«T.I.N.Α.» στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

Παρουσίαση θεατρικών παραστάσεων στο newsbeast.gr

23·05·2015 00:27

Στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης παρουσιάζεται για δεύτερο χρόνο το φεστιβάλ του σύγχρονου γαλλικού θεάτρου. Ένας θεσμός με πολυεπίπεδη θεματική στον οποίο ανταποκρίνεται με θέρμη το θεατρόφιλο κοινό.

«There is not alternative» (T.I.N.Α.), εμβληματική φράση της Μάργκαρετ Θάτσερ.

Γράφει η Χαρά Κιούση

Ο Σιμόν Γκρανζά πρωτοπαρουσιάστηκε στην ελληνική σκηνή με το έργο «Τ.Ι.Ν.Α.», το 2014 στο Βυρσοδεψείο. Με τον υπότιτλο «Μια σύντομη ιστορία της κρίσης», με τρόπο καλλιτεχνικό, μάς δίνει στα πλαίσια του πολιτικού θεάτρου, «ορισμένες χαρακτηριστικές προεκτάσεις του 21ου αιώνα», που αφορούν την κατασκευασμένη οικονομική εξόντωση των λαών, αλλά και των αδύναμων κρατών.

Το έργο με την ηχηρή του παρέμβαση στα κοινωνικά και πολιτικά θέματα της επικαιρότητας, επεξηγεί και εκλαϊκεύει το δυσνόητο και δυσπρόσιτο λεξικό της οικονομίας και της ειδικής ορολογίας, ώστε ο θεατής να αντιληφθεί και να κατανοήσει το διαβολικό μηχανισμό του κέρδους και «το δεσποτικό τοπίο του μεταδημοκρατικού δυτικού κόσμου της κρίσης». Το «Τ.Ι.Ν.Α.» επεξηγεί και καταδεικνύει τους περίπλοκους μηχανισμούς της εξουσίας σε παγκόσμιο επίπεδο, που υποσκάπτουν και ξεθεμελιώνουν κοινωνίες. Αναζητά κατ’ αρχάς τα αίτια της κρίσης στις ΗΠΑ, την κατάρρευση της Lehman Brothers και της αγοράς της στεγαστικής πίστης, χρησιμοποιώντας όρους όπως CDS, CDO, Primes, Subprimes κ.α., πασίγνωστους τα τελευταία χρόνια από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και τα δελτία ειδήσεων σε όλους μας και μέσα από την εθνική μας κρίση.

Ο συγγραφέας «ιστορικοποιώντας το παρόν», αντλεί το υλικό του μέσα από λεπτομερή έρευνα επιστημονικών και δημοσιογραφικών εντύπων καταφέρνοντας να το αναπλάσει θεατρικά, με καυστική ειρωνεία και κυνισμό.

Ο Αλέξανδρος Ευκλείδης που σκηνοθετεί για πρώτη φορά πρόζα -είναι γνωστός ως σκηνοθέτης όπερας- μπαίνει στην πρόκληση να διαμεσολαβήσει το κείμενο με το κοινό, δίχως να το υπονομεύσει. Για εκείνον είναι ένα στοίχημα, κάτι σαν « πολιτικό καμπαρέ «, δοσμένο και σκηνικά με ένα μπαρ στο βάθος της σκηνής, που το διακοσμούν μάσκες καρτουνίστικες γνωστών πολιτικών προσώπων.

Έτσι η παράσταση στήνεται με σύντομα σκετς διαφορετικών επεισοδίων από τρεις ανόμοιους ηθοποιούς – αφηγητές που δημιουργούν μια κεφάτη παράσταση. Η Π. Ακλίδη, ο Γ. Δάμπασης και ο Ε. Λιάτσος με υλικό της καθημερινής ζωής από «κολασμένες ιδέες», παίζουν χοντρές ιστορίες που μας πουλάνε σαν «ζεστά ψωμάκια» οι διάφοροι οίκοι αξιολόγησης. Με ταχύτατους ρυθμούς που συναγωνίζονται εκείνους των χρηματιστηρίων, μπαινοβγαίνουν σε ρόλους που «τόσο πικρά βιώνουμε σε όλα τα επίπεδα του ιδιωτικού και δημόσιου βίου». Δίνουν σάρκα και οστά σε τραπεζίτες, χρηματιστές, ασφαλιστές, μεσίτες και σε απλούς πολίτες που κυνηγούν το όνειρο. Ακόμα και ο πρόεδρος Μπους επί σκηνής, μέρος της μακάβριας αυτής αποκάλυψης και φάρσα.

«Το μεγάλο κάδρο της ιστορίας μπόρεσε να χωρέσει επιτέλους στο κάδρο της σκηνής», στον ειδικά διαμορφωμένο υπόγειο χώρο του Ι.Μ.Κ και με την ιλαρότητα της θεατρικής πράξης να οδηγήσει στην κατανόηση της οικονομικής κρίσης, αλλά και «να γελάσουμε απελευθερωτικά μαζί της».