Παρίσι 1845. Οι φόνοι της οδού Μοργκ – οδός Νεκροτομείου, έχουν αναστατώσει τους περίοικους. Κάποιες αλλόκοτες δολοφονίες εξιτάρουν το ενδιαφέρον και την αγωνία του αστικού κέντρου.

Γράφει η Χαρά Κιούση

Στο σπίτι της οδού Μοργκ δυο γυναίκες βρίσκονται άγρια δολοφονημένες. Μια επιπόλαια σύλληψη και κάποιες μαγνητοφωνημένες καταθέσεις δεν φώτισαν στο ελάχιστο το φριχτό μακελειό. Δεν βρέθηκε τίποτα το οικείο, κάτι το κατατοπιστικό που να οδηγήσει στη σύλληψη του δράστη και στη διαλεύκανση του εγκλήματος. Το μόνο στοιχείο που υπάρχει είναι ότι το κίνητρο δεν ήταν η ληστεία και ότι οι φόνοι έγιναν από κάποιον με μεγάλη μυική δύναμη. Η τοπική αστυνομία βρίσκεται μπροστά σ’ ένα μυστήριο. Ποιος σχετίζεται με το φριχτό έγκλημα; Αν και το έργο κατεβαίνει δεν θα σας αποκαλύψω το βίαιο δράστη, με το ενδεχόμενο μιας νέας παρουσίασης του έργου.

Ο ‘Εντγκαρτ Πόε απέδωσε με συγγραφική δεξιοτεχνία, τη μυστηριώδη ατμόσφαιρα που επικρατούσε σ’ ένα δρόμο στοιχειωμένο από φόνους. Οι ανήσυχες φαντασιώσεις του, η βιαιότητα, η εσωστρέφεια ο τρόμος και η αγωνία του θανάτου αποδόθηκαν με μαγεία και έκσταση λεκτική, στο πρώτο αυτό αστυνομικό αφήγημα. Ένας αφηγητής που παρακολουθεί με θαυμασμό την εξιχνίαση των φόνων από έναν ιδιόρρυθμο ερευνητή, μας δίνει την υπεράσπιση ενός αθώου. Ο Αύγουστος Ντυπέν συναγωνίζεται επάξια τον Πουαρό και τον Σέρλοκ Χολμς.

Στο χαρακτήρα του διαφαίνεται ο αναλυτικός και δημιουργικός νους που συντελεί στην αποφυγή δικαστικών λαθών. «Αναλογιζόμενοι τις άδικες καταδίκες στην ιστορία του κόσμου, αντιλαμβανόμαστε πως η αναλυτική σκέψη στο ανώτερό της στάδιο, αχρηστεύει κάθε έννοια της ψυχανάλυσης».

Η στρωτή μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα και η σκηνοθετική σύλληψη, με τη βοήθεια αντικειμένων και σκαριφημάτων που αποτελούν μέρος του σκηνικού, προκαλούν αμείωτη ένταση στο θεατή. Δίχως ωστόσο να οδηγείται στον ασύλληπτο δολοφόνο με τα υπερβολικά χαρακτηριστικά.

Ο Γρηγόρης Τίλδης στον αφηγηματικό μονόλογο αρχικά με αργές κινήσεις, σοφιστικέ ύφος, οξυδερκής και συλλογισμένος, αλλά κάπως άνευρος, απέδωσε τον ιδιόρρυθμο κόσμο του ήρωα. Βαθμιαία και με την εξέλιξη της δραματουργίας, δημιουργεί κλίμα αγωνίας και τρόμου με εσωτερική και εξωτερική δράση, για να κορυφωθεί τελικά με τη διαλεύκανση των φόνων.

Ακριβώς εκεί στην τελευταία σκηνή εκφράζεται η βία μέσα από μια εύστοχη διάδραση με το κοινό. Η χαρακτηριστική μάσκα αποκάλυψε τον πιο απίθανο δολοφόνο.

Η παράσταση ήταν συμπαθητική και ο Γρηγόρης Τίλδης γλυκύτατος.

Πληροφορίες παράστασης

Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας
Σκηνοθεσία: Νίκος Βουδούρης
Εικαστική Επιμέλεια: Μπάμπης Ματεντζίδης
Συμπληρωματικά κείμενα: Δημήτρης Κολοβός
Ψηφιακή επεξεργασία: Γρηγόρης Τίλδης
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Δημήτρης Κολοβός, Νικολαΐς Μπιμπλή

Ερμηνεύει: Γρηγόρης Τίλδης

Φωτογραφίες: Elise Ntoremi
Σχεδιασμός Εντύπων: Δημήτριος Χώνος
Σκίτσα: Τηλέμαχος Κοσμέτσας
Εκτύπωση Εντύπων: Graphica
Στην ηχογράφηση ακούγονται οι φωνές: Γρηγόρης Τίλδης, Δημήτρης Κολοβός