Για πολλούς το τραγούδι «My Way» είναι η απόλυτη, διαχρονική κι αξεπέραστη επιτυχία του Φρανκ Σινάτρα- και περιλαμβάνει μερικά λόγια που πολλοί θα ήθελαν να πουν, αποχαιρετώντας τον μάταιο τούτο κόσμο.

Η ιστορία του όμως έχει ρίζες γαλλικές: Γράφτηκε από τους Ζακ Ρεβό και Ζιλ Τιμπό, ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά το 1967 από τον Κλοντ Φρανσουά και ο αρχικός τίτλος του ήταν «Comme D’Habitude» («Όπως συνήθως»). Έγινε επιτυχία σε κάποιες περιοχές της Ευρώπης- της γαλλόφωνης, κυρίως- αφηγούμενο την ιστορία ενός άνδρα που βιώνει το ουσιαστικό τέλος του γάμου του καθώς η καθημερινότητα έχει σκοτώσει την αγάπη.

Για να βρει το τραγούδι το δρόμο του για το αγγλόφωνο κοινό- και το πάνθεον της μουσικής ιστορίας- και να μεταμορφωθεί από το ειλικρινές αλλά κάπως γλυκανάλατο «Comme D’Habitude» στο θρυλικό κι επιβλητικό «My way» έπρεπε να βρεθεί στον δρόμο του Πολ Άνκα, ο οποίος το ανακάλυψε σε ένα ταξίδι του στη Γαλλία. Κατάλαβε τη δυναμική της μουσικής και προσέγγισε τους δημιουργούς του. Λέγεται πως απέκτησε τα δικαιώματα δωρεάν.

Επιστρέφοντας όμως στη Νέα Υόρκη, δεν έβρισκε την έμπνευση που περίμενε για να γράψει, μέχρι που μια μέρα του τηλεφώνησε ο Σινάτρα και κανόνισαν να δειπνήσουν μαζί. Τότε ο Σινάτρα έριξε τη βόμβα: «Τα παρατάω» είπε στον Άνκα. «Βαρέθηκα, φεύγω». Και, όπως αφηγείται ο ίδιος ο Πολ Άνκα, του ζήτησε να του γράψει ένα κομμάτι για το τελευταίο του- όπως νόμιζε- άλμπουμ.

«Θυμήθηκα τη μελωδία και με άγγιξε πολύ η ανακοίνωσή του πως τα παρατάει. Γύρισα σπίτι, κάθισα στη γραφομηχανή μου κι άρχισα να γράφω τους στίχους, σαν να τους έγραφε ο Σινάτρα», αφηγείται. Ήθελε το κομμάτι να είναι απολύτως αντιπροσωπευτικό του Σινάτρα, κι έτσι χρησιμοποίησε και λέξεις που ο ίδιος δεν θα χρησιμοποιούσε ποτέ, όπως «I ate it up and spit it out».

«Έτσι, άρχισα να γράφω: Και τώρα, το τέλος πλησιάζει… («And now the end is near…») και το υπόλοιπο γράφτηκε μόνο του. Στις πέντε το πρωί τηλεφώνησα στον Φρανκ και του είπα: Έχω κάτι ξεχωριστό για το νέο σου άλμπουμ’».

Ο Άνκα ταξίδεψε στο Λας Βέγκας και τραγούδησε τη νέα βερσιόν του τραγουδιού στον Σινάτρα. Η αντίδρασή του ήταν όπως πάντα χαλαρή, θυμάται. Δύο μήνες αργότερα όμως δέχθηκε τηλεφώνημά του. «Για άκου αυτό» του είπε. «Έβαλε το τηλέφωνο μπροστά στο ηχείο κι εκείνη ήταν η πρώτη φορά που άκουγα τον Φρανκ να τραγουδάει το τραγούδι μου» καταλήγει.

Έδωσε το «My way» στον Φρανκ Σινάτρα ο οποίος το ηχογράφησε στις 30 Δεκεμβρίου του 1968. Αντί για τον άνδρα που συνθλίβεται από τη συνήθεια στη γαλλική εκδοχή του, τώρα το μεταμορφωμένο τραγούδι είναι ο απολογισμός ζωής ενός άλλου άνδρα που έζησε όπως ο ίδιος ήθελε, με τους δικούς του όρους, με τον δικό του τρόπο. His way.

Η εταιρεία του Πολ Άνκα πάντως ήταν έξαλλη που είχε δώσει ένα τέτοιο κομμάτι σε κάποιον άλλο. «Τους εξήγησα πως μπορώ να το γράψω αλλά δεν είμαι αυτός που θα το τραγουδήσει. Ήταν για τον Φρανκ, κανέναν άλλο».

Το τραγούδι έγινε «ορόσημο» στην πορεία του Σινάτρα ο οποίος ωστόσο είχε πει κάποτε πως το απεχθανόταν. Πολλά χρόνια αργότερα το είχε περιγράψει ως ένα «ποπ χιτ του Πολ Άνκα που έγινε κάτι σαν εθνικός ύμνος». Σε συνέντευξή της στο BBC το 2000 η κόρη του Σινάτρα Τίνα είχε πει για τον πατέρα της: «Πάντα πίστευε πως αυτό το τραγούδι είχε μια ιδιοτέλεια και αυταρέσκεια. Δεν του άρεσε. Του κόλλησε και δεν μπορούσε να απαλλαγεί από αυτό».

Στην Αμερική το τραγούδι έκανε μεν επιτυχία αλλά όχι όσο ίσως αναμενόταν καθώς δεν ήταν πολύ συντονισμένο με την ατμόσφαιρα της εποχής. Στη Βρετανία όμως έγινε επιτυχία διαρκείας, μπήκε στα chart έξι φορές το διάστημα 1970-1971 και κατέχει το ρεκόρ του τραγουδιού με τη μεγαλύτερη διάρκεια.

Μετά την κυριαρχία του στην αμερικανική μουσική τη δεκαετία του ’40 και στις αρχές της δεκαετίες του ’50 ο Σινάτρα γνώρισε σχετική πτώση την εποχή άνθησης της ροκ αλλά εξακολούθησε να έχει επιτυχίες όπως το «Learnin’ The Blues» το 1955 και το επίσης διαχρονικό «Strangers in the Night» του 1966 που και τα δύο κατέκτησαν την πρώτη θέση στο Hot 100.

Το «My Way» έγινε ένα από τα δημοφιλέστερα τραγούδια του αν και έφτασε μόλις μέχρι την 27η θέση. Είχε όμως διάρκεια και αποτελούσε την πλέον πολυαναμενόμενη στιγμή στις συναυλίες του Σινάτρα. Ήταν επίσης η τελευταία επιτυχία του Σινάτρα στο Top 40 της Αμερικής μέχρι τη μεγάλη επιστροφή του με ένα άλλο τραγούδι με τεράστια απήχηση: ήταν το 1980 και ήταν το «New York, New York».