Αν μια γειτονιά της Αθήνας φημίζεται για την αυθεντικότητά της, αυτή σίγουρα είναι τα διαχρονικά Εξάρχεια. Με στέκια που μετράνε έως και έναν αιώνα ζωής, δεν είναι να αναρωτιέται κανείς γιατί αποτελεί σταθερή αξία για τους λάτρεις του κέντρου.

Διαχρονικά σημεία για νόστιμα μεζεδάκια, σπιτικά μαγειρευτά και παραδοσιακό καφέ που ταξιδεύουν στο χρόνο και δημιουργούν νοσταλγικές αναμνήσεις σε όσους τα προτιμήσουν.

Μπαρμπα Γιάννης

Παραδοσιακό μαγειρείο που μετρά περίπου έναν αιώνα ζωής, σχεδόν συνώνυμο των Εξαρχείων, στη συμβολή της Εμμανουήλ Μπενάκη με τον πεζόδρομο των Δερβενίων.

Απλό φαγητό, σπιτικές γεύσεις και οικονομικές τιμές για μια εμπειρία που μεταφέρει πίσω στο χρόνο. Μαγειρευτά, κυρίως λαδερά και φρικασέ στις επιλογές του κοινού με το χύμα κρασί να ρέει άφθονο.

Η ρετρό ατμόσφαιρα φέρνει στο νου εικόνες από την παλιά, καλή Αθήνα. Σημειώστε ότι εδώ γυρίστηκε η ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα «Μεθύστακας», με πρωταγωνιστή τον Ορέστη Μακρή. Καιρού επιτρέποντος στρώνει τραπέζια στον πεζόδρομο.

Η Λέσβος

Αυθεντικές, παραδοσιακές γεύσεις της Λέσβου σε ένα διαχρονικό στέκι επί της Εμμανουήλ Μπενάκη (νο 38). Πρωτολειτούργησε λίγο μετά τον εμφύλιο και σερβίρει γευστικούς ουζομεζέδες που γράφουν… ιστορία. Λιτός και απέριττος ο χώρος με κλασικές ξύλινες καρέκλες καφενείου και τραπέζια στρωμένα με τον χάρτη του νησιού των ιδιοκτητών.

Η έμφαση, άλλωστε, εδώ δίνεται στην γεύση. Οι καραβίδες της Λέσβου ξακουστές, το χταπόδι και η χωριάτικη στα όσα συνοδεύουν ιδανικά το περίφημο ούζο του νησιού. Ζωντανή μουσική κάθε Παρασκευή βράδυ.

Μουριά

Μια παραδοσιακή γωνιά επί της Καλλιδρομίου, που αποτελεί σημείο συνάντησης για δημοσιογράφους, καλλιτέχνες, δικηγόρους, γιατρούς αλλά και εργαζόμενους της περιοχής, οι οποίοι δίνουν ραντεβού εδώ τόσο για τον ελληνικό καφέ, όσο και για τα υπέροχα μεζεδάκια του.

Από τα πρώτα καφενεία που λειτούργησαν στην Αθήνα, καθώς βρίσκεται στο ίδιο σημείο από το 1915, η Μουριά (Χαριλαόυ Τρικούπη 87) χαρακτηρίζεται για την αυθεντική ατμόσφαιρα που μεταφέρει πίσω στο χρόνο. Μάλιστα, πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έμοιαζε περισσότερο με παράγκα, παρά με καφενείο.