Το αντιπολεμικό έργο του Dejan Dukovski πραγματεύεται σπαράγματα της ανθρώπινης ζωής σε μια πρόσφατη μεταπολεμική κοινωνία.

Τα μέλη της χωρίζει και ενώνει η δραματική κι’ επιτακτική ανάγκη γι’ αγάπη και η
επιθυμία για μια ζωή έξω από τα καταστροφικά πλαίσια που άλλοι προσχεδιάζουν.

Γράφει η Χαρά Κιούση

Βαλκάνια. «Υπήρχε κάποτε μια χώρα. Μια ηλιόλουστη μέρα άρχισε να βρέχει δυστυχία…» Οι πολίτες της θύματα μιας επεκτατικής πολιτικής με εμφανείς τις συνέπειες και τις πληγές του πολέμου επιχειρούν να προσαρμοστούν και να επιβιώσουν σε μια νέα κατάσταση, σ’ ένα «κράτος οικονομικό όπου όλοι οπλοφορούν έτοιμοι να σκοτώσουν πριν προλάβουν να τους σκοτώσουν άλλοι».

Τέσσερις άνθρωποι που βίωσαν τον εφιάλτη του πολέμου και οι απόηχοι των βομβαρδισμών τους ρήμαξαν ψυχολογικά, ξοδεύουν την ζωή τους με ταχύτητα φωτός σε κλάσματα δευτερολέπτου. Τέσσερις ψυχές που
ταλαντεύονται σαν εκκρεμή στο σκοτεινό μεταίχμιο του έρωτα και του θανάτου, με μόνη τους ελπίδα το φως της ζωής. Θα κατορθώσει όμως αυτό το φως να εισχωρήσει και να φωτίσει την χώρα τους που έπαψε να έχει όνομα αλλά και τους ίδιους;

Ο έρωτας ως γενεσιουργός μοχλός θα δημιουργήσει όνειρα σε ανθρώπους νεκρούς, ώστε να γίνουν παιδιά έτοιμα να ξαναγεννηθούν;

Αυτό το βασικό ερώτημα του σύγχρονου αυτού πολιτικού έργου διαφωτίζει «με την σκηνική αναπαράσταση» της η Φένια Αποστόλου. Η γνωστή χορογράφος που μας εντυπωσίασε με «τον Πελεκάνο» του Στρίνμπεργκ, μας εξοικειώνει με τον «ιστορικό και υποκειμενικό χρόνο]των ηρώων, μέσω του χοροθεάτρου.

Η εικαστική αναπαράσταση με τις μαριονέτες ενδυναμώνει την τελική πρόσληψη από τον θεατή, καθώς εικονοποιείται η εφιαλτική ψυχολογία των προσώπων. Με τον θάνατο ζωντανό μέσα τους καθίστανται άβουλες μαριονέτες που η ζωή τους κρέμεται από μια κλωστή και το χειριστήριο ενός αόρατου πολεμικού συστήματος.

Ένας τέτοιος ήρωας είναι και ο Λάκι, Δ. Ελευθεριάδης. Είναι ένας πατέρας που κουβαλά στο βλέμμα του τον πόνο για τον χαμό της κόρης του. Αθώο θύμα μιας προσωπικής του διαταραγμένης σχέσης, θύμα κι’ ο ίδιος ενός πολέμου. Ο κουκλοποιός που τώρα είναι άνεργος δίνει ζωή στις κούκλες του για να ξεπεράσει το δράμα του. Η Μάλα έχει το όνομα της κόρης του. Η άλλη κούκλα είναι ο Πικόνιο ( αναγραμματισμός του Πινόκιο ) που σ’ ένα «πλούσιο κινησιολογικό λεξιλόγιο» παίρνει ρυθμό, πνοή και κίνηση από την συναισθηματική μεταβλητότητα και το
παρακμιακό υπόβαθρο των ηρώων.

Στον ρόλο του Τρίκκη, ο Π. Μπρατάκος ερμηνεύει με δύναμη τον φαντασιόπληκτο χαρακτήρα του και τα νεκρά του όνειρα. Προσπαθεί να εντυπωσιάσει κάνοντας διάφορα τρικ, παραμένοντας πάντα εγκλωβισμένος στον τρόμο του πολέμου. Έως ότου περνώντας απέναντι, στην άλλη πλευρά θα αποκτήσει την οργασμική του πληρότητα και θ’ αποκαλυφθεί η γυμνή αλήθεια.

