Είναι οικουμενική κινηματογραφική αλήθεια και την έχουμε γευτεί όλοι μας, αυτά τα κάκιστα τελευταία λεπτά ενός φιλμ που έχουμε απολαύσει και θαυμάσει.
Οι τόσο σημαντικές στιγμές δηλαδή πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους που μπορούν να απογειώσουν ή να θάψουν μια ταινία, ακόμα και μια ταινιάρα.
Εδώ θα μιλήσουμε για φινάλε που δεν δικαίωσαν το σενάριο, ξεστράτισαν εντελώς από την πλοκή ή φιλοξένησαν μια απίθανη ανατροπή που έκανε την ταινία να μοιάζει σωστό παραμύθι.
Αδύναμα και άδοξα τέλη που κατέστρεψαν ολότελα τη δημιουργία και άφησαν τους κινηματογραφόφιλους με αυτό το πελώριο «γιατί;» στα χείλη. Το τέλος παραμένει αναπόσπαστο κομμάτι της ταινίας και δεν πρέπει να παίρνεται αψήφιστα, καθώς είναι εκεί που θα δικαιωθεί ή όχι ο ήρωας και θα βρει το δράμα τη λύση του.
Κι ενώ το καλό και το κακό τέλος είναι σαφώς υποκειμενικό θέμα και πολύ μελάνι έχει χυθεί και θα συνεχίσει να χύνεται εδώ, εμείς θα μιλήσουμε για τέλη που έβαλαν βόμβα στα θεμέλια της ταινίας, καταστρατηγώντας ό,τι παιζόταν τις προηγούμενες δύο ώρες!
Κι εδώ θα βρεις πολλές και διαφορετικές μεταξύ τους ταινίες που σε άφησαν προβληματισμένο, απογοητευμένο, ακόμα και εξοργισμένο με το τέλος τους. Σπανίως όμως τα πράγματα έγιναν τόσο μαντάρα όσο με τους παρακάτω τραγικούς σταθμούς στο θέμα που δυστυχώς μας απασχολεί…
Έχοντας περάσει ώρες και ώρες βλέποντας αυτούς τους απέθαντους εξωγήινους να μην πτοούνται από τη γήινη στρατιωτική τεχνολογία, αποδεικνύεται πως τελικά είναι αλλεργικοί στην ίδια τη Γη που έχουν επιτεθεί! Είναι τα γήινα βακτήρια αυτά που τους νικούν κατά κράτος και θα μπορούσε κάλλιστα δηλαδή η ανθρωπότητα να κάνει υπομονή μέχρι να αυτοκαταστραφούν.
Δεν είναι βέβαια μόνο αυτό το χαρακτηριστικό του φινάλε που τα διαλύει όλα, αλλά και το γεγονός ότι παρά το χάος, την καταστροφή και τον θάνατο εκατομμυρίων, στο τέλος ο Ρέι (Τομ Κρουζ) και η κόρη του Ρέιτσελ (Ντακότα Φάνινγκ) ανακαλύπτουν πως η οικογένειά τους είναι ζωντανή, μέσα σε μια πόλη που ξερνά θάνατο και σαπίλα.
Κι ενώ το καλό τέλος δεν έχει τίποτα το κακό, αλίμονο, είναι εντελώς αστείο και αναληθοφανές εδώ το επίπεδο της χαράς: η οικογένεια του πρωταγωνιστή, όπως ακριβώς και αυτός, δεν γίνεται να πεθάνει. Ο Σπίλμπεργκ πήρε το κλασικό μυθιστόρημα του Χ.Τζ. Γουέλς και το έκανε μια καλή ταινία στο 99% της, χαλώντας τη με τη φωνή του αφηγητή Μόργκαν Φρίμαν να μας λέει πως η ανηλεής μάχη ανθρώπων και εξωγήινων ήταν μάταιη, καθώς όλα θα τα έκαναν ούτως ή άλλως τα μικρόβια και οι ιοί, οι μεγάλοι μας σύμμαχοι…
Οι Τζέραλντ Μπάτλερ και Τζέιμι Φοξ μας εισάγουν σε μια αξιοπρεπέστατη πλοκή και μερικές καλές ερμηνείες στο «Law Abiding Citizen», κάτι που κάνει το κακό του τέλος ακόμα πιο εξοργιστικό. Μπορεί δηλαδή ο πρωταγωνιστής Κλάιντ Σέλντον (Τζέραλντ Μπάτλερ) να τα έβαλε με όλους, εγκληματίες, δικηγόρους και αξιωματούχους, που ευθύνονταν για το γεγονός ότι ο φονιάς της γυναίκας και της κόρης του τη γλίτωσε, στο τέλος όμως όλα γίνονται μαντάρα.
