Κάθε χρόνο μας έρχονται προσκλήσεις για μεγαλόσχημες συναντήσεις, συμπόσια με θέμα τον εθελοντισμό προς πάσα κατεύθυνση. Νομίζω όμως ότι αν έχεις υπάρξει μακροχρόνιος εθελοντής δυσκολεύεσαι να καταλάβεις πώς είναι δυνατόν να είσαι εθελοντής γενικώς και αορίστως.
Θεωρώ πως αυτό που σε εμψυχώνει, σε γεμίζει, σου προσφέρει ένα στόχο έξω από τον εαυτό σου, είναι το θέμα, ο σκοπός για τον οποίο προσφέρεις την εθελοντική σου (μη αμειβόμενη) εργασία. Αυτός ο σκοπός είναι που ενώνει τους ανθρώπους, τους εθελοντές του συγκεκριμένου χώρου που με την προσφορά τους δημιουργούν, παράγουν έργο σύμφωνα με τους στόχους και τα όνειρά τους.
Στις γενικές συναντήσεις για τον εθελοντισμό λοιπόν, ο στόχος δεν είναι κοινός, δεν υπάρχει ομοιογένεια ανάμεσα στους ανθρώπους. Άλλοι είναι αυτοί που «εθελοντεύουν» για τα καρκινοπαθή παιδιά, άλλοι για τη βιοποικιλότητα, άλλοι για την αστρονομία, άλλοι για τους μετανάστες κ.ο.κ. Δυσκολεύομαι να δω πώς όλοι αυτοί θα μπορούσαν να συνεννοηθούν και να παράγουν κάποιου είδους έργο αξιοποιήσιμο από την κοινωνία και για το κοινό καλό. Καμιά φορά λοιπόν οι γενικεύσεις έστω κι αν είναι καλοπροαίρετες, δρουν εις βάρος του αποτελέσματος.
Υπάρχουν βέβαια κι εκείνοι που «εθελοντεύουν» για να γεμίσουν το απόγευμά τους ή για να τους γράψει η κοσμική στήλη. Εδώ ίσως ανήκουν οι μη καλοπροαίρετες γενικεύσεις. Αλλά ας αφήσουμε το θέμα αυτό για μελλοντική διερεύνηση.
πηγή: ΑΡΧΕΛΩΝ