Η Β. Ταμπαροπούλου υποδύεται την πόρνη Λίλυ που μαζεύει στιγμές ζωής για να τις δώσει απλόχερα στους άλλους. Με βαθύ εσωτερικό παίξιμο χτίζει ρεαλιστικά τον ρόλο της και η τραγικότητα της αποκαλύπτεται στο «τέλος με την ζωή να κινείται ανάποδα στον χρόνο» ακολουθώντας της μη γραμμική γραφή του συγγραφέα».

Μάλα η Μαρία Αποστολακέα, ένα κορίτσι που «πάσχει από αιμορραγία χρόνου». Ένα παιδί που έμεινε μόνο του, έχασε την αθωότητά του κι’ αυτοκαταστρέφεται με μανία. Όλα τα πρόσωπα είναι άνθρωποι που πέρασαν στο other side του ηθικού χαρακώματος, άνθρωποι που έχασαν την ταυτότητά τους. Θύματα ενός παράλογου πολέμου που θα βάλουν στο υπαρξιακό τους στόχαστρο άλλες ζωές για να τις καταστήσουν δικά τους θύματα.

Η αμεσότητα των θεατών με την σκηνή, τους ηθοποιούς και τους χορευτές τους επικοινωνεί μέσω της επιτακτικής ανάγκης για αγάπη, Ο τρόμος όμως της απώλειας γίνεται επίθεση και άμυνα, κάτι που
ενισχύεται και κορυφώνεται από την δύναμη της κίνησης, που γίνεται «γλώσσα».

Σ’ αυτό συνετέλεσε η μουσική επιμέλεια και ο πετυχημένος φωτισμός. Τα κοστούμια απλά και καθημερινά, το σκηνικό το ίδιο. Ένα έργο πολιτικό με οραματικές υπαρξιακές ενδογεννήσεις που δημιουργεί από μόνο του μιαν εφιαλτική σκηνογραφία, βάζοντας τον θεατή να πει με βεβαιότητα πως η κάθε πόλη που θα ξαναχτιστεί μέσα από τα συντρίμμια της δεν θα έχει για κατοίκους της τους ίδιους ανθρώπους Το happy end υπάρχει μόνο
στα παραμύθια.

Η παράσταση θα σας συγκλονίσει.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Μετάφραση: Γκάγκα Ρόσιτς
Σκηνοθεσία-Χορογραφία: Φένια Αποστόλου
Πρωτότυπη Μουσική: Μάνος Αντωνιάδης
Σκηνικά – Ειδικές κατασκευές: Τόνια Αβδελοπούλου
Κοστούμια: Ζωή Μολυβδά – Φαμέλη
Φωτισμοί: Τάσος Σκλαβούνος
Video Art – Photography -Trailer: Chris Tourlakis

Φωτογραφίες παράστασης: Αθηνά Σαριγιαννίδη
Βοηθός Σκηνοθέτη: Σταύρος Ράγιας
Βοηθός Χορογράφου: Γαλήνη Γυρτάτου
Μακιγιάζ Φωτογράφισης: Διονυσία Τουμπαζή
Παραγωγή: Χοροθέατρο Λυδία Λίθος – σε συμπαραγωγή με Πολυχώρο Vault

ΔΙΑΝΟΜΗ:
Λίλυ: Βιργινία Ταμπαροπούλου
Τρίκυ: Παναγιώτης Μπρατάκος
Μάλα: Μαρία Αποστολακέα

Μαριονέτες – Χορευτές
Πικόνιο: Κωστής Τσιαμάγκας
Μάλα: Ανδριανή Θεοδωροπούλου
Λάκι: Δημοσθένης Ελευθεριάδης

ΗΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ:
Τετάρτη 21:00
Πέμπτη 21:00

ΔΙΑΡΚΕΙΑ:
90 λεπτά χωρίς διάλειμμα

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Γενική είσοδος: 12 ευρώ
Μειωμένο: 10 ευρώ (Φοιτητές/ Μαθητές / Σπουδαστές/ Κάτοχοι Κάρτας
Πολυτέκνων (ΑΣΠΕ)/ ΑμΕΑ/Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ))

Εισιτήρια για τις παραστάσεις του Πολυχώρου Vault προπωλούνται:

– Ταμείο Πολυχώρου Vault
– www.viva.gr, 11876
– Καταστήματα Public, www.public.gr
– Παπασωτηρίου
– Seven Spots
– IANOS
– RELOAD
– MediaMarkt

ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 90 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

Πολυχώρος VAULT
Μελενίκου 26, Γκάζι, Βοτανικός
Πλησιέστερος σταθμός μετρό: Κεραμεικός (8’ περίπου με τα πόδια)
Τηλέφωνα: 213 0356472 / 6945 993870
(για τηλεφωνικές κρατήσεις 11:00 – 14:00 και 17:00 -21:00)
Email: [email protected]
http://www.facebook.com/VAULTTheatreGr1