Σαν σήμερα πριν 90 ακριβώς χρόνια γεννήθηκε ο Κλιντ Ίστγουντ. Ο πάντα έτοιμος για νέες περιπέτειες σταρ, που πλέον συγκαταλέγεται στους μεγάλους εν ζωή δημιουργούς του σινεμά δεν αποκλείεται να έχει στο μυαλό του το επόμενο κινηματογραφικό σχέδιο.

Πέρυσι μας χάρισε την βασισμένη σε αληθινά γεγονότα «Μπαλάντα του Ρίτσαρντ Τζούελ» (Richard Jewell),

ενώ πρόπερσι είχε ξαφνιάσει με το «Βαποράκι» (The Mule) του στο οποίο και πρωταγωνιστούσε.

Με την ευκαιρία των γενεθλίων του δημιουργού των «Ασυγχώρητων» (The Unforgiven), του «Γκραν Τορίνο»  (Gran Torino) και άλλων εξαιρετικών ταινιών, ας θυμηθούμε τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής του. Μιας ζωής που μοιάζει με έναν συνεχή κυματισμό που τον έσπρωχνε συνεχώς προς την κορυφή του παγκόσμιου κινηματογράφου.

Από ναυαγοσώστης στο Χόλιγουντ

Ο Ίστγουντ, που γεννήθηκε στο Σαν Φρανσίσκο στις 31 Μαΐου του 1930, είναι αγγλικής, ιρλανδικής, σκωτσέζικης και ολλανδικής καταγωγής. Άγριο αγόρι, τέλειωσε το σχολείο με το ζόρι, ενώ στα νιάτα του δούλεψε από ναυαγοσώστης και χαμάλης, μέχρι δασοπυροσβέστης. Προσπάθησε να πάει στο πανεπιστήμιο του Σιάτλ, αλλά τον πρόλαβε ο πόλεμος της Κορέας. Σε μια δοκιμαστική πτήση με βομβαρδιστικό, αυτό θα πέσει στον Ειρηνικό Ωκεανό και ο Ίστγουντ, χρησιμοποιώντας μία σωσίβια σχεδία, θα κολυμπήσει δυο μίλια για να σωθεί.

Η τύχη όμως δεν τον εγκαταλείπει. Από σύμπτωση, τον είδε ένας παραγωγός τού Χόλιγουντ και λόγω της φυσικής του ομορφιάς τον χρησιμοποίησε σε κάποια ρολάκια. Άλλωστε, με ύψος 1,93, γεροδεμένος, αθλητικός, με υπέροχα χαρακτηριστικά προσώπου, τέλεια οδοντοστοιχία και -μετέπειτα σήμα κατατεθέν ως ηθοποιού- πλούσια ξανθιά κόμη και αγέρωχο και όσο πρέπει αλήτικο βλέμμα, είχε όλα τα εφόδια για να σταθεί απέναντι στην κάμερα. Αλλά απέναντι και στις γυναίκες που τον λάτρεψαν και τις λάτρεψε. Οι περιπέτειες αμέτρητες, όπως και τα παιδιά…

Η συνάντηση με τον Λεόνε

Έτσι, με μοναδική σχετική επιτυχία του την τηλεοπτική καουμπόικη τηλεοπτική σειρά «Rawhide» στις αρχές της δεκαετίας του ’60 θα έχει και πάλι την τύχη να συναντηθεί με τον Σέρτζιο Λεόνε που έψαχνε τον πρωταγωνιστή για το κλασικό πια «Για Μια Χούφτα Δολάρια». (Foe a fistfull of dollars) Θα έκανε το ριμέικ της ταινίας “Γιοζίμπο” του Κουροσάβα, μεταφερμένη στην άγρια Δύση.

Η ταινία γνώρισε τεράστια επιτυχία, όπως και η επόμενη, η «Μονομαχία στο Ελ Πάσο» (For a few dollars more) και φυσικά η αριστουργηματική «Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος» (The good the bad and the ugly).

Ο δεξιοτέχνης Λεόνε με τα κοντινά πλάνα στα πρόσωπα των ηθοποιών του, κάνει τον Ίστγουντ είδωλο. Με τα αρρενωπά χαρακτηριστικά του, το μόνιμο ειρωνικό υπομειδίαμα, το μάτι που γυαλίζει, το πουράκι συνεχώς στο στόμα -παρότι δεν κάπνιζε- φτιάχνει ένα μοναδικό καλούπι ήρωα, που δύσκολα θα ξαναβγεί.

Οι επιτυχίες με τον Ντον Σίγκελ

Ο Σέρτζιο Λεόνε υπήρξε ο ένας από τους δυο κινηματογραφιστές που επηρέασαν τον Κλιντ Ίστγουντ στο υπόλοιπο της σταδιοδρομίας του, μαζί με τον υποδεέστερο αλλά σημαντικό σκηνοθέτη Ντον Σίγκελ, με τον οποίο συνεργάστηκαν σε αρκετές γνωστές επιτυχίες. Μερικές από αυτές ήταν: «Απόδραση από το Αλκατράζ» (Escape from Alcatrazz), «Οι Γύπες Πετούν Χαμηλά» (Two mules for sister Sara)

και φυσικά τις καλτ ταινίες «Ο Επιθεωρητής Κάλαχαν» στο ρόλο του “βρώμικου Χάρι”, που επικρίθηκε από πολλούς για τη θέση των ταινιών στο θέμα της αυτοδικίας.

Βεβαίως, υπήρξαν και άλλοι σκηνοθέτες που τον επηρέασαν, όπως ο Τζον Χιούστον, για τον οποίο θα γυρίσει το φιλμ “Λευκός Κυνηγός, Μαύρη Καρδιά” (White Hunter, Black Heart).

Τα Όσκαρ και η αναγνώριση

Σύντομα, στις αρχές της δεκαετίας του ’70, ο Ίστγουντ θα περάσει και πίσω από την κάμερα γυρίζοντας τις δικές του ταινίες. Η ώρα της δικαίωσης θα έρθει το 1992, όταν θα γυρίσει το γουέστερν “Οι Ασυγχώρητοι” (The Unforgiven), το οποίο θα του χαρίσει και το Όσκαρ Σκηνοθεσίας. Μια ταινία επηρεασμένη από τους Λεόνε και Σίγκελ, που απομυθοποιεί τη βία και ασκεί κριτική στη δύναμη της εξουσίας, ένα σχεδόν μόνιμο θέμα στις ταινίες του Ίστγουντ. Εκτός από τον ίδιο, πρωταγωνιστούν ο εκπληκτικός Τζιν Χάκμαν και ο Μόργκαν Φρίμαν.

Ο Ίστγουντ μπαίνει δικαίως στο κάδρο των μεγάλων σκηνοθετών. Το 1995 θα γυρίσει το ευαίσθητο δραματικό φιλμ «Οι Γέφυρες του Μάντισον» (The Bridges of Madison County) , το 2003 θα σκηνοθετήσει το «Σκοτεινό Ποτάμι» (Mystic River) και τον επόμενο χρόνο το “Million Dollar Baby” που θα του φέρει και το δεύτερο Όσκαρ Σκηνοθεσίας.

Οι ταινίες του πλέον είναι ένα γεγονός. Κοινό και κριτικοί τις περιμένουν με ανυπομονησία. Έχουν πάντα το δικό τους ενδιαφέρον και τη δική τους κινηματογραφική αξία. Ωστόσο, το φιλμ «Γκραν Τορίνο» (Gran Torino), που προβλήθηκε πριν 12 χρόνια, είναι αυτή με την οποία ο Ίστγουντ συμπυκνώνει τις εμπειρίες μιας ζωής. Αφήνει πίσω του τον σκληρό ρεπουμπλικάνο -παρότι πολλές φορές τα θέματα των ταινιών του πήγαιναν κόντρα στην ιδεολογία της αμερικανικής δεξιάς και του κατεστημένου-, αναθεωρεί τις αξίες και τα στερεότυπα με τα οποία μεγάλωσε, βλέπει το πώς άλλαξαν οι καιροί, πόσο διαβρωμένη είναι η δυτική ψυχή, στέλνει στέρεα μηνύματα κατά της ξενοφοβίας, αποφεύγοντας, ωστόσο, αυτό που απεχθάνεται περισσότερο, την πολιτική ορθότητα και τελικά φτιάχνει μια αριστουργηματική ταινία.

Σίγουρα, ο Κλιντ Ίστγουντ, παρότι πολύ καλός ηθοποιός, δεν μπορεί να σταθεί ανάμεσα στους κορυφαίους τις υποκριτικής, αλλά θα μείνει πάντα η εικόνα που του χάρισε, πρωτίστως, ο Σέρτζιο Λεόνε. Όπως θα μείνει και ως σκηνοθέτης ορισμένων σπουδαίων ταινιών.

 

Άλλωστε ακόμη είναι ενεργός και μπορεί να μας εκπλήξει και πάλι στο μέλλον….