Ο συγγραφέας αφιερώνει το έργο του στη μνήμη δυο παιδιών, του Μάικλ Μορόνες και του Γκρέισον Μπρους, τα οποία το 2014 υπήρξαν τραγικά θύματα κακοποίησης.
Γράφει η Χαρά Κιούση
«Το μικρό πόνι» του Ισπανού Πάκο Μπεθέρα στέλνει τη φωνή του σε όλους μας, παρουσιάζοντας την απεγνωσμένη προσπάθεια ενός ιδιαίτερου παιδιού να βολευτεί στις δικές του επιθυμίες. Ανύπαρκτο στην ουσία αφού το περιβάλλον του (οικογένεια, σχολείο, φίλοι)αρνείται να ακούσει όσα θέλει, να πει όσα το αφορούν και το εκπροσωπούν. Η απόρριψη, τα πειράγματα, οι προσβολές, η βία, η έλλειψη κατανόησης, το περιθωριοποιούν και το απομονώνουν. Όλες οι συναισθηματικές του μεταπτώσεις και η αποστέρηση της έκφρασης επηρεάζουν τραγικά την ύπαρξή του.
Πρώτη μέρα στο σχολείο και ο δεκάχρονος γιος της Ιρένε και του Χάιμε πηγαίνει κρατώντας στα χέρια του την καινούργια του τσάντα. Οι συμμαθητές του αλλά και όλο το σχολείο τον κοροϊδεύουν για τις φιγούρες, από την γνωστή παιδική σειρά «μικρό μου πόνυ», που κοσμούν την επιφάνεια της τσάντας. Το κακό χειροτερεύει μέρα με τη μέρα και οι εκδηλώσεις βίας παίρνουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Τον κακοποιούν λεκτικά και σεξουαλικά και τον εξευτελίζουν. Το παιδί δεν γίνεται πιστευτό από τον Διευθυντή που για να τακτοποιήσει τα πράγματα, καλεί τους γονείς στο σχολείο. Οι διαφωνίες που θα προκύψουν τόσο μαζί του όσο και μεταξύ τους, θα δυσχεράνουν ακόμη περισσότερο τη θέση του παιδιού. Το οποίο αρνούμενο να «συνετιστεί» και ν’ αποχωριστεί την αγαπημένη του τσάντα, αρνείται ακόμη το νερό και την τροφή.
Η Σοφία Καραγιάννη χειρίστηκε με σκηνοθετική πρωτοτυπία ένα έργο θεματολογικού προβληματισμού. Οι εξαιρετικές ερμηνείες της Ρηνιώς Κυριαζή και του Κωνσταντίνου Γιαννακόπουλου βρήκαν απήχηση στο συναίσθημα των θεατών. Το ευρηματικό σκηνικό, ένα περιστρεφόμενο γύρω – γύρω όλοι παιδικής χαράς, συνδέει τους θεατές και με το παιδί. Το οποίο καθίσταται το τρίτο πρόσωπο της παράστασης, με την συνεχή αναφορά σ’ αυτό το ίδιο. Έτσι αόρατο και άλαλο δηλώνει στο τέλος την σπαραχτική του παρουσία με την συμβολική του ζωγραφιά. Καθώς λυτρώνεται ανηφορίζοντας στη ράχη ενός φτερωτού πόνυ προς το κόκκινο φεγγάρι.
Οι πρωταγωνιστές – γονείς αντιμετωπίζουν την κατάσταση σαν ένα παιχνίδι εγωιστικών αντίπαλων διαθέσεων. Αρχικά ήπιοι διάλογοι που επιταχύνουν με ανεβασμένους τόνους από ένα τυφλό εγωισμό, αμετακίνητες γνώμες και διαφωνίες στον κώδικα ηθικής. Ενώ μέλημά τους θα πρέπει να είναι η προστασία του παιδιού, δεν υπάρχει κανένας ενθαρρυντικός διάλογος μαζί του, κανένας σεβασμός στην ιδιαιτερότητά του, καμία στήριξη. Δεν διαθέτουν την δεξιότητα να διαχειριστούν τη θέση τους απέναντι στο πρόβλημα, αλλά και ο ένας στον άλλον. Τραγικές φιγούρες καθώς παραδέχονται ηττημένοι, πως και οι ίδιοι κακοποίησαν το παιδί τους.
Η μουσική του Θοδωρή Οικονόμου που χτυπάει καμπανάκια και ο σχεδιασμός των φωτισμών του Ν. Βλασσόπουλου τόνισαν τη σκληρότητα και τη σχολική βία. Τη βία που σπρώχνει τον μικρό μαθητή – πολεμιστή να αναλάβει λυτρωτική δράση, με τη συμβολική δύναμη του αγαπημένου αλλόκοτου πόνυ.
Η εξαιρετική παράσταση διερευνά τα αίτια και τις ευθύνες του εκφοβισμού και , καταγγέλλει την συστηματική απρόκλητη βία, που οδηγεί το απροστάτευτο θύμα σε ψυχοσωματικά προβλήματα. Αδύναμο «να σπάσει τη σιωπή» και να βρει καταφύγιο στην αγάπη, στην κατανόηση και στην αποδοχή.
Συντελεστές:
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθεσία: Σοφία Καραγιάννη
Σκηνικά – Κοστούμια: Κωνσταντίνα Κρίγκου
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Επιμέλεια κίνησης: Μαργαρίτα Τρίκκα
Σχεδιασμός φωτισμών: Νίκος Βλασόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Βάσια Μίχα
Παίζουν οι ηθοποιοί: Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Ρηνιώ Κυριαζή
Θέατρο του Νέου Κόσμου
Κάτω Χώρος
Από 13.10.2017 μέχρι 07.01.2018
Μέρες/ώρες παραστάσεων:
Παρασκευή 21:15
Σάββατο 21:15
Κυριακή 19:00
Τιμές εισιτηρίων:
Παρασκευή
Κανονικό 13 ευρώ
Φοιτητικό 10 ευρώ
Ανέργων 8 ευρώ
Σάββατο-Κυριακή
Κανονικό 14 ευρώ
Φοιτητικό / Ανέργων 12 ευρώ
Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά
