«Το Κοντραμπάσο» του Πάτρικ Ζίσκιντ στο θέατρο Βολανάκης-Ιλίσια

Παρουσίαση θεατρικών παραστάσεων στο newsbeast.gr

11·11·2015 14:35

Ο μονόλογος του Πάτρικ Ζίσκιντ με γοήτευσε. Από τη μια το εκπληκτικό κείμενο με τις νοηματικές του προεκτάσεις, κι’ από την άλλη ένα κομψό και υποβλητικό σκηνικό όπου περίοπτη θέση καταλαμβάνει «το πιο ακαλαίσθητο, κακόμορφο μουσικό όργανο» το Κοντραμπάσο. Πίσω του κάποιες ακέφαλες χαλαρές φιγούρες με σμόκιν, με τα χέρια λίγο ανυψωμένα, προφανώς σολίστες του βιολιού. Ο ευρηματικός φωτισμός διευρύνει το ανάστημά τους τονίζοντας την μειονεκτική θέση του μουσικού κοντραμπασίστα, που πάντα βρίσκεται στο τρίτο αναλόγιο με την πικρία του υποδεέστερου

Γράφει η Χαρά Κιούση

Με τον σπόρο της μουσικής βαθιά ριζωμένο στο είναι του αναπτύσσει μαζί της μια σχέση ερωτική, που τον περικλείει σε μια εσωτερική ερημιά και ατολμία. Ο ανομολόγητος έρωτας που αισθάνεται για τη σοπράνο Σάρα, η μονότονη καθημερινή του ρουτίνα που υπονομεύει την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθησή του, τον εγκλωβίζουν ολοκληρωτικά στην παθιασμένη σχέση του με το κοντραμπάσο.

Ο Β. Ευταξόπουλος ως κοντραμπασίστας ξέρει που πατά και που βρίσκεται. Η ευγενική του καλλιτεχνική φυσιογνωμία γεμίζει τα περάσματα, απλώνεται στην έκταση των ηχών της κλίμακας, ισορροπώντας υποκριτικά ανάμεσα στο δράμα και στο στιγμιαίο κωμικό.

Εκφραστικός, σεμνός, πονεμένος, αλαφροΐσκιωτος στο μουσικό του ταξίδι, ταμένος θαρρείς κι’ αφοσιωμένος «σε κολασμένους θορύβους», συγκλονιστικά μπλοκαρισμένος, αναποφάσιστος κι’ ανασφαλής παλεύει με την επιθυμία της φυγής. Υποταγμένος στην αντοχή του ήχου και στην επιβολή του οργάνου, που μοιάζει με κακοφτιαγμένη γυναίκα, αντισταθμίζει τη φυσική ερωτική του δειλία με κείνο. Όσο κι’ αν φαντασιώνεται τη σοπράνο, το πνεύμα της μουσικής μπαίνει εμπόδιο σαν τρίτος άνθρωπος ανάμεσά τους. Η ερημιά επαυξάνει την εξάρτησή του και την κοινωνική του απομόνωση. Ο ηθοποιός καθώς αγκαλιάζει το βαθύχορδο, σαν σώμα λατρεμένο με κινήσεις τρυφερές, πέφτει σε έκσταση. Στη μεστή του ερμηνεία που περιβάλει ο μεταφυσικός χαρακτήρας της κλασσικής μουσικής, ο θεατής συμμετέχει σ’ ένα ύμνο στη μουσική και συνειδητοποιεί την αναγκαιότητα του μέτρου στη ζωή.