Το έργο που πρωτοανέβηκε το 1979, δίχως να το καλοσκεφτεί κανείς καθρεφτίζει εκ πρώτης χωρίς αυταπάτες το πολιτικό ήθος του Νεοέλληνα και τη φιλόδοξη τέχνη του πολιτεύομαι. Όμως πέρα απ’ αυτό που διακωμωδείται σπαρταριστά, δρα ο έρωτας για το πρόσωπο μιας γυναίκας που ρυθμίζει αθέατη τις στρατηγικές κινήσεις των ηρώων και την τροπή των εξελίξεων στο παιχνίδι της εξουσίας.
Γράφει η Χαρά Κιούση
Στην Τρίπολη -με παράδοση στην πολιτική- λίγο μετά τη χούντα ένα χειμωνιάτικο βράδυ 4 λαϊκοί τύποι συγκεντρώνονται στο σπίτι του Κώστα. Εν όψει των επικείμενων εκλογών, οι μεσήλικες που επανδρώνουν απλώς ένα τοπικό συνδυασμό, θα παίξουν ένα «ιστορικό «παιχνίδι πόκας» μπλοφάροντας διαρκώς με «κρυμμένους άσσους» που κρύβουν στο μανίκι τους. Οι 4 μικροπαράγοντες που ονειρεύονται δάφνες, μέσα από συζητήσεις που προβάλλουν τη δύναμη των διασυνδέσεών τους διαφωνούν, αντιπαρατίθενται και κλιμακώνουν την ένταση. Προκειμένου δε «να κερδηθούν εντυπώσεις» και να δελεάσουν υποστηρικτές, καταφεύγουν σε ανάρμοστες ηθικές εκβιασμού με συνωμοσίες και αληθοφανή ψέματα. Εθνικοί αγώνες, φιλία, εκτίμηση, θαυμασμός, αφοσίωση, εμπιστοσύνη και υπόσταση μετατρέπονται σε κίβδηλα νομίσματα και καταρρακώνουν την αξιοπρέπεια.
Ένα ερωτικό γράμμα και μια φωτογραφία που ενοχοποιούν πρόσωπα, γίνονται μέσον ελέγχου κι εκβιαστικών διαπραγματεύσεων. Με πρόσχημα «η κουβέντα μας θα είναι απόφαση, νόμος, σφραγίδα και υποταγή» δίνουν όρκους πατριδοκάπηλους, μεταπηδώντας από το προσωπικό στο γενικό με μεθοδικούς ελιγμούς.
Οι ήρωες, πρόσωπα που όσο αποκαλύπτονται δίνουν την εντύπωση κάτι πιο σπουδαίου από κείνο που αρχικά έχει πιστέψει ο θεατής, καταθέτουν τελικά το δικό τους προσωπικό δράμα. Που δεν είναι άλλο από τον φόβο του θανάτου, της μοναξιάς και του ανεκπλήρωτου έρωτα. Συναισθήματα που τους σπρώχνουν να «χαθούν πίσω από τις πικροδάφνες» της φιλοδοξίας και με υποκριτική μαεστρία αποδίδουν οι τέσσερις ηθοποιοί. Όλοι τους αγόμενοι από την αθέατη γυναίκα Νόρα που ενσαρκώνει το ποθητό και το ποθούμενο, νικήτρια εν δυνάμει κάθε εκλογικού αποτελέσματος, αφού κινεί την σκέψη και κάθε σαθρό μηχανισμό των παραγόντων.
Οι ηθοποιοί με «το αυθόρμητο και ενστικτώδες, με το ψυχρό και το θερμό» χτίζουν με ισοβαρείς τεχνικές την ανάπτυξη των χαρακτήρων. Οικείες φυσιογνωμίες κουτσόβλαχων που η ηθική τους πάει περίπατο, ντυμένοι και στυλιζαρισμένοι με κοστούμια όπως αρμόζει σε πολιτικάντηδες. Πρόσωπα που καπνίζουν πούρο, που μασουλάνε καρύδια, που δολοπλοκούν καμαρωτά μ’ ένα μικρόφωνο στην πολιτική πίστα. Γνωρίσματα και ιδιότητες δοσμένες με πολύ χιούμορ που πονάει, καθώς στο τέλος της παράστασης δεν πήγαμε ένα βήμα παραπέρα αφού τίποτα δεν μεταβλήθηκε εκ προοιμίου στην πλοκή του έργου, που τόσο ρεαλιστικά ανέδειξε η δυναμική σκηνοθεσία του Θοδωρή Γκόνη. Οι ήρωες – ερμηνευτές είναι όλοι τους αχτύπητοι. Κανείς τους δεν υπονομεύει τα χαρακτηριστικά της μικροπολιτικής, του παραγοντισμού, της πελατειακής σχέσης. Αντίθετα επιβεβαιώνουν με το ταλέντο τους πως τίποτα δυστυχώς δεν έχει αλλάξει στην πολιτική πραγματικότητα, όπως καταμαρτυρά και η σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην σκηνή δίπλα στην Ελληνική.
Συντελεστές
Κείμενο: Δημήτρης Κεχαΐδης & Ελένη Χαβιαρά
Σκηνοθεσία: Θοδωρής Γκόνης
Σκηνικά-Κοστούμια: Ελένη Στρούλια
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κατερίνα Συμεωνίδου
Παίζουν: Αλέξανδρος Καλπακίδης, Δημήτρης Κοντός, Παύλος Σταυρόπουλος, Ανδρέας Τσιαπτσιάδης
Διάρκεια: 120 λεπτά (με διάλειμμα)
Θησείον, Ένα θέατρο για τις τέχνες
Τουρναβίτου 7, Αθήνα ,
Τηλ.: 210-3255444
Μέχρι 30 Μαΐου
Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή στις 21.15
Κανονικό 12 ευρώ και Μειωμένο 10 ευρώ (φοιτητικό, ανέργων, άνω των 65)
