«Σχέδιο για Ηλέκτρα – Σχέδιο για Ιφιγένεια» στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων

Παρουσίαση θεατρικών παραστάσεων στο newsbeast.gr

11·05·2015 20:48

Τα Σχέδια του Γ. Βέλτσου, ένα για την Ηλέκτρα κι ένα για την Ιφιγένεια, είναι σχέδια παράδοξα για «δύο πρόσωπα οριακά», δύο τραγικές αδελφές ηρωίδες που συνομιλούν, αναγνωρίζονται και παραγνωρίζονται με τον αδελφό τους Ορέστη. Αγγίζοντας τα προκλητικά σημάδια της αναγνώρισης, κάνουν την ανατροπή παίρνοντας την αντίστροφη πορεία, πάνω σε ίχνη παλαιότερα. Ιχνηλάτες οι ίδιοι πάνω στα προσωπικά τους συναισθήματα, που επισφραγίζουν, σαν «εμπνεόμενα κορτικοειδή», μιαν ασύμφορη αγιότητα.

Γράφει η Χαρά Κιούση

Με ένα τρόπο Μπρεχτικό, οι ευεργεντηθέντες ήρωες, θύματα και θύτες, βαρύνονται από τα παραλειπόμενα μιας άσωτης ζωής κι ενός άσωτου θανάτου. Ο Ορέστης ως «σωματικό» αποτέλεσμα των Ερινύων, καίτοι αθωωμένος από τον Άρειο Πάγο, σε κατάσταση διεγερτικής καταληψίας παλεύει για την ψυχική του επιβίωση. Με λέξεις ευάλωτες, ρημαγμένες επικοινωνεί Πυθιακά με το αναπότρεπτο.

Ο Κώστας Βασαρδάνης σε παραλήρημα εξουθενωτικό παρουσιάζει το δύσμοιρο Ορέστη σαν άρρωστο αγρίμι, στην έσχατη απαξιωτική εικόνα, με ένα διπλό διάλογο με τις αδελφές του για την ψύχωση. Περιπλανώμενος στα ρημαγμένα ερείπια αυτού που κάποτε υπήρξε, σε επίπεδο προσωπικό, αλλά και πολιτικό. Ελπίζοντας όλα τα ενδιάμεσα παράσιτα και οι δημαγωγοί να ξεπατωθούν. Όσοι γενικώς άφησαν τα δαχτυλικά τους αποτυπώματα στη σκανδάλη του όπλου, του οποίου η σκιά πέφτει στην οθόνη με θραύσματα των Σχεδίων, πίσω από τα σώματα των ηθοποιών.

Η Ηλέκτρα Νικολούζου και η Αιμιλία Βάλβη πασχίζουν να δώσουν θεατρικότητα σ’ ένα κείμενο «που προσεγγίζει προβοκατόρικα το μύθο», ένα κείμενο που ακτινογραφεί τον εαυτό του, αγρίως υπαρξιακό και μεταφυσικό. Ένα κείμενο άκρως ποιητικό που προσπαθεί να συνομιλήσει με το σήμερα με ήχους μιας γλώσσας που «απορεί».

Η σκηνοθετική απόπειρα πάτησε πάνω στα ίχνη των λέξεων με τα πέλματα των σωμάτων. Νοητικές διεργασίες τα ηλέκτρισαν με υστερία και επικίνδυνη αμφιθυμία. Αδυνατώντας να αποδώσει κάποιο νόημα η παράσταση, αναπόφευκτα το προδίδει, διατηρώντας το ταυτόχρονα «άθικτο».