«Φονική παγίδα (Deathtrap)» του Ira Levin, στο Αγγέλων Βήμα

Παρουσίαση θεατρικών παραστάσεων στο newsbeast.gr

18·12·2017 16:20

Ο Αμερικανός συγγραφέας Ira Levin για το έργο του «Φονική παγίδα» -κατέχει το ρεκόρ ως το πιο μακροχρόνιo κωμωδία- θρίλερ στο Broadway- πήρε το δεύτερο βραβεία Edgar.

Γράφει η Χαρά Κιούση

Η έξαρση του Αμερικανικού πνευματισμού στη δεκαετία του 70α και του 80α καθώς και η καταπάτηση των πνευματικών δικαιωμάτων των δημιουργών, έγιναν το θέμα του έργου που γράφτηκε το 1978.

Ο Sidney Bruhl, ένας γνωστός πετυχημένος θεατρικός συγγραφέας, τελευταία στερείται έμπνευσης και τα έργα του είναι σκέτη αποτυχία.

Οι αναγνώστες, οι θαυμαστές και το κοινό του τον έχουν εγκαταλείψει, με αποτέλεσμα η φήμη και η αυτοπεποίθησή του να έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα. Η νέα γυναίκα του αγνοώντας την πραγματική του οικονομική κατάσταση καθώς και την κρυφή ερωτική φύση του, έχει τις αξιώσεις της.

Ο Sidney για ν’ αντιμετωπίσει την κατάσταση παραδίδει μαθήματα δημιουργικής γραφής. Ένας από τους μαθητές του στέλνει ταχυδρομικώς ένα έργο, που πέφτει ατυχώς στα πονηρά χέρια του.

Το Deathtrap που έγραψε ο νεαρός Clifford Anderson είναι τόσο αριστουργηματικό, που του θολώνει το νου. Αισθάνεται ακόμη πιο μειωμένος που δεν το έγραψε εκείνος. Είναι ένα θρίλερ τόσο τέλειο στη δομή, τις ανατροπές και το μαύρο χιούμορ του, όπως λέει ο ίδιος «ακόμα και ο πιο ατάλαντος σκηνοθέτης δεν μπορεί να το καταστρέψει».

Ο φθόνος και η απόγνωση για τα οικονομικά χρέη που τον κυνηγούν, τον ωθούν σε μια ανήθικη απόφαση. Τελικά πείθει και τη γυναίκα του, παρά τις αρχικές της αντιρρήσεις να σχεδιάσουν μαζί το τέλειο έγκλημα προκειμένου να οικειοποιηθεί το έργο. Η εμφάνιση όμως της πασίγνωστης πνευματίστριας – μέντιουμ Helga Ten Dorp ανατρέπει τα σχέδια.

Η ικανότητά της στην εξιχνίαση ανεξερεύνητων εγκλημάτων καθώς επικοινωνεί με τα πνεύματα των νεκρών, αποκαλύπτει συνεχόμενες απρόβλεπτες καταστάσεις. Καταλυτικό ρόλο θα παίξει ο ερχομός του οικογενειακού φίλου και δικηγόρου του Sidney, Porter Milgrim.

Η σκηνοθετική δουλειά του Γιάννη Λασπιά έχει ένα δυναμισμό που διευρύνει το μυστήριο, το κίνητρο, το χιούμορ και τη δραστηριότητα των προσώπων. Εξυπηρετεί το παιχνίδι της δύναμης, της υπονόμευσης, της εξαπάτησης και της εξόντωσης που οδηγούν από τη μια ανατροπή στην άλλη.

Η παράσταση σαν αστυνομικό θρίλερ με σαρκασμό και ύφος μαύρης κωμωδίας εκπλήσσει, διασκεδάζει με τις απρόβλεπτες εναλλαγές και τις αναπαραγωγές φόνων, που προκύπτουν θάλεγε κανείς σαν μια φυσική εξέλιξη. Μετατρέποντας τον ίδιο το φόβο της αποτρόπαιας τραγικής πράξης σε κάτι απλώς ενοχλητικό, χωρίς να παγιδεύει φορτικά το συναίσθημα. Καταγγέλλοντας έτσι την γελοιότητα κάθε άμετρης φιλοδοξίας, κάθε ματαιοδοξίας και ανέντιμης επιδίωξης δόξας και χρήματος, που επιφέρει ηθική βλάβη και μετατρέπεται σε παγίδα θανάτου. Πιστοποιώντας τελικά πως κι’ η γριά αλεπού πιάνεται στη παγίδα που στήνει.

Η ανταλλαγή ενέργειας μεταξύ σκηνής και πλατείας εστιάζει στην ακύρωση, ματαίωση, αναποδογύρισμα, ανατροπή και στην ηθική εξουδετέρωση των ηρώων. Όσα συμβαίνουν διαφοροποιούνται διαρκώς αλλού ευδιάκριτα και αλλού με δυσδιάκριτα κίνητρα, στενεύοντας έτσι τις πιθανότητες ώστε να ευοδωθούν οι πονηροί μηχανισμοί και τα ποθητά αποτελέσματά τους.

Η ρεαλιστική αισθητική της παράστασης με το λειτουργικό σκηνικό, κοστούμια που ταιριάζουν στην ηλικία και στον δυναμισμό των χαρακτήρων, μουσική και φωτισμός που τσιτώνουν τα αντανακλαστικά των θεατών και φυσικά οι καλές ερμηνείες των ηθοποιών (μια ιδιαίτερη αναφορά στον Αντώνη Λουδάρο – Sidney και στην εκπληκτική Αλεξάνδρα Παντελάκη – πνευματίστρια Helga) έδωσαν μια παράσταση ψυχαγωγική.