«Ο Δρόμος Περνά από Μέσα» του Ιάκωβου Καμπανέλλη στο θέατρο «Τζένη Καρέζη»

Παρουσίαση θεατρικών παραστάσεων στο newsbeast.gr

03·11·2017 10:04

Αν ζούσε ο Ιάκωβος Καμπανέλλης θα διαπίστωνε ότι το έργο του «Ο Δρόμος Περνά από Μέσα» αφορά δυστυχώς και την σημερινή εικόνα της Ελλάδας.

Γράφει η Χαρά Κιούση

Μόνο που τώρα η εκποίηση τιμαλφών, ακινήτων περιουσιακών στοιχείων και κειμηλίων αφορά πρώτιστα τον κάτοχό τους και δευτερευόντως τον έμπορο την πόρτα του την χτυπά πλέον ο απελπισμένος πολίτης ψάχνοντας αγοραστή. Ο αγοραστής είναι σε πλεονεκτική θέση, αγέρωχος έχοντας το πάνω χέρι στην συναλλαγή. Δεν καταφεύγει σε ψεύτικες κολακείες γιατί δεν χρειάζεται.

Θα τον αναζητήσει, με τέτοια ενημέρωση αγοράς και προσφορών που υπάρχει ο ταπεινωμένος πολίτης που δεν τα βγάζει πέρα. Ο συγγραφέας κατανοώντας τους ήρωές του που προσπαθούν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα που προέκυψαν από πολιτικές λαθών και προσωπικές επιλογές τους βλέπει με συμπάθεια. Στο έργο απεικονίζεται η ρευστή πραγματικότητα, το νέο πρόσωπο της ελληνικής ζωής.

Σ’ ένα παλιό αρχοντικό στο κέντρο της Αθήνας ζει ένας υπερήλικας, μεγαλοαστός, ο Φώτης Ποριώτης. Μοναδικό του εισόδημα είναι οι αμοιβές από κάποιες μεταφράσεις βιβλίων. Εκεί τον επισκέπτεται τακτικά η πιστή από παλιά οικονόμος του σπιτιού, που αφιλοκερδώς προσφέρει τις υπηρεσίες της. Την ηρεμία του σπιτιού διαταράσσει η εμφάνιση του Χάρη Αντωνάκου και της γυναίκας του Λίτσας, που εποφθαλμιούν μια μέρα να αποκτήσουν το νεοκλασικό ακίνητο.

Προς το παρόν όμως ο αδίστακτος έμπορος καταφέρνει να φέρει στα νερά του τον ξεπεσμένο αστό που έχει ανάγκη από χρήματα. Σε λίγο το αρχοντικό μετατρέπεται σε χώρο όπου με «κράχτη» τις αυθεντικές πάμπολλες αντίκες, θα πουλιούνται καινούργια έπιπλα παλαιωμένα με ψεύτικες ιστορίες που τραβάνε τους νεόπλουτους. Άξαφνα εμφανίζεται ο Αντρέας Ποριώτης, ανεψιός και κληρονόμος του ακινήτου που ζει και δικηγορεί στο Λονδίνο. Ο άντρας που διεκδικεί την επικαρπία του σπιτιού καλοβλέπει την Λίτσα που θα ενδώσει στη γοητεία του.

Η εξαιρετική σκηνοθεσία του Κώστα Καζάκου απογειώνει το συναισθηματικό βάθος και την διαλεκτική δυναμική του έργου. Σ΄ένα σκηνικό, όπως το θέλει το κείμενο, γεμάτο αντίκες και σκόρο που τις κατατρώει, διασταυρώνονται οι εσωτερικοί δρόμοι των ηρώων. Εκεί όπου κόβονται απότομα, πέφτοντας σε αδιέξοδα χωρίς θέα, με εικόνες παλιές που κουβαλά ο καθένας μέσα του και κρύβουν μοναξιά και πόνο.

Ο Γιώργος Κυρίτσης ως Φάνης παίζει με μια απόσταση ανωτερότητας και το ευγενικό μεγαλείο ενός κακοζωισμένου ανθρώπου, με την βαθιά ταπεινότητα τού πνευματικά ανώτερου και την δυσκολία ενός τέτοιου ανθρώπου να ζυγίσει τα οικονομικά θέματα. Παλεύοντας ανάμεσα στο παρελθόν, τις αναμνήσεις, το συναίσθημα και στα προβλήματα, τις ανάγκες της καθημερινότητας.

Εξαιρετικά συγκινητική ως οικονόμος Γλυκερία, η Άννα Γεραλή. Η πίστη, η αφοσίωση, η αγάπη, ο σεβασμός στη μνήμη των αφεντικών της, η πάλαι ποτέ λάμψη που ενίσχυε και την αυτοεκτίμησή της, στήνουν οδοφράγματα στην εισβολή των ξένων. Φοβάται πως θα μαγαρίσουν κάθε μνήμη, ζηλεύει νιώθοντας πως παραγκωνίζεται, πως δεν διαφεντεύει πια το σπιτικό.

Ο Γιώργος Δάμπασης – Χάρης Αντωνάκος χτίζει με μαεστρία ένα λαϊκό χαρακτήρα γνώριμο κοινωνικά. Ευέλικτος, παμπόνηρος, αδίστακτος αφού σπρώχνει με τρόπο τη γυναίκα του στα χέρια του κληρονόμου, δουλικός, κομπλεξικός και δειλός.

Ως Λίτσα η Ηλιάνα Μαυρομάτη στηρίζει και αναδεικνύει το ρόλο της με εσωτερικότητα.

Ο Όμηρος Πουλάκης ως Αντρέας Ποριώτης ερμηνεύει τον ήρωα με τον αέρα του τεχνοκράτη τη γοητεία του πετυχημένου και τη φιλοδοξία ενός κληρονόμου. Πιέζει καταστάσεις, έχει μνήμες, αλλά για εκείνον δεν μετράνε τόσο πολύ.

Η παράσταση, με δρόμους που συγκλίνουν κι’ άλλοτε που αποκλίνουν, μιλά για την επώδυνη μετάβαση από το παλιό στο νέο. Μια διαδρομή και πορεία που αποπροσανατολίζει, που επιβάλει νέους κώδικες με άγνωστες εγγυήσεις, μια πραγματικότητα στην ουσία ψεύτικη καθώς μεταβάλλεται διαρκώς. Ένας δρόμος συναισθημάτων και αξιών που σκοντάφτουν και τραυματίζονται στην ολισθηρότητα της βούλησής μας.