Στο βραβευμένο και μεταφρασμένο σε 7 γλώσσες, έργο της Χρύσας Σπηλιώτη «Ποιος ανακάλυψε την Αμερική», η Λίζα και η Καίτη, αποτελούν δύο πλάσματα εκ διαμέτρου αντίθετα που όμως τις συνδέει ο εξ’ αίματος δεσμός, αφού είναι πρώτες ξαδέλφες, αλλά και η φιλία την οποία επιλέγουν με κάθε κόστος να διατηρούν μέχρι το τέλος της ζωής τους.

Το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά το 1997 και μέχρι και σήμερα εξακολουθεί να παρουσιάζεται σε σκηνές της Ελλάδας και του εξωτερικού. Φέτος, η Δήμητρα Δρακοπούλου, επιχειρεί μια σύγχρονη μεταφορά του στο Θέατρο Αλκμήνη, με μια ρεαλιστική προσέγγιση και έναν παραστασιακό κώδικα συμβάσεων και αφαιρέσεων που την υπερβαίνουν.

Με αφορμή την παράσταση, οι δύο πρωταγωνίστριες, Φιλία Κανελλοπούλου & Βαρβάρα Ραμπαούνη μίλησαν στο Newsbeast.

– Το έργο της Χρύσας Σπηλιώτη, γράφτηκε πριν 28 χρόνια. Γιατί πιστεύετε ότι μας αφορά σήμερα;

Β.Ρ. Είναι τρομερό πως κάποια πράγματα, όσο χρόνια κι αν περάσουν, πάντα θα μας αφορούν… Τα παιδικά μας χρόνια, οι φιλίες, οι σχέσεις, η προδοσία, η οικογένεια ,οι έρωτες, οι επιλογές μας… οι αναμνήσεις μας και η επιρροή τους στο παρόν και στο μέλλον μας… Τα πολιτικά ζητήματα, η θέση της γυναίκας στην κοινωνία…όλα αυτά θίγονται στο έργο της Χρύσας Σπηλιώτη και αφορούν το σήμερα, όπως και πριν 28 χρόνια, γιατί καθημερινά παλεύουμε, με όλα αυτά, μέσα μας για να αλλάξουμε προς το καλύτερο.

– Πώς το διάβασε η σκηνοθέτριά σας; Υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα στοιχεία που έχει εστιάσει το ανέβασμά σας;

Φ.Κ. Η Δήμητρα Δρακοπούλου εστίασε στα στοιχεία εκείνα που καθιστούν το έργο σύγχρονο. Από γραφής του είναι άτοπο και άχρονο και το φώτισε με τέτοιο τρόπο ώστε να το φέρει απολύτως στο σήμερα. Τα παιδικά χρόνια, τα εφηβικά, τα φοιτητικά και μετα-φοιτητικά των ηρωίδων είναι σαν να διαδραματίζονται στις χρονολογίες που εμείς οι ηθοποιοί τα ζήσαμε-ζούμε. Έχει επίσης η Δήμητρα εντάξει τους τίτλους των σκηνών στην υποκριτική ως κείμενο και φυσικά η οδηγίες για το πώς εμείς να προσεγγίσουμε τους ρόλους μας ήταν δια της σύγχρονης οδού με τα ενεργητικά ρήματα που βρίσκαμε η εφευρίσκαμε, τα εμπόδια των χαρακτήρων ανά σκηνή αλλά και τα καθολικά εμπόδια που διατρέχουν όλο το έργο και πως αυτά ξεπερνιούνται. Τέλος με έναν ενδιαφέροντα τρόπο έχει εισάγει τη διάδραση με το κοινό σε σκηνές που την οδηγούσε η πένα της Χρύσας Σπηλιώτη να το κάνει! Η σύγχρονη ματιά της Δήμητρας σε σχέση με τις δικές μας προτάσεις έχουν δημιουργήσει μια πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση για την έννοια του «τώρα» μεταφορικά και κυριολεκτικά.

– Πείτε μας δύο λόγια, η καθεμία, για την ηρωίδα που ενσαρκώνετε; Τι θαυμάζετε σ’ εκείνη;

Β.Ρ. Η Καίτη είναι ένα κορίτσι που μεγαλώνει με μια μητέρα αυστηρή και κλειστόμυαλη… Δεν έχει πίστη στον εαυτό της και θα ήθελε να είναι η ξαδέλφη της!! Όσο μεγαλώνει παλεύει να βγάλει από πάνω της όλα τα πρέπει που τις έχει φορέσει η οικογένεια της, και να παλέψει με τις αδυναμίες της.. Αυτό που θαυμάζω στην Καίτη είναι ότι παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια κατάφερε, με την επιμονή της και τη θέλησή της, να αλλάξει τη ζωή της …και επιτέλους να ελευθερωθεί.

Φ.Κ. Η Λίζα είναι ένα πλάσμα ζωντανό, ένα ζωηρό παιδί αρχικά με αυτοπεποίθηση και πίστη στον εαυτό, που προσπαθεί να ανακαλύψει τον κόσμο και να τα γευτεί όλα. Μεγαλώνει σε ένα σπίτι από δύο γονείς που την βλέπουν τέλεια ό,τι και να κάνει και όλο της ενισχύουν την ανάγκη για την τελειότητα. Καταλήγει συνεπώς να κουβαλά ένα σωρό τραύματα και ανάγκες άλλων και να καταφεύγει σε πολλές διεξόδους για να τα λύσει, από τη χρήση ουσιών και αλκοόλ ως τις εναλλακτικές θεραπείες… Την θαυμάζω γιατί έχει την ικανότητα να ερωτεύεται και να πέφτει χωρίς άμυνες στο συναίσθημα της αλλά και γιατί παρά το ότι η ζωή της αλλάζει διαρκώς, όχι προς το καλύτερο, βρίσκει τελικά τρόπο να διαχειριστεί τις αλλαγές, δεν χάνει ποτέ το χιούμορ της ούτε στα πιο δύσκολα, φτάνει να δείχνει τις ευαισθησίες τις και καταφέρνει μέσω της αγάπης να αναλάβει τις ευθύνες της.

– Στην παράσταση συναντάμε τις δύο ηρωίδες από μικρή ηλικία μέχρι τα γεράματα. Αυτές οι αλλαγές πόσο απαιτητικές ήταν για εσάς;

Β.Ρ. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε πολλές αλλαγές και όλες είναι επί σκηνής, που αυτό το κάνει ακόμα πιο δύσκολο. Από 8 χρονών ξεκινάμε με τα νυχτικάκια μας, περνάμε εφηβεία, έρωτες, σχολείο, διαδήλωση….και αλλά πολλά μέχρι να καταλήξουμε στο γηροκομείο… Πολλά αντικείμενα, αξεσουάρ, τα οποία εμφανίζονται και εξαφανίζονται με το πέρασμα των χρόνων… Όλα είναι χορογραφημένα… ήθελε πολλές επαναλήψεις, αλλά νομίζω καταφέραμε να πετύχουμε αυτό που μας είχε ζητηθεί από τη Δήμητρα Δρακοπούλου, τη σκηνοθέτριά μας.

– Ποια φράση του έργου σας συγκινεί περισσότερο και γιατί;

Β.Ρ. «Όλα περνάνε Λίζα και ο καθένας βρίσκει τον τρόπο του να χαίρεται…». Είναι μια μεγάλη αλήθεια, και επειδή στη ζωή συναντάμε πολλές δυσκολίες και εμπόδια, πρέπει ο καθένας μας να βρίσκει τον τρόπο του να τα ξεπερνά, και να συνεχίζει… Να κρατάμε τα θετικά, και να παίρνουμε δύναμη για να πάμε παρακάτω, γιατί όντως όλα περνάνε, γι αυτό πρέπει να βρίσκουμε τον τρόπο να είμαστε χαρούμενοι.!!!

Φ.Κ. «Οι άνθρωποι όταν πονάνε, είναι τόσο άσχημοι και τόσο κακοί»… Γιατί νομίζω ότι συνοψίζει τόσο ορθά και με μεγάλη ακρίβεια την σχέση της ανθρώπινης ύπαρξης με τον πόνο.

