Το newsbeast.gr μεταδίδει αποκλειστικά δύο κομμάτια από το νέο δίσκο του Σταμάτη Σπανουδάκη με τίτλο «Θέλω να ’μαι πάντα μαζί σου», που θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από το Μελωδικό Καράβι.
Ένας αλλιώτικος δίσκος, που μας ταξιδεύει μέσα από τις κιθάρες και την τόσο προσωπική ηχητική παλέτα του πίσω στα «ροκ» χρόνια του συνθέτη.
Γαλλικοί στίχοι ντύνουν τις μελωδίες του και απογειώνουν τις γεμάτες εικόνες, σημερινές ενορχηστρώσεις του.
Ένα μοναχικό, μουσικό – ηχητικό παραμύθι, τόσο αλλιώτικο αλλά και τόσο οικείο για όσους έχει αγγίξει τα τελευταία χρόνια η μουσική του Σταμάτη Σπανουδάκη. Μια μουσική, που ξέρει να μιλάει τόσο έντονα… «χωρίς λόγια».
«Μοναχή περπατούσες»
«Θέλω να ‘μαι πάντα μαζί σου»
To εξώφυλλο του δίσκου
Ο ίδιος ο δημιουργός αναφέρει στο εισαγωγικό σημείωμα του δίσκου:
«Ο δίσκος αυτός έρχεται τρία περίπου χρόνια μετά τον Αλέξανδρο II. Μεγάλο, αλλά ίσως τελικά απαραίτητο, μουσικό διάλειμμα για τα δικά μου τουλάχιστον “δισκογραφικά” δεδομένα.
Ξεκίνησα να δουλεύω τον περασμένο χειμώνα στη Νάξο. Ησυχία, κρύο, μοναξιά και θάλασσα. Ξεκίνησα γράφοντας αλλά και ψάχνοντας παλιότερούς μου στίχους. Περιέργως, πάντα οι στίχοι ήταν το προσωπικό εισαγωγικό μου “παιχνίδι”, για να βρω το θάρρος να ανοίξω τη βαριά πόρτα του μαγικού πύργου των ήχων. Όταν ανοίξει πια η πόρτα, όλα τα κρυμμένα μαγικά παιχνίδια, γίνονται για λίγο δικά σου.
Ανάμεσα σε άλλους στίχους, λοιπόν, βρήκα κι αυτόν:
«Σ’ ένα κόσμο που γκρεμίζεται, σ’ ένα αύριο που δεν χτίζεται,
να ξεχάσω εγώ δεν γίνεται, το σημάδι Σου δεν σβήνεται.
Σ’ ένα σήμερα που με πονάει, αίμα, δάκρυ και φωτιά ζητάει
να ξεχάσω εγώ δεν γίνεται, το σημάδι Σου δεν σβήνεται».
Αυτός λοιπόν ο παλιός, αλλά και τόσο σημερινός, ξεχασμένος στίχος
έγινε το “light motif” για τη μουσική αυτού του δίσκου. Ή αν θέλετε, η μουσική έγινε, για να φωτίσει και να εξηγήσει αυτό το στίχο. Άλλωστε η μουσική, σαν γλώσσα, ήταν για μένα πάντα πιο κατανοητή από ότι τα λόγια.
Θέλησα να “φύγω” για λίγο από τις πιο επικές ενορχηστρωτικές διαθέσεις μου
και να χαθώ στις κιθάρες μου, που με συντρόφεψαν και με σημάδεψαν από τα παιδικά μου ακόμη χρόνια.
Απέφυγα τις εξάρσεις και τους έντονους ρυθμούς, γιατί ήθελα ένα δίσκο ήσυχο, που να ξεχωρίζει απ΄ τις φωνές του “πλήθους”, αλλά και να ακούγεται με μια ερωτική – προσευχητική διάθεση. Πολλά λάθη κιθαριστικά και άλλα τα άφησα, όπου ο ήχος ή το συναίσθημα μου άρεσαν. Άλλωστε, κατά λάθος γίνονται πολλές φορές τα ωραιότερα πράγματα.
Έτσι, ανάμεσα σε μια ιδιόμορφη και υγρή περισυλλογή – μελέτη – προσευχή και σύνθεση και περιστοιχισμένος από πραγματικές αλλά και φανταστικές θάλασσες, με πολλά μυστηριώδη αλλά και γνώριμα ακούσματα από τις μουσικές του κόσμου τούτου, αλλά και του άλλου σε κάποιες σπάνιες και μοναδικές στιγμές, γεννήθηκε σιγά – σιγά αυτός ο δίσκος.
Αμήν, ευχαριστώ για όλα και θα τα πούμε ,πρώτα ο Θεός, στον επόμενο».
