Είναι μια γλωσσολογική αλήθεια στην οποία δεν μπορεί να αντισταθεί το Χόλιγουντ, πως όλες οι καλές ιστορίες που αξίζει να ειπωθούν έχουν στο τιμόνι της κακίας έναν εξόχως βρετανό κακό.
Θυμηθείτε μια ταινία και θα δείτε πως ο μεγάλος κακός είχε βρετανική προφορά, και μάλιστα ιδιαιτέρως τονισμένη, σχεδόν ψεύτικη.
Το Χόλιγουντ το κάνει αυτό είτε ο κακός είναι ρωμαίος εκατόνταρχος είτε υψηλόβαθμος ναζιστής είτε τέλος κολίγος που πλούτισε. Και το κάνει ανελλιπώς παρά τη χώρα προέλευσης του κακού. Φαίνεται πως το κύρος και το πρεστίζ του κακού εδράζεται ακριβώς στη βρετανική προφορά του, τον ίδιο τον τρόπο που μιλά αγγλικά η βασίλισσα δηλαδή. Μια προφορά που και επιτηδευμένη είναι και πολύ μοχθηρή ακούγεται.
Αυτό υποδεικνύουν στη μελέτη τους για τους κακούς στα αμερικανικά παιδικά προγράμματα οι Julia R. Dobrow και Calvin L. Gidney, πως η βρετανική προφορά ξεδιπλώνεται στο σινεμά είτε ως επιτομή της εκλέπτυνσης και της φινέτσας είτε ως ενσάρκωση του αστείρευτου κακού.
Οι επιστήμονες μας λένε μάλιστα πως αυτό αποκαλύπτει και κάτι άλλο: τη σχέση αγάπης-μίσους που έχουν τα δύο έθνη μεταξύ τους. Αν το συνδέσουμε μάλιστα με το εξαγόμενο άλλης μελέτης, που θέλει όσους μιλάνε αμερικανικά αγγλικά να νιώθουν αισθήματα κατωτερότητας σε σχέση με τους ομιλούντες τα βρετανικά αγγλικά, το πράγμα αρχίζει και γίνεται ιδιαιτέρως δηλωτικό.
Άλλοι πάλι ερευνητές μας λένε πως όσοι μιλούν τα «αγγλικά της βασίλισσας», γνωστά και ως «αγγλικά του BBC», προσλαμβάνονται ως περισσότερο καλλιεργημένοι και μορφωμένοι, αλλά και ότι ανήκουν σε υψηλότερες κοινωνικο-οικονομικές τάξεις. Το πορτρέτο του χολιγουντιανού κακού αρχίζει και δημιουργείται.
Η βρετανική κακότητα έχει γίνει ένα διασκεδαστικό στερεότυπο του Χόλιγουντ που πάτησε ακριβώς πάνω σε αυτό, πως τα βρετανικά αγγλικά ακούγονται πιο επιτηδευμένα, κι έτσι είναι ιδιαιτέρως κατάλληλα για τον μεγάλο κακό, τον αντίπαλο του πολύ αμερικανικού πρωταγωνιστή δηλαδή.
Αναρίθμητες γλωσσολογικές και ψυχολογικές μελέτες έχουν αποκαλύψει ήδη από τη δεκαετία του 1960 ότι η προφορά (και η διάλεκτος) συνδέεται με στερεότυπα και προκαταλήψεις για το κοινωνικο-οικονομικό υπόβαθρο του ομιλητή. Στο πιο διάσημο από αυτά τα πειράματα, ένας υφηγητής έδωσε στους φοιτητές την ίδια ακριβώς διάλεξη σε «αγγλικά BBC» και σε «χωριάτικα αγγλικά» (του Μπέρμιγχαμ, εν προκειμένω) και οι φοιτητές αξιολόγησαν τον καθηγητή ως πιο σοφιστικέ και εκλεπτυσμένο όταν μιλούσε σαν τη βασίλισσα.
«Καθιερωμένη γλωσσική ιδεολογία» αποκαλούν οι γλωσσολόγοι το φαινόμενο όπου αποδίδουμε χαρακτηριστικά στον άλλο αποκλειστικά από τον τρόπο που μιλά, κι αυτό ακριβώς εκμεταλλεύεται εδώ το Χόλιγουντ με τους βρετανούς κακούς του. Στην επικράτεια των διαλέκτων και των προφορών, η βρετανικότητα έχει γίνει συνώνυμο της κινηματογραφικής μοχθηρίας, κάτι που αποζητούν να υπονομεύσουν μια σειρά από σύγχρονες χολιγουντιανές παραγωγές…