Γιατί αποδεικνύεται πως η βόμβα που είχε φυτέψει στο δημαρχείο κατέληξε στο κελί του! Ευγενική χορηγία του δικηγόρου (και ειδικού πυροτεχνουργού, προφανώς) Νικ Ράις (Τζέιμι Φοξ). Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα που σε βγάζει ίσως περισσότερο από τα ρούχα σου: ότι η κάθαρση που προέβλεπε το σενάριο δεν ήρθε ποτέ στην οθόνη, αποτέλεσμα των βεντετισμών του καστ και της μάχης για τη μαρκίζα που μαινόταν στο περιθώριο.
Σε όλο το φιλμ δηλαδή ο χαρακτήρας του Μπάτλερ είναι απείρως πιο έξυπνος και πνευματώδης από τον δικηγόρο του Φοξ, κι όμως στο τέλος εκείνος του βάζει μαγικά τα γυαλιά, ανατρέποντας ό,τι έχτιζε το φιλμ ήδη από την πρώτη του σκηνή. Και έπρεπε να κυκλοφορήσει η είδηση πως το τέλος ήταν σχεδόν… ακούσιο για να μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Σπανίως σεναριακή ανατροπή του τελευταίου λεπτού γκρεμίζει όλη την ταινία σαν χάρτινο πύργο με τον ολοκληρωτικό τρόπο που συμβαίνει εδώ.
Την ώρα που ο πρώτος «Σούπερμαν» του 1978 παραμένει σταθμός κάκιστου τέλους, εκεί που ο παντοδύναμος εξωγήινος φέρνει ανάποδα γύρες τη Γη δηλαδή για να γυρίσει τον χρόνο πίσω, αυτό μπορείς να το δεχτείς αν είσαι μεγαλόκαρδος, μιας και επιστημονική φαντασία είναι, όλα επιτρέπονται. Αυτό που δεν μπορείς να φας όμως είναι αυτό που συμβαίνει στο τέλος του «Man of Steel», γιατί απλά-απλά δεν χωνεύεται.
Ο Superman και ο General Zod, ο κακός που θέλει να κυριαρχήσει στη Γη, έρχονται κατά πρόσωπο στο κέντρο της Metropolis. Μόνο που οι παράπλευρες απώλειες της ανηλεούς μάχης τους καταστρέφουν τουλάχιστον τη μισή πόλη και σκοτώνουν αναμφίβολα μερικά εκατομμύρια αθώου κοσμάκη, αυτούς που προστατεύει υποτίθεται με τη ζωή του ο Superman.
Ακόμα και οι αθεράπευτοι λάτρεις του Ζακ Σνάιντερ απόρησαν για την αιφνιδιαστική απομάκρυνση από τα θεμελιώδη της μυθολογίας του Superman. Αυτό που τον έκανε ανέκαθεν τον πιο καλό υπερήρωα ήταν η άρνησή του να σκοτώσει. Κι εδώ σκοτώνει τον κακό και το χαίρεται κιόλας, κανοντάς τα όλα σμπαράλια, ένα ολότελα ανοίκειο και ανήκουστο στοιχείο στη μακρόχρονη ιστορία του…
Ναι, είναι αυτή η σχεδία στη θάλασσα που δεν αφήνει χώρο για τον Τζακ (ΝτιΚάπριο)! Πάντα αυτή ήταν και θα είναι για πάντα το μεγάλο καρφί, η αχίλλειος πτέρνα του έπους του Τζέιμς Κάμερον, ο οποίος ό,τι και να λέει, αυτό το άδοξο τέλος ήταν που κατέστρεψε την ταινία του, ένα από τα χαρακτηριστικότερα και πιο εμβληματικά φιλμ των 90s.
Σελίδες και σελίδες έχουν γεμίσει με το αν χωρούσαν και οι δυο τους πάνω στη σχεδία, αλλά και γιατί τον άφησε να πνιγεί έτσι εύκολα. Δεν σου κάθεται με τίποτα, χτυπάει στο μάτι. Και τελικά αποδεικνύεται πως δεν λαθεύεις. Ήταν πέρυσι, 20 χρόνια τσακωμών, θεωριών και επιστημονικών πειραμάτων μετά δηλαδή, που η Κέιτ Γουίνσλετ παραδέχθηκε ότι ο Τζακ χωρούσε στη ξύλινη σχεδία, επιβεβαιώνοντας αυτό που όλοι είδαμε με οργή και απογοήτευση, πως η Ρόουζ τον άφησε ουσιαστικά να πεθάνει.
