σεισμικού κινδύνου έχουν κατασκευαστεί με πιο πρόσφατα στοιχεία, που έχουν συλλεχθεί μετά το 1900. Έτσι, για παράδειγμα, ο θανατηφόρος σεισμός 9 βαθμών στην Ιαπωνία το 2011 δεν προβλεπόταν με βάση τους προϋπάρχοντες σεισμικούς χάρτες.
Η νέα μέθοδος στατιστικής ανάλυσης δεδομένων προσπαθεί να αποκαλύψει ακριβώς αυτές τις περιοχές αφανούς κινδύνου, όπου στο μέλλον μπορεί να συμβεί κάποιος μεγα-σεισμός.
Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Solid Earth» και επικεφαλής ήταν η Ντίτμαρ Μίλερ της σχολής Γεωεπιστημών του πανεπιστημίου του Σίδνεϊ.