– Μιλάμε ακόμα και σήμερα για τη θέση της γυναίκας, για την ισότιμη αντιμετώπισή της στο χώρο εργασίας για παράδειγμα. Πιστεύετε ότι είμαστε ακόμη πολύ πίσω;

Φ.Κ. Αλλού πολύ, αλλού λιγότερο, είμαστε πίσω. Με αφορμή την ημέρα της γυναίκας, διάβασα πως περίπου το 80% των γυναικών σε μια έρευνα πιστεύει ότι οι άνδρες έχουν περισσότερες ευκαιρίες στην εργασία και μεγαλύτερο του 50% ποσοστό πιστεύει ότι οι άνδρες πληρώνονται καλύτερα. Καλά κάνουμε και μιλάμε για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, καθώς μέσα από τη ζύμωση και τη δράση έρχεται η αλλαγή. Σε αυτήν ελπίζουμε ώστε να έρθει η χρονιά που δεν θα μετράμε καμία γυναικοκτονία και καμία σεξουαλική παρενόχληση, που δεν θα ακούμε από βουλευτή μέσα στη βουλή «κάνε και κανένα παιδί» ως πολιτικό αντίλογο, που θα έχουμε ίδιο μισθό, ίσες ευκαιρίες και πρόσβαση σε όλους τους τομείς με τους άνδρες. Έχουμε ακόμα δρόμο! Η Judith Butler αναφέρει πως «δεν υπάρχει απάντηση στην ερώτηση “τι σημαίνει να είσαι γυναίκα”… από αυτήν την ερώτηση ξεκινά ο φεμινισμός μιας και πάντα κάποιοι σου λένε πως γυναίκα είναι το να ανήκεις στις δουλειές του σπιτιού ή ότι είσαι καλή μόνο για αναπαραγωγή ή ότι δεν είσαι καλή σε αυτήν τη δουλειά ή στον αθλητισμό, δεν μπορείς να γίνεις δημόσια ομιλήτρια, δε μπορείς να γίνεις πολιτικός… οπότε τι κάνει ο φεμινισμός; προσπαθεί να αμφισβητήσει μέσω των ιδεών αυτό που είναι μια γυναίκα».

Λίγα λόγια για την υπόθεση: 

Η Λίζα και η Καίτη, αποτελούν δύο πλάσματα εκ διαμέτρου αντίθετα που όμως τις συνδέει ο εξ’ αίματος δεσμός, αφού είναι πρώτες ξαδέλφες, αλλά και η φιλία την οποία επιλέγουν με κάθε κόστος να διατηρούν μέχρι το τέλος της ζωής τους. Μέσα από τη συνδιαλλαγή αυτών των τόσο διαφορετικών προσωπικοτήτων, θα έρθουμε σε επαφή με όλους τους κύκλους της ζωής, καθώς θα τις συναντήσουμε διαρκώς να αλλάζουν: ηλικίες, φάσεις, ρόλους, μορφές, πρόσωπα, αλλά και επιθυμίες. Μέσω αυτής της αλλαγής και συνεχούς μεταμόρφωσης θα παρατηρήσουμε, πως οι ηρωίδες, μεταπηδώντας από τη μία ιδέα στην άλλη, ανακαλύπτουν την ζωή κυνηγώντας -ή όχι- τα όνειρά τους. Μαζί τους θ’ αναρωτηθούμε για το πως η προδοσία κλονίζει την εμπιστοσύνη και τη φιλία τους, για το αν είναι έτοιμες ν’ αντιμετωπίσουν την αλήθεια τους, κατά πόσο οι επιλογές τους και ο δρόμος που χάραξαν, ήταν υπόθεση δική τους ή απωθημένα των άλλων και κατά πόσο η μοναξιά είναι εκείνη που τις κινεί ώστε να ξεχάσουν, να συγχωρέσουν και τελικά να ελευθερωθούν από τα πάθη τους.

Ταυτότητα της Παράστασης: 

Συγγραφέας: Χρύσα Σπηλιώτη 
Σκηνοθεσία: Δήμητρα Δρακοπούλου   
Δραματουργική επεξεργασία: Φιλία Κανελλοπούλου
Παίζουν: Φιλία Κανελλοπούλου & Βαρβάρα Ραμπαούνη 
Φωτογραφίες: Μαίρη Κόκου 

Παραστάσεις: Κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00 μ.μ
Διάρκεια παράστασης:  90΄ χωρίς διάλειμμα 
Προπώληση: ticketservices.gr
Θέατρο ΑΛΚΜΗΝΗ: Αλκμήνης 8-12, Κάτω Πετράλωνα