Όσο για τον Κάμερον, και τι δεν έχει πει όλα αυτά τα χρόνια, ακόμα και με τους Mythbusters τα είχε βάλει που απέδειξαν πως μια χαρά χωρούσαν και οι δυο στη σχεδία. Η πραγματικότητα ειπώθηκε όμως από το στόμα του πολύ τελευταία: «Νομίζω πως χάνετε την ουσία. Το σενάριο λέει πως ο Τζακ πεθαίνει, πρέπει να πεθάνει. Ίσως τα κάναμε λίγο θάλασσα. Η σχεδία θα έπρεπε να είναι λίγο πιο μικρή. Αλλά ο τύπος πεθαίνει». Και πέθανε, βυθιζόμενος μάλιστα σαν βαρίδι με το που του αφήνει το χέρι η καλή του, λες και είχε πέτρες στις τσέπες…
Δεκαεννιά χρόνια μετά την τρίτη ταινία του Ίντι, ο Σπίλμπεργκ αποφασίζει να αναβιώσει το franchise, φέρνοντας ξανά στο προσκήνιο τους κακούς Σοβιετικούς. Αφού λυθούν και μια σειρά από γρίφοι, αποδεικνύεται τελικά πως τα κρυστάλλινα κρανία ανήκουν σε… εξωγήινους! Εδώ δεν καταστράφηκε απλώς μια ταινία, αλλά μια ολόκληρη μυθολογία. Αντίο Ιντιάνα Τζόουνς όπως σε ξέραμε.
Την ώρα που οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί είχαν ήδη την τρεμούλα τους από την παρουσία του Shia LaBeouf στο αγαπημένο franchise, αυτός δεν ήταν τελικά το χειρότερο κομμάτι του πράγματος. Αλλά αυτά τα κρυστάλλινα κρανία που ανήκουν σε κρυστάλλινους εξωγήινους και όταν το παζλ ολοκληρωθεί, τότε ανοίγει μια πύλη σε άλλη διάσταση που μετατρέπει το όλο τέλος σε ξεστρατισμένο φινάλε από τα «Star Wars» του Τζορτζ Λούκας.
Κερασάκι στην ανεκδιήγητη τούρτα, το γεγονός ότι το κρανίο της Ιρίνα Σπάλκο (Κέιτ Μπλάνσετ) εκρήγνυται υπερφορτωμένο από τη γνώση που της χαρίζουν οι εξωγήινοι…
Η ανεπανάληπτη ταινία καταστροφής του Ρόλαντ Έμεριχ μας χάρισε μια από τις δυνατότερες κινηματογραφικές σκηνές του είδους, όταν αυτά τα πελώρια εξωγήινα διαστημόπλοια κρύβουν τον ήλιο στη Νέα Υόρκη, το Λος Άντζελες και την Ουάσιγκτον δηλαδή. Το δέος της σεκάνς δεν έχασε μάλιστα τη δυναμική του και διατηρήθηκε αναλλοίωτο σε ένα καλό μέρος της ταινίας, πόσο μάλλον όταν ο Λευκός Οίκος εξαϋλώθηκε!
Κι ενώ είσαι έτοιμος να φας πολλές από τις συμβάσεις του είδους για να διασκεδάσεις, υπάρχει κάτι που δεν κατεβαίνει από τον λαιμό. Ναι, ο πρόεδρος Τόμας Γουίτμορ (Μπιλ Πούλμαν), μείγμα Μπιλ Κλίντον και Τζορτζ Μπους, που όταν δεν εκτοξεύει ατάκες τύπου «ας βομβαρδίσουμε τους μπάστ@ρδους», πιλοτάρει μόνος του τα μαχητικά της ανθρώπινης αντίστασης!
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ που φορά το αεροπορικό του τζάκετ δηλαδή και ηγείται της προσπάθειας παραμένει μια από τις μεγαλύτερες μπούρδες που μας έδειξε ποτέ το Χόλιγουντ. Και δεν μιλήσαμε καν ακόμα για το ανεκδιήγητο τέλος, όταν Τζεφ Γκόλντμπλουμ και Γουίλ Σμιθ διαπερνούν το μητρικό σκάφος των εξωγήινων για να «φορτώσουν έναν ιό» που θα απενεργοποιήσει τις απόρθητες ασπίδες του. Έναν ιό απόλυτα συμβατό δηλαδή με τους προχωρημένους υπολογιστές των εξωγήινων, η τεχνολογία των οποίων δεν είναι πιθανότατα στο ίδιο επίπεδο με τη γήινη. Γιατί δεν τον φόρτωναν μέσω Wi-Fi; «Λεπτομέρεια», θα πει κάποιος, ναι αλλά είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι της οργής…